Πώς όμως βρέθηκαν στο τραπέζι μας;
Chopsticks
Τα chopsticks αναπτύχθηκαν στην Κίνα κατά τη διάρκεια της δυναστείας Τσόου (1046–256 π.Χ.), και αυτό όχι χάρη στη μόδα, αλλά κυρίως λόγω της φτώχειας του κράτους κατά την εποχή εκείνη. Ενώ η πείνα ήταν μεγάλο πρόβλημα, η γη είχε άφθονο νερό για την καλλιέργεια ρυζιού, και έτσι, τα
δάση της χώρας εκκαθαρίστηκαν για χάρη της γεωργίας. Ως αποτέλεσμα, τα καυσόξυλα έγιναν ένα στοιχείο πολυτέλειας. Οι δε μαγειρικές τάσεις, αντανακλούσαν την ανάγκη για μικρότερους χρόνους μαγειρέματος. Για παράδειγμα, αντί να βράζουν ή να ψήνουν μεγάλα κομμάτια, οι μάγειροι τεμάχιζαν τα συστατικά τους σε μικρά κομμάτια τα οποία θα μπορούσαν να ανακατευθούν γρήγορα.
Μιας και δεν υπήρχε ξυλεία για την φωτιά, δεν υπήρχε ξυλεία και για τραπέζια, οπότε για να φάνε οι άνθρωποι έπρεπε να μπορούν να κρατούν το κύπελλο του φαγητού ενώ με το άλλο χέρι να τρώνε. Ένας έμπειρος χρήστης των chopsticks μπορούσε να πάρει μικρά κομμάτια κρέατος, λαχανικών και ρυζιού χωρίς να αγγίξει ποτέ το σκεύος στα χείλη του -καθιστώντας τα chopsticks πιο υγιεινά ακόμα και για τους πιο ιδιότροπους.
Σήμερα, σε μερικά κινέζικα εστιατόριο, τα chopsticks είναι ξύλινα, κάτι που σπάσει το μοτίβο της μη ύπαρξης ξύλου. Κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Τσόου, τα ξυλάκια κατασκευάζονταν από μη ξύλινα υλικά όπως το μπαμπού, το ελεφαντόδοντο ή τα οστά.
Κουτάλια
 |
| Βυζαντινά κουτάλια - πηγή |
Παραδόξως, τα κουτάλια είναι το σκεύος που απαντάται περισσότερο στη φύση και επομένως προηγείται των αντιπάλων τους, των πιρουνιών. Από κοχύλια θαλάσσης μέχρι νεροκολοκύθες και από κομμάτια μπαμπού και ξύλου, τα κουτάλια εμφανίστηκαν σε διάφορες μορφές σε κάθε περιοχή του κόσμου. Η χρήση κουταλιού χρονολογείται από την Παλαιολιθική περίοδο. Τα σχήματα κυμαίνονταν από μίνι κύπελλα στις παραθαλάσσιες περιοχές μέχρι επίπεδα αντικείμενα που έμοιαζαν με κουτάλες και χρησιμοποιούσαν οι Ινδιάνοι της Αμερικής στον Βορειοδυτικό Ειρηνικό.
Στα ελληνικά -αλλά και στα λατινικά- η λέξη για το κουτάλι αποδίδεται και ως "κοχλιάριο" από την λέξη κοχλίας, που είναι το ελικοειδές κέλυφος του σαλιγκαριού και υποδηλώνει ότι τα κοχύλια ήταν τα κουτάλια στη νότια Ευρώπη.
Πιρούνια
 |
| πηγή |
Τα πιρούνια είναι εύχρηστα, αλλά κάποτε θεωρήθηκαν τα πιο σκανδαλώδη σκεύη. Ένας θρύλος λέει ότι το πιρούνι εμφανίστηκε στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του δεισιδαιμονικού Μεσαίωνα. Η πρώτη καταγεγραμμένη εισαγωγή του πιρουνιού στη Δυτική Ευρώπη, όπως έχει καταγραφεί από το θεολόγο και καρδινάλιο Πέτρο Δαμιανό,[9] ήταν από την Θεοφανώ Σκλήραινα, τη Βυζαντινή σύζυγο του Άγιου Ρωμαίου Αυτοκράτορα Όθωνα Β', η οποία το χρησιμοποίησε επισήμως σε ένα αυτοκρατορικό γεύμα το 972, εντυπωσιάζοντας τους οικοδεσπότες. Μέχρι τον 11ο αιώνα, η χρήση του πιρουνιού είχε διαδοθεί στην ιταλική χερσόνησο και δημοτικότητά του αυξήθηκε με την παρουσία των ζυμαρικών στην ιταλική κουζίνα. Κάπου εκεί, η πριγκίπισσα του Βυζαντίου Θεοδώρα Άννα Δούκαινα, κόρη του αυτοκράτορα του Βυζαντίου Κωνσταντίνου Ι' Δούκα (1006 - 22 Μαΐου 1067), στο γάμο της με τον Domenico Selvo, γιο Ενετού Δόγη, επέδειξε το λεπτό, χρυσό πιρουνάκι της. Ο κλήρος της Βενετίας είχε δηλώσει με σαφήνεια τη θέση του επί του θέματος: ο Θεός προσέφερε στον άνθρωπο φυσικό πιρούνι (δηλαδή, τα δάχτυλα) και ήταν προσβολή ο σχεδιασμός τους να χρησιμοποιηθεί για μια μεταλλική έκδοση. Επιπλέον, η χρήση πιρουνιού αντιπροσώπευε "υπερβολική λιχουδιά", κάτι που προφανώς ήταν πολύ κακό. Όταν η πριγκίπισσα πέθανε λίγο μετά το γάμο της, οι άνθρωποι δεν είδαν φυσικά αίτια, αλλά σκέφτηκαν ότι ο θάνατός της ήταν θεϊκή τιμωρία.
Η χρήση πιρουνιών εξακολουθούσε να εξαπλώνεται στην Ευρώπη τα επόμενα 500 χρόνια -παρά τις εκκλήσεις του κλήρου- και θεωρήθηκε ιταλική επίδραση στην Βόρεια Ευρώπη. Μέρος της άδικης κατηγορίας προήλθε και πάλι από τους ιερείς. Αν και η λειτουργική αξία του πιρουνιού είναι παρόμοια με αυτή του κουταλιού στις μέρες μας, αρχικά, τα πρώτα πιρούνια εξελίχθηκαν από τα μαχαίρια. Οι αριστοκράτες χρησιμοποιούσαν το μαχαίρι για να κόψουν το φαγητό τους και αμέσως μετά το κάρφωναν και το έτρωγαν. Τα μαχαίρια με 2 και 4 μυτερές απολήξεις θα πρέπει να φάνηκε κάτι το παράξενο.
Μαχαίρια
 |
| πηγή |
Κατά τον Μεσαίωνα στην Ευρώπη, ο καθένας έπρεπε να έχει το δικό του μαχαίρι, συνήθως σε μια θήκη στη ζώνη του. Τα αρχαιολογικά στοιχεία δείχνουν ότι οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν μαχαίρια από τους προϊστορικούς χρόνους ακόμα ως όπλα και σκεύη διατροφής και ήταν ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο.
Μέχρι την εποχή του Λουδοβίκος ΙΔ' της Γαλλίας, τα μαχαίρια που χρησιμοποιούσαν για να κόβουν και να τρώνε το φαγητό τους ήταν πολύ μυτερά. Αλλά είχαν γίνει και φονικά όπλα. Κάτι τέτοιο σήμαινε ότι το σκεύος της τραπεζαρίας αντιπροσώπευε και μια απειλή κινδύνου ανά πάσα στιγμή, ακόμη και κάτω από φαινομενικά φιλικές συνθήκες.
Όταν το πιρούνι κέρδισε δημοτικότητα στην Ευρώπη, η ανάγκη για ένα μυτερό μαχαίρι στο τραπέζι μειώθηκε και εκεί παρενέβη ο Λουδοβίκος. Το 1669, ο Γάλλος βασιλιάς έκρινε ότι τα αιχμηρά μαχαίρια στα τραπέζια ήταν παράνομα. Ως εκ τούτου, υποβαθμίστηκαν για να αποφευχθεί η βία.
Spork
 |
| πηγή |
Το spork -σύνθετη λέξη από το spoon (κουτάλι) και το fork (πιρούνι)- είναι μια υβριδική μορφή μαχαιροπήρουνων που έχει τη μορφή ενός ρηχού κουταλιού με δύο έως τέσσερις απολήξεις. Το εν λόγω αντικείμενο προέρχεται από τις ΗΠΑ. Αναφέρθηκε πρώτη φορά σε έναν κατάλογο εφοδιασμού του 1909 και εξαπλώθηκε χάρη σε ένα άλλο αμερικάνικο προϊόν, τα Kentucky Fried Chicken. Το 1970, η KFC ξεκίνησε να συμπεριλαμβάνει πλαστικά spork στα γεύματά του ως μια φθηνή ευκολία και η Van Brode Milling Company από τη Μασαχουσέτη κατοχύρωσε την εφεύρεση για το "πλαστικό κουτάλι, πιρούνι και μαχαίρι" το ίδιο έτος. Λόγω της εύχρηστης φύσης του, τελικά έγινε κοινό επιτραπέζιο σκεύος και κατασκευάζεται από διάφορα μέταλλα.
Splayd
 |
| πηγή |
Το splayd είναι κάτι ανάλογο του αμερικάνικου spork. Αυτό προέρχεται από την Αυστραλία, είναι δημιουργία του William McArthur στα 1940 και ξεκίνησε ως συνδυασμός κουταλιού και μαχαιριού. Κέρδισε μεγάλη δημοτικότητα τη δεκαετία του 1950 και τη δεκαετία του 1960.
από: mental floss
Από το 3otiko
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου