Τα μυστικά του Βάλτου, το ιστορικό μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα, δεν το είχα διαβάσει μέχρι που έκανα οικογένεια. Βλέπετε από μικρός στα γράμματα και από τα δέκα μου ο ελεύθερος χρόνος γέμιζε με δουλειά, πότε με τον πατέρα στο μαγαζί, πότε με τη μάνα στο χωράφι, άλλοτε τα λίγα οικόσιτα ζώα, τα καλοκαίρια αγώνας για το χαρτζιλίκι. Που να βρεθεί ευκαιρία.
Μεγάλος πια τα διάβαζα
νύχτες πολλές στα παιδιά μου, σαν νανούρισμα, όταν αποκαμωμένα αυτά από τον καθημερινό φόρτο του Δημοτικού Σχολείου έπεφταν στο κρεββάτι τους να κοιμηθούν και μιλάγαμε και με ρωτούσαν αυτά και ‘γω εξηγούσα. Και μας έμεινε η γλυκειά ανάμνηση του Μακεδονικού Αγώνα και μαζί η πίκρα για τον πόνο των ανθρώπων εκείνης της εποχής .
νύχτες πολλές στα παιδιά μου, σαν νανούρισμα, όταν αποκαμωμένα αυτά από τον καθημερινό φόρτο του Δημοτικού Σχολείου έπεφταν στο κρεββάτι τους να κοιμηθούν και μιλάγαμε και με ρωτούσαν αυτά και ‘γω εξηγούσα. Και μας έμεινε η γλυκειά ανάμνηση του Μακεδονικού Αγώνα και μαζί η πίκρα για τον πόνο των ανθρώπων εκείνης της εποχής .
Είχα γίνει σαράντα ετών και δεν γνώριζα ότι στους σκλάβους πατέρες μας δεν επιτρέπονταν να περπατούν ορθοί και το έμαθα διαβάζοντας το περιστατικό με τον Καπετάν Νικηφόρο κατά το πέρασμά του από τις ακτές της Πιερίας στη Λίμνη των Γιαννιτσών.
Σκυφτοί περπατάγαν στο δρόμο οι σκλάβοι ραγιάδες στη Μακεδονία μέχρι 110 χρόνια πριν. Όχι πεντακόσια χρόνια πριν, μόνο τέσσερις γενιές προηγούμενα από τα παιδιά μας.
Αργότερα έφτιαξα κορνίζα μια φωτογραφία του 1906 με τρεις από τους κορυφαίους του Αγώνα, τον Τέλλο Άγρα, τον Νικηφόρο και τον Κάλα και την κρέμασα δίπλα στην εξώπορτα του σπιτιού μου. Να τους χαιρετάμε φεύγοντας και να μας καλωσορίζουν όταν γυρίζουμε σπίτι. Για να βλέπουν τα παιδιά μου το πιο γλυκό χαμόγελο του Μακεδονικού Αγώνα και να μην ξεχάσουν ποτέ.
Και έρχεται προπαραμονή της 4ης Φεβρουαρίου και λέω στα παιδιά μου, φοιτητές πια! Παιδιά την Κυριακή πάμε Σύνταγμα! Το είχα πει και νωρίτερα, παιδιά πείτε στους φίλους σας πως πρέπει να ‘ρθουν την Κυριακή να υποστηρίξουν τον αγώνα για τη Μακεδονία. Και απαντά η φοιτήτρια του Πολυτεχνείου! «Εγώ δεν θα έρθω!». Άλλωστε αυτόβουλα λειτουργούμε όλοι.
Τα παιδιά μου δεν ανήκουν στη γενιά των 750ευρώ που έκαψε την Αθήνα τον Δεκέμβριο του 2008 και μετά απόκαμε. Μάλλον ακολουθούν ως η γενιά της καλπάζουσας ανεργίας με ρυθμούς άνω του 25% και αποδοχών των 450ευρώ (αν θα τα παίρνουν κι αυτά) που όμως γεννήθηκε μόνο για να φωτογραφίζεται, να αυταρέσκεται και να θέλει μόνο θετικές σκέψεις.
Ωραία! Δεν πάμε, έχουμε βλέπεις εξεταστική. Αμπελόκηποι – Σύνταγμα τέσσερις στάσεις με το metro. Κι αυτός που θα ταξιδέψει 505 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη ή και από πιο μακριά γιατί να έλθει; Γιατί να ξοδευτεί; Ο Κρητικός γιατί να θαλασσοδέρνεται μες στο χειμώνα; Και ο Δεσπότης απ΄ το Αίγιο 84 ετών γιατί να έλθει; Παιδιά δεν έχει, τι τον νοιάζει; Και ο Γιάννης με το αναπηρικό αμαξίδιο που δεν έχει πόδια γαιτί να έλθει; Και τόσοι άλλοι, γιατί;
Μα είναι απλό για να μπορεί να λέει αργότερα: «Ήμουν και εγώ εκεί!».
Και γιατί μετά την Κυριακή δεν θα υπάρχει άλλο. Δεν θα έχει άλλες ευκαιρίες. θυμηθείτε το. Και για υπολογίστε! Έτος 1992 στη Θεσσαλονίκη, λαοθάλασσα τότε για τη Μακεδονία. Οκτώ χρόνια μετά, το 2000, δύο λαοσυνάξεις σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, ασύληπτο πόσοι πολλοί είχαν συγκεντρωθεί τότε. Χρειάσθηκε να περάσουν άλλα δεκαοχτώ χρόνια για τα δύο συλλαλητήρια σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Το επόμενο, κάπως μακριά το βλέπω!
Τώρα είναι που πολεμάμε για όλα! Μετά την Κυριακή φοβάμαι ότι δεν θα έχει άλλο. Ξεχάσαμε την παρέλαση για τον εορτασμό της επετείου της 25ης Μαρτίου του 2012; Ανάμεσα σε κάγκελα σε όλο το μήκος και από τις δύο πλευρές των Λεωφόρων.
Μα είναι μόνο η Μακεδονία που πρέπει να μας πονά; Σίγουρα αυτό είναι το σπουδαιότερο. Για τα άλλα τα πιο μικρά «ούτε φωνή, ούτε ακρόαση» που λένε.
Από το 2010 η Ελλάδα μας έχει στερηθεί την εθνική της κυριαρχία. Καλά αυτό δεν είναι και πολύ σοβαρό, άλλωστε κάπως έτσι ήταν και η προϋπόθεση για να μπούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Έχασαν οι Έλληνες το μισό τους εισόδημα από το 2008 έως σήμερα; Καμιά διαμαρτυρία. Προφανώς υπάρχει απόθεμα (κάποιοι το αποκαλούν φθονερά «λίπος» γιατί δεν έχουν αυτοί).
Τα έσοδα του Κράτους συλλέγονται από μια υπηρεσία που δεν ανήκει στο Κράτος; Ελάχιστοι το έχουν καταλάβει.
Εκποιείται η περιουσία του Κράτους, γεγονός που δεν συνέβη ποτέ στα σχεδόν 200 χρόνια του νεοελληνικής ιστορίας και επομένως τα παιδιά μας θα είναι η πρώτη γενιά Ελλήνων που σε συνθήκες ελευθερίας δεν θα παραδώσουν στα παιδιά τους «εθνικές γαίες», εθνική περιουσία δηλαδή! Ούτε το νεράκι δεν θα είναι δημόσιο αγαθό σε λίγο. Σιγά η πατρίδα κοιμάται!
Εκποιείται η περιουσία του Κράτους, γεγονός που δεν συνέβη ποτέ στα σχεδόν 200 χρόνια του νεοελληνικής ιστορίας και επομένως τα παιδιά μας θα είναι η πρώτη γενιά Ελλήνων που σε συνθήκες ελευθερίας δεν θα παραδώσουν στα παιδιά τους «εθνικές γαίες», εθνική περιουσία δηλαδή! Ούτε το νεράκι δεν θα είναι δημόσιο αγαθό σε λίγο. Σιγά η πατρίδα κοιμάται!
Εποικίζεται η χώρα με αλλοφύλους; Κανείς δεν μιλά, είναι ντροπή. Άσε που μπορεί να μας κατηγορήσουν για μισαλλοδοξία. Τι κι άν οι άνθρωποι περιβάλλονται από την Πολιτεία με τέτοια στοργή, που ο δυστυχής αυτόχθων μάλλον ουδέποτε έχει νοιώσει στα χρόνια του ελεύθερου βίου του. Μη μιλάς!
Και τα σύνορα που οι βόρεοι γείτονες τα κρατούν κλειστά. Τσιμουδιά εμείς, είμαστε ανώτεροι. Είναι ντροπή, θα μας κακοχαρακτηρίσουν. Άλλωστε ποιός το θυμάται αυτό;
Κοντός ψαλμός! Ακολουθεί η εκποίηση της ιδιωτικής περιουσίας, η γη που την έχει δουλέψει ο Έλληνας ξωμάχος με ιδρώτα μες το λιοπύρι. Λέτε να μας διαγράψουν τα χρέη που αυγαταίνουν; Πολύ το φοβάμαι.
Τι περιμένεις καημένε Έλληνα; Τον Αρχάγγελο με τη ρομφαία του, όπως περίμεναν οι πρόγονοί μας στην Πόλη; Ή περιμένεις να επέμβουν οι Σύμμαχοι να σε σώσουν όπως περιμέναν οι «συνωστισμένοι» στην προκυμαία της Σμύρνης;
Μήπως μπορεί να σε αφυπνίσει ο πάντοτε σύγχρονος Κωστής Παλαμάς «χρωστάμε σ΄όσους ήρθαν, πέρασαν, θά ‘ρθουν, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί»;
Μείνε λοιπόν στο σπίτι και κάθησε να βλέπεις την ιστορία να περνά μπροστά σου. Άσε τους άλλους να νοιάζονται, εσύ μπορείς να παρακολουθείς απαθής. Οι νέοι μας φαίνεται πως δεν θέλουν να παλαίψουν. Νομίζουν ότι θα τους χαρισθεί η ζωή. Φοβάμαι ότι αν ρωτάγαν τον Παλαμά, όπως τότε τέτοιον περίπου καιρό το 1942, και εκείνος απαντούσε «τούτο τον λόγο θα σας πώ, δεν έχω άλλον κανένα. Μεθύστε με το αθάνατο κρασί του ‘21», θα έφευγαν από το σπίτι με τα κεφάλια σκυμμένα.
Παιδιά μου, τώρα είναι που πολεμάμε για όλα!
Πηγή: ΑΚΤΙΝΕΣ
Από το averoph
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου