Ένα κακό που έχουν τα πολιτικά αφηγήματα και οι μεγάλες στρατηγικές είναι ότι τείνουν να αγνοούν τα πραγματικά δεδομένα. Ένα σχέδιο, το πιο πιθανό είναι πως θα δουλεύει εξαιρετικά στο χαρτί. Για να είναι επιτυχημένο, όντως, όμως θα πρέπει να δουλεύει και στην πράξη, αλλιώς δεν έχει πολύ νόημα.
Κάπως έτσι ακούω και τα διάφορα σενάρια που ξεκινούν εκ νέου να
διακινούνται για τις κινήσεις της κυβέρνησης, τον πιθανό χρόνο των εκλογών, τις στρατηγικές επιλογές του πρωθυπουργού, αυτή τη φορά με αφορμή την έλευση των θεσμών για να ξεκινήσει η τρίτη αξιολόγηση του προγράμματος. Για να είμαι ειλικρινής: θεωρώ πιθανό ο κ. Τσίπρας να είναι ο πρωθυπουργός, επί ημερών του οποίου θα τελειώσει τυπικά το Μνημόνιο, χωρίς τυπικά να το ακολουθήσει ένα άλλο. Άλλωστε, αυτή είναι η τάση στους κόλπους των εταίρων μας. Αυτό που σίγουρα θα ακολουθήσει είναι αυστηρή και σκληρή επιτροπεία, τόσο επί στόχων όσο και επί μεταρρυθμίσεων, ενώ ακόμα βρίσκεται στα σκαριά ο τρόπος χρηματοδότησης της χώρας, σε περίπτωση που δεν έχει ανακτήσει πλήρως την πρόσβαση στις αγορές. Ένας τρόπος θα ήταν η χρήση των αδιάθετων κεφαλαίων από το πρόγραμμα, αλλά δεν είναι της παρούσης εν προκειμένω.
Από το Μέγαρο Μαξίμου ακούγονται πολλές φορές μεγαλοστομίες σε επίπεδο μακροπρόθεσμης στρατηγικής. Με λίγα λόγια, η κυβέρνηση εκτιμά πως θα τελειώσει το πρόγραμμα, θα πάρει μια λύση για το χρέος και θα έχει όλο τον χρόνο μπροστά της να σχεδιάσει προσεκτικά τις κινήσεις της, διαλέγοντας παράλληλα το momentum που είναι καλύτερο για εκλογές. Και, φυσικά, αν της κάτσει αυτός ο σχεδιασμός, η κυβέρνηση εκτιμά ότι μπορεί να ανανεώσει τη θητεία της, γι’ αυτό και στο παρασκήνιο κυβερνητικά στελέχη εκτιμούν ότι η ΝΔ σύντομα μπορεί να έχει εκ νέου και ζήτημα αρχηγού.
Πέραν της προφανούς αστοχίας της τελευταίας πρόβλεψης, το πρόβλημα με το διαμορφούμενο αφήγημα είναι ότι δεν πατάει σε πραγματικές διαστάσεις. Είναι λάθος να μεταφράζει κανείς την έλλειψη αντίδρασης στην υπερφορολόγηση και στο υψηλότατο μη μισθολογικό κόστος σε αποδοχή, ικανοποίηση ή έστω συμβιβασμό με τα δεδομένα. Παραίτηση είναι. Και, φυσικά, δεν είναι απολύτως εντός στόχου το πρόγραμμα, όπως είπε ο πρωθυπουργός σε συζήτηση με τους δημοσιογράφους. Δεν χρειάζεται πολλή συζήτηση, γι’ αυτό, αρκεί να κοιτάξει κανείς την πορεία των δημοσίων εσόδων που αποτυπώνουν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο την εξάντληση των πολιτών.
Υπό αυτό το πρίσμα, είναι ωραίο πράγμα να χτίζει κανείς παλάτια, αρκεί να μην το κάνει στην άμμο. Ό,τι ισχύει για τα παλάτια, ισχύει και για τα πολιτικά αφηγήματα. Πρέπει να βασίζονται σε στέρεα θεμέλια. Εν προκειμένω, η κυβέρνηση ποντάρει ότι η ανάπτυξη της οικονομίας θα υπερκαλύψει την φοροδοτική εξάντληση των πολιτών. Για να γίνει, όμως, αυτό, πρέπει να δημιουργηθεί καινούργιος πλούτος. Να ανοίξουν νέες επιχειρήσεις, να πάρουν ανάσα αυτές που ακόμα έχουν μείνει ανοιχτές, ο κόσμος να έχει περισσότερο διαθέσιμο εισόδημα και άρα μεγαλύτερη καταναλωτική δύναμη. Φυσικά, αυτό δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Από την άλλη, όμως, δεν μπορεί κανείς να καταφεύγει σε μεγαλόστομα αφηγήματα, όταν η αγορά είναι βαλτωμένη και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που κάποτε ήταν η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας κάνουν αγώνα για να αποφύγουν το λουκέτο.
Καμιά φορά, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο εύγλωττη απ’ όσο θα τη θέλαμε.
Από το rizopoulospost
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου