Το Κολωνάκι είχε και παλιά την αίγλη του…..

Ευκατάστατοι οι κάτοικοί του….με τους οδηγούς….τις μαγείρισες…. τις υπηρεσίες…..
Αυλές με κήπους και απ΄έξω αραγμένες οι κουρσάρες με τους οδηγούς με το φτερό στο χέρι να ξορκίζουν την σκόνη.
Έβγαινε η Κυρία για να πάει την βόλτα της στα Φάληρα να αναπνεύσει ιώδιο….άνοιγε την πόρτα ο οδηγός.
Είχαμε μια γνωστή χήρα ιατρού (όπως έλεγε) και πηγαίναμε
οικογενειακώς μια φορά τον χρόνο για επίσκεψη.
Πρώτα τηλέφωνο από τον εβγατζή για το φιξάρισμα της ώρας και γραμμή για Κολωνάκι μεριά.
Η χειρότερή μου….
«Πρόσεχε κακομοίρη μου με τα παπούτσια μη γδάρεις τις σκάλες….»
Νουθεσία-παράγγελμα της μάνας….
Και πώς να προσέξεις τις ξύλινες γυαλισμένες εσωτερικές σκάλες του δίπατου αρχοντικού …όταν φόραγες παπούτσια με πέταλα για να φτουράνε οι σόλες.
Και φτάναμε και στρίβαμε το κουδούνι και από πάνω με το σχοινάκι μας άνοιγαν.
Και καθόμαστε στο καθιστικό αγναντεύοντας με γουρλωμένα μάτια το σαλόνι στο βάθος με τα κόκκινα χαλιά και τους δερμάτινους καναπέδες. Χτύπαγε το χειροκίνητο κουδουνάκι η κυρία και μας έφερνε η κοπέλα
ένα δίσκο με γλυκά και καναπεδάκια.
Το άγριο βλέμμα της μάνας περιόριζε την όρεξή μου στα χαμηλά της επίπεδα. Με το ρολόϊ στην μισή ώρα ακριβώς έμπαινε η υπηρεσία να υπενθυμίσει το επόμενο ραντεβού στην κυρία …και σε εμάς ότι έπρεπε να ξεκουμπιστούμε. Μια φευγαλέα ματιά στον δίσκο και ένα «αντίο σας και ευχαριστούμε» και φεύγαμε.
Του χρόνου πάλι….
«Και γιατί ρε μάνα πηγαίνουμε κάθε χρόνο σε αυτήν;»
Δεν έπαιρνα απάντηση….
Μεγαλώνοντας έμαθα ότι μικρό κορίτσι η μάνα την πήγανε τα αδέρφια της στο πατρικό της κυρίας όπου εργάστηκε ως οικιακή βοηθός εσωτερική. Έκτοτε τιμής ένεκεν η κυρία από το Κολωνάκι την καλούσε άπαξ του έτους στο σπίτι της!

-->
Η μάνα πήγαινε ελπίζοντας ότι κάποτε θα μπορούσε να με βοηθήσει με τις γνωριμίες της.
Δεν χρειάστηκε….
Είπαμε άλλα χρόνια………..
Από το pisostapalia

loading...