Η συζήτηση για τον προϋπολογισμό στη Βουλή είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Όχι για το παραδοσιακό μπρα ντε φερ του πρωθυπουργού με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ούτε για τις «ατάκες» που περιμένουν όλοι.
Αυτή τη φορά η πραγματικά ενδιαφέρουσα τοποθέτηση έγινε από ένα τρίτο πρόσωπο – τον Γιάννη Δραγασάκη. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης σκιαγράφησε
για πρώτη φορά την υποτιθέμενη μεταμνημονιακή Ελλάδα όπως αυτή θα είναι από τον Αύγουστο του 2018. Ο κ. Δραγασάκης έκανε λόγο για «ξέφωτο» περιγράφοντας ένα μοντέλο συνεννόησης με τους εταίρους το οποίο θα θυμίζει μάλλον κάτι από την επιτροπεία Αλμούνια με χαλαρές συστάσεις από τις Βρυξέλλες όταν αποκλίνουν οι ελληνικές κυβερνήσεις από τους στόχους.
Το αφελές της προσέγγισης είναι προφανές και ο Γιάννης Δραγασάκης το ξέρει. Για αυτό και ναρκωθετεί επιμελώς τις δήθεν επιλογές, ώστε να μπορεί να ζητά αργότερα ευθύνες. Με ενα χρέος στο 189% του ΑΕΠ είναι σαφές πως ακόμα και με υψηλά πλεονάσματα οι εταίροι δεν πρόκειται να αφήσουν την Ελλάδα να κινηθεί εκτός ενός συμπεφωνημένου και σαφώς προκαθορισμένου πλαισίου. Άλλωστε η γενική συζήτηση για τη θεσμική μετεξέλιξη της Ευρωζώνης σαφώς προσδιορίζει ένα μέλλον με μεγαλύτερο έλεγχο και συντονισμό των εθνικών οικονομιών.
Πάμε τώρα στον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος με έπαρση επιχείρησε να παρουσιάσει μια ερμηνεία της πραγματικότητας που να εξυπηρετεί τους στόχους του. Τι εννοώ; Ο πρωθυπουργός ξετύλιξε για άλλη μια φορά το γνωστό αφήγημα του για την διαχείριση της κρίσης. Απέδωσε τις ευθύνες στους προκατόχους του παραδεχόμενος εμμέσως πλην σαφώς οτι η κρίση έφερε το μνημόνιο και όχι το μνημόνιο την κρίση.
Το σχήμα ερμηνείας είναι απλό: Οι παλαιοί πολιτικοί προκάλεσαν την κρίση και έσυραν τη χώρα σε καθεστώς επιτροπείας. Στη συνέχεια εκείνος προχώρησε σε ρήξη, πήρε εκ νέου λαϊκή εντολή για συμφωνία και πλέον οδηγεί τη χώρα στην ανάπτυξη σε αντίθεση με την κυβέρνηση Σαμαρά. Ξεχνά βέβαια οτι άλλης κλίμακας είναι τα μέτρα όταν παραλαμβάνεις μια οικονομία με 7% ύφεση και την οδηγείς σε θετικό πρόσημο ανάπτυξης σε τρία χρόνια και εντελώς διαφορετική η ισχύς τους όταν έχεις προκαλέσει εσύ δια της αδράνειας ένα μικρότερο κύκλο ύφεσης και στη συνέχεια πασχίζεις για να επανακάμψεις.
Αλλά ας κάνουμε οτι αποδεχόμαστε το αφήγημα και ο Αλέξης Τσίπρας είναι καλός και αγαθός. Ιδού λοιπόν το ερώτημα. Γνωρίζει κανείς ΜΙΑ κυβέρνηση απανταχού της γης η οποία αρέσκεται στο να φορολογεί τους πολίτες της; Υπάρχει ένας πρωθυπουργός που να ηδονίζεται από το να τον κατηγορούν ως «κατοχικό» ή κάποιον που ξεπούλησε τις ιδέες του για μια καρέκλα; Φαντάζομαι πως η αυτονόητη απάντηση είναι όχι.
Επειδή λοιπόν ειλικρινά πιστεύω οτι ο Αλέξης Τσίπρας είναι πραγματιστής και προφανώς θέλει να διατηρήσει την ισχύ του- απολύτως θεμιτή προσδοκία για έναν πρωθυπουργό- πρέπει να μας εξηγήσει γιατί επιμένει το αναιμικό αυτό ποσοστό του υπερπλεονάσματος να μην το επιστρέφει στην κοινωνία με τη μορφή φορολογικών ελαφρύνσεων.
Έστω λοιπόν οτι οι προκάτοχοί του ήταν κακοί. Εκείνος γιατί δεν διορθώνει την αδικία; Γιατί δεν επιλέγει να απομειώσει τον ΕΝΦΙΑ ή έστω κάποιες έμμεσες επιβαρύνσεις. Οι απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα μπορεί να είναι μόνο δύο. Η πρώτη είναι να θέλει να το κάνει και να μην του το επιτρέπουν οι δανειστές. Αν ισχύει αυτό τότε πρέπει να βγει και να το καταγγείλει. Η εναλλακτική εξήγηση είναι να μπορεί και να επιλέγει να μην το κάνει.
Από τη στιγμή λοιπόν που δεν έχει καταγγείλει την άλλη πλευρά, η μόνη εξήγηση είναι οτι είναι στρατηγική του επιλογή τα όποια ποσά υπερβαίνουν τους δημοσιονομικούς στόχους να τα δίνει πίσω με μορφή επιδομάτων. Αυτό βέβαια προκύπτει από τα ίδια τα γεγονότα και τη σπουδή με την οποία η κ. Αχτσιόγλου εφευρίσκει νέες κατηγορίες δικαιούχων λίγο πριν τη λήξη του έτους.
Δυστυχώς ο κ. Τσίπρας ζει σε μια εικονική πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα παραμορφωμένη όπου το πρόταγμα είναι η δική του πολιτική επιβίωση, όχι της χώρας. Γνωρίζει που θα τον βρει η Δευτέρα των εκλογών και με γνώμονα αυτό σχεδιάζει τις κινήσεις του. Προηγείται η ανάγκη να διασφαλίσει ένα ποσοστό κοντά στο 20% που θα τον καθιστά ρυθμιστή των εξελίξεων. Η στρατηγική μείωσης φόρων δεν του εξασφαλίζει δημοσκοπική ανάκαμψη κι αυτό γιατί είναι μια διαδικασία χωρίς τέλος -πάντα οι πολίτες θα αισθάνονται πως όσα και να επιστρέψεις είναι πολύ λιγότερα από αυτά που θα ήθελαν. Τι προτιμά λοιπόν; Έναν «στρατό» πτωχοποιημένων Ελλήνων οι οποίοι θα στηρίζονται σε επιδόματα και θα είναι «όμηροι» του ΣΥΡΙΖΑ προπαγανδίζοντας τη γραμμή πως σε αντίθεση με τους προηγούμενος ο Τσίπρας «το πάλεψε και έδωσε και κάτι πίσω σε όσους έχουν ανάγκη».
Η φάκα βέβαια είναι οτι αντί να έχει ως στόχο να μειώσει το ποσοστό εκείνων που έχουν ανάγκη, στην πραγματικότητα επιδιώκει μέσω της επιπλέον φορολόγησης να το διευρύνει. Κρίμα που αντί για τον τελευταίο μνημονιακό προϋπολογισμό έχουμε μπροστά μας άλλον ένα οδηγό κομματικής επιβίωσης.
Από το rizopoulospost
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου