Τον 19ο αιώνα οι Αθηναίοι κουρεύονταν σπάνια και ξυρίζονταν τέσσερις φορές τον μήνα, κάθε Σάββατο στα «μπαρμπέρικα» της πόλης.
Όταν έμπαιναν στο κουρείο έπρεπε να απαντήσουν στην ερώτηση: Κούρεμα, ξύρισμα ή δόντι; Γιατί τότε ο κουρέας ήταν και «οδοντίατρος», ειδικευμένος αποκλειστικά στις εξαγωγές! Έτσι, κοντά στις πετσέτες που ήταν
κρεμασμένες στα παλούκια στην πόρτα, υπήρχαν πάντοτε κούτες γεμάτες από τα δόντια των πελατών.
Ζήτω η μπόχα!
Οι Αθηναίοι δεν τα πήγαιναν καθόλου καλά με την καθαριότητα του σώματος. Οι άνθρωποι του λαού θεωρούσαν το μπάνιο αμαρτία, γιατί με αυτό κινδύνευε το μύρο από τη βάφτισή τους. Πίστευαν ότι το μπάνιο μπορούσε να το συστήσει ο γιατρός ως θεραπευτικό μέσο μόνο σε σοβαρές περιπτώσεις. Όταν μερικοί πλούσιοι άρχιζαν να βάζουν μπανιέρες στα σπίτια τους, οι Αθηναίοι έκαναν τον σταυρό τους και έλεγαν: «Αχρείαστες να είναι». Ένας πολιτικός αντίπαλος του Χαρίλαου Τρικούπη τον κατηγορούσε λέγοντας στους ψηφοφόρους του: «Τι περιμένετε, κύριοι από έναν πρωθυπουργό που μπανιαρίζεται κάθε μέρα; Τι μπορεί να περιμένει ο τόπος από έναν τέτοιο άνθρωπο;».
Στα 1890 ένας άγγλος περιηγητής μετά την επίσκεψη του στην Ακρόπολη, κάθισε σε ένα καφενείο στην πλατεία Συντάγματος και παρήγγειλε ένα καφέ, που η τιμή του ήταν τότε μερικές πεντάρες. Για να πληρώσει έδωσε στον σερβιτόρο ένα ναπολεόνι, η ισοριμία του οποίου σε ελληνικά νομίσματα ήταν 24 χάρτινες δραχμές. Όταν εκείνος του έφερε τα ρέστα σε έναν δίσκο, διαπίστωσε ότι του είχε επιστρέψει μόνο 19 δραχμές και μερικά κέρματα. Έκπληκτος και ενοχλημένος, ο περιηγητής κοίταξε ερωτηματικά τον σερβιτόρο.
Εκείνος αντιλήφθηκε τη σημασία του βλέμματος και πρόσθεσε ακόμα μια δραχμή στις 19. Ακολούθησαν τρία ακόμα κλιμακούμενης αυστηρότητας βλέμματα του περιηγητή, σε καθένα από τα οποία ο σερβιτόρος πρόσθετε μια δραχμή, έτσι ώστε ο καφές πληρώθηκε στην πραγματική του αξία και όχι… υπερτιμολογημένος.
Πηγή
Από το tro-ma-ktiko
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου