Χωρίς καμία αμφιβολία φαίνεται φως στο τούνελ, όσον αφορά το ρυθμό ανάπτυξης της Ευρωζώνης. Την ίδια στιγμή όμως η «διαδικασία αποσύνθεσης», μεταξύ των χωρών του
κέντρου όπως είναι η Γερμανία, η Αυστρία και η Ολλανδία, καθώς επίσης της νοτίου περιφέρειας (Ελλάδα, Ιταλία, Πορτογαλία και Ισπανία) συνεχίζει να εξελίσσεται – παραμένοντας ένα άλυτο πρόβλημα.
Ειδικότερα, το πραγματικό ΑΕΠ της Γερμανίας αυξήθηκε μεταξύ των ετών 1999 και 2016 κατά 24,1% – ενώ το αντίστοιχο της Ιταλίας μόλις κατά 4,6%, της Πορτογαλίας κατά 8,2% ενώ της Ελλάδας κατά 0%, λόγω της κρίσης του 2010 που μεσολάβησε, οδηγώντας την οικονομία πάνω από 17 χρόνια πίσω (γράφημα).
Το ΑΕΠ της Ισπανίας βέβαια αυξήθηκε περισσότερο από της Γερμανίας, με κινητήριο δύναμη τις κατασκευές και τη φούσκα ακινήτων που δημιουργήθηκε, με τίμημα όμως την κρίση και τον τετραπλασιασμό του δημοσίου χρέους για να μπορέσει να αντιμετωπισθεί – ενώ ακόμη και σήμερα έχει μεγάλο έλλειμμα στον προϋπολογισμό της, καθώς επίσης σημαντικά τραπεζικά προβλήματα.
Το μέγεθος τώρα που είναι σημαντικό δεν είναι τόσο το ΑΕΠ, όσο το κατά κεφαλήν ΑΕΠ (γράφημα) – το οποίο σε όλες τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου είναι χαμηλότερο από την εποχή της υιοθέτησης του ευρώ, ενώ της Γερμανίας αυξήθηκε, τεκμηριώνοντας ακόμη μία φορά ότι απομυζεί τους εταίρους της. Ακόμη χειρότερα, τόσο στην Πορτογαλία, όσο και στην Ελλάδα, λεηλατείται κυριολεκτικά η δημόσια και η ιδιωτική τους περιουσία (άρθρο) – όπου η μεν πρώτη χαρακτηρίζεται ήδη ως χώρα της Lidl, ενώ η δεύτερη ξεπουλιέται, όπως ανέφερε ακόμη και η γαλλική τηλεόραση (βίντεο).
Τρίτο σημαντικότερο μέγεθος, ίσως το χειρότερο όλων, είναι η εξέλιξη της ανεργίας – η οποία σε όλες τις χώρες του Νότου είναι αρκετά υψηλότερη σε σχέση με το 2000, ενώ στη Γερμανία χαμηλότερη (γράφημα). Έτσι αποδεικνύεται πως η χώρα δεν εισάγει μόνο πλούτο από τους εταίρους της αλλά, επίσης, θέσεις εργασίας – εξάγοντας τους φτώχεια και ανεργία.
Ειδικά όσον αφορά την Ισπανία, διαπιστώνει κανείς έκπληκτος ότι, το ΑΕΠ της αυξάνεται ενώ η ανεργία παραμένει σε υψηλά επίπεδα – κάτι που είναι αδύνατον να συμβαίνει, αφού δεν μπορεί να παράγεται ΑΕΠ από το πουθενά. Ενδεχομένως λοιπόν να χρησιμοποιούνται στατιστικά τεχνάσματα, όπως στην περίπτωση της Ιρλανδίας – στην οποία αυξήθηκε τεχνητά το ΑΕΠ για να μειωθεί η σχέση χρέος/ΑΕΠ, έχοντας αποκαλυφθεί πρόσφατα ότι το μέγεθος ήταν πλασματικό (ανάλυση).
Σύμφωνα τώρα με πρόσφατες έρευνες, το πρόβλημα της εκ διαμέτρου αντίθετης εξέλιξης των χωρών του κέντρου και της περιφέρειας μετά την υιοθέτηση του ευρώ, εντάθηκε από την αντιπαραγωγική ευρωπαϊκή δημοσιονομική πολιτική (πηγή) – ενώ έναν σημαντικότατο ρόλο διαδραμάτισε το μακροοικονομικό μοντέλο της Κομισιόν, το οποίο χρησιμοποιείται για την εκτίμηση των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού, καθώς επίσης των δημοσιονομικών προσπαθειών των κρατών-μελών (πηγή).
Πιο συγκεκριμένα, το μοντέλο αυτό φαίνεται μεν τεχνοκρατικό και αφηρημένο, αλλά έχει πολύ πραγματικές και πολύ αρνητικές επιπτώσεις – όσον αφορά την εξέλιξη της ευρωπαϊκής οικονομίας, οπότε του βιοτικού επιπέδου των διαφόρων χωρών. Θα συνεχίσει δε να επιδεινώνει την κατάσταση, εάν δεν αλλάξει εκ βάθρων – ενώ μέσω του συμφώνου σταθερότητας και ανάπτυξης προκαλεί την εκ διαμέτρου αντίθετη οικονομική εξέλιξη μεταξύ της περιφέρειας και του κέντρου.
Περαιτέρω, χωρίς να υπεισέλθουμε σε τεχνικές λεπτομέρειες, είναι βέβαιο πως το μοντέλο αυτό δεν επιλέχθηκε τυχαία ούτε λειτουργεί έτσι από λάθος – αφού έχει πια τεκμηριωθεί δεκάδες φορές ότι, η Γερμανία σχεδίαζε από την αρχή να δημιουργήσει με τη βοήθεια του ευρώ την 4η αυτοκρατορία της, αυτή τη φορά με οικονομικά αντί με στρατιωτικά όπλα.
Παράλληλα να ανεξαρτητοποιηθεί από τις Η.Π.Α., έχοντας επί πλέον την προοπτική να αντικαταστήσει το ευρώ το δολάριο ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα – με τα τεράστια προνόμια που θα απολάμβανε τότε το κοινό νόμισμα, αφού όμως προηγουμένως το απομόνωνε από τις αρνητικές επιρροές της περιφέρειας, ενδεχομένως με ένα σύστημα δύο ταχυτήτων.
Ως εκ τούτου, παρά το ότι αρκετοί θεωρούν ότι, βιώνουμε μία διαδικασία «αποσύνθεσης» της Ευρώπης, πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό – το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως μία διαδικασία κατάληψης της Ευρωζώνης από την πρωσική κυβέρνηση, η οποία ευρίσκεται στα τελευταία στάδια της. Λογικά λοιπόν θεωρείται αναγκαία η διάλυση της νομισματικής ένωσης, όσο υπάρχει ακόμη χρόνος – πριν προλάβει δηλαδή η πρωσική κυβέρνηση (η εκλογή της οποίας για 4η φορά αναδεικνύει τις παραδοξότητες της δημοκρατίας στη χώρα, ανάλογες με αυτές στην Τουρκία), να κλείσει όλες τις εξόδους κινδύνου.
Εναλλακτικά η έξοδος της Γερμανίας από την Ευρωζώνη, η οποία φυσικά δεν θα μπορούσε να δρομολογηθεί χωρίς τη βοήθεια των Η.Π.Α. – εάν τυχόν συνειδητοποιούσαν τα σχέδια της Γερμανίας, τα οποία δεν είναι ασφαλώς προς το δικό τους συμφέρον.
Η ελληνική πραγματικότητα
Συνεχίζοντας, η χώρα που είναι μακράν περισσότερο εγκλωβισμένη στο ευρώ είναι αναμφίβολα η Ελλάδα – λόγω του τεράστιου και μη μετατρέψιμου σε ένα εθνικό νόμισμα χρέους της μετά το PSI, καθώς επίσης της παντελούς έλλειψης ενός βιώσιμου αναπτυξιακού μοντέλου για την οικονομία της. Το τελευταίο φαίνεται καθαρά από το ρυθμό ανάπτυξης της που προβλέπεται από τον ΟΟΣΑ στο 1,2% για το 2017 – ένα κυριολεκτικά απελπιστικό ποσοστό, όταν η συγκυριακή αύξηση της τουριστικής κίνησης θα έπρεπε να το διαμορφώσει πολύ υψηλότερα.
Ειδικότερα, όταν η Ελλάδα αναπτύσσεται, τότε εκτοξεύονται αντίστοιχα τα ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της (γράφημα, από +0,1% το 2015 στο -0,6% το 2016) – οπότε συμβαίνει το παράδοξο, σύμφωνα με το οποίο η ανάπτυξη επιδεινώνει την οικονομική μας κατάσταση, αντί να την καλυτερεύει. Η αιτία είναι προφανώς η αποψίλωση του παραγωγικού μας ιστού λόγω της πολιτικής των μνημονίων, με αποτέλεσμα η ανάπτυξη να τροφοδοτείται από τις εισαγωγές – επίσης από τις πρώτες ύλες, τις οποίες είμαστε υποχρεωμένοι να εισάγουμε (η μείωση των ελλειμμάτων μετά το 2010 οφείλεται στη φτωχοποίηση της χώρας από τα μνημόνια, οπότε στην πτώση των εισαγωγών – όχι στην άνοδο των εξαγωγών).
Στα πλαίσια αυτά, με το συγκεκριμένο παραγωγικό μοντέλο τυχόν υιοθέτηση της δραχμής (ακόμη και αν επιλύαμε εν μέρει το θέμα του χρέους) θα μας οδηγούσε σε συνθήκες ανάλογες με αυτές της Βενεζουέλας – όπου η υποτίμηση της θα ακρίβαινε τις εισαγωγές προκαλώντας μεγάλο πληθωρισμό, ενώ δεν θα αύξανε τις εξαγωγές λόγω έλλειψης εξαγώγιμων προϊόντων.
Ως εκ τούτου, θα έπρεπε να προηγηθεί η αλλαγή του οικονομικού μας μοντέλου – για την οποία ασφαλώς δεν θα είχαμε χρόνο, εάν υιοθετούσαμε τη δραχμή προκαταβολικά. Κανένα κράτος άλλωστε δεν μπορεί να στηρίξει σωστά το εθνικό του νόμισμα χωρίς πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών ή/και σημαντικά συναλλαγματικά αποθέματα, μεταξύ άλλων σε χρυσό – όπως τεκμηριώνεται από τη Δανία, από τη Σουηδία, από την Ελβετία κοκ.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, αυτό που απομένει δυστυχώς στην Ελλάδα δεν είναι άλλο από τη στάση πληρωμών εντός της Ευρωζώνης, με την αναγκαία κάθαρση του πολιτικού και οικονομικού της συστήματος – στα οποία οφείλεται κυρίως η υπερχρέωση και η χρεοκοπία της (πολύ λιγότερο στο ευρώ), καθώς επίσης η σημερινή της μετατροπή σε γερμανικό προτεκτοράτο.
Χωρίς να προηγηθεί πάντως η κάθαρση δεν είναι δυνατή η αλλαγή του οικονομικού μας μοντέλου, ούτε η εξασφάλιση της βιωσιμότητας της οικονομίας μας – ενώ χωρίς τη στάση πληρωμών δεν πρόκειται να τιμωρηθούν οι ένοχοι, ούτε θα καθαρίσει ποτέ η Ελλάδα από τις συμμορίες που την οδήγησαν στην καταστροφή.
Η πρόσφατη αποκάλυψη των καταθέσεων ύψους 80 εκ. € σε μία μόνο τράπεζα ενός μόνο πολιτικού, τεκμηριώνει το τεράστιο μέγεθος της κυβερνητικής διαφθοράς – καθώς επίσης ποιά ήταν η αιτία της χρεοκοπίας ενός τόσο πλούσιου κράτους, όπως είναι η Ελλάδα.
Analyst Team
Πηγή AnalystΟι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Από το kostasxan
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου