Εν Αθήναις...με πένα και κονδυλοφόρο

Κάποτε στο σχολείο γράφαμε με πένα κονδυλοφόρο και μελάνι....
Η πένα καμπουρίτσα είχε μεγάλη περάση....
Ήταν γαμψή....είχε καμπούρα...
Βαστάγαμε στο χέρι το πλαστικό μικρό μελανοδοχείο που είχε μέσα μελάνι ΜΕΝΟΥΝΟΣ.
Ήταν γνωστό εργοστάσιο τότε ...έφιαχνε
 και κολώνιες....φουζέρ...λεβάντα...άνθη λεμονιάς....
Με την πένα κάναμε το μάθημα καλλιγραφίας....
" εσύ παιδί μου θα προοδεύσεις κάνεις ωραία στρογγυλά γράμματα...."
Αυτά τα έλεγε ο δάσκαλος πρίν του λερώσω το παντελόνι με μελάνι....
και για να μη ξεχάσω δεν προόδευσα στα γράμματα....το ήθελα αλλά οι ανάγκες ήταν άλλες....το μεροκάματο έπρεπε να έρχεται στο οικογενειακό ταμείο....
το άδειο κουτί από ΦΥΤΙΝΗ.
Πώς του λέρωσα το παντελόνι;
Καθόμουνα στην τάξη δίπλα στο παράθυρο στον πάνω όροφο του νεοκλασικού
δωρεά κάποιου φιλότιμου Έλληνα...
Περνούσε από κάτω ο δάσκαλος και από τον αέρα έφυγε το μελανοδοχείο
που συνήθιζα να βάζω στο πρεβάζι και του έσκασε στα πόδια....
Έγινε το έλα να δείς....
Ο φουκαράς είχε δύο κοστούμια...ένα για το σχολείο και ένα για την εκκλησία
την Κυριακή που ήταν και ψάλτης.

-->
Η πένα αργότερα έδωσε την θέση της στο πανίσχυρο στυλό BIG με το διάφανο
κάλυμα....έβγαζες το εσωτερικό έβαζες ένα κόκο ρυζιού και το φύσαγες
με δύναμη στον σβέρκο του μπροστινού σου.
Από το Πίσω στα παλιά

loading...