«Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή συνίσταται στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι, είναι το μόνο υπεύθυνο για τα δεινά του – λόγω της έμφυτης διαφθοράς του, της εγγενούς οκνηρίας του, της σπατάλης του, της διανοητικής ανεπάρκειάς του, των μειωμένων ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του.Πρόκειται ουσιαστικά για κάτι ανάλογο με τη γνωστή θεωρία «blame game», σύμφωνα με την οποία ψάχνει κανείς την ενοχή για μία ποινικά κολάσιμη πράξη στο θύμα, αντί στο θύτη – όπου, για παράδειγμα, ο βιαστής ενοχοποιεί αυτόν που βιάζει, με την αιτιολογία ότι η συμπεριφορά του ήταν προκλητική, οπότε αυτός φταίει.Έτσι το άτομο, αντί να εξεγείρεται εναντίον του συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο του τον εαυτό, αυτοενοχοποιείται και υποτάσσεται – κατάσταση που εμπεριέχει τα σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης η οποία έχει, μεταξύ άλλων, το αποτέλεσμα της αποχής από οποιασδήποτε δράση. Χωρίς τη δράση βέβαια, δεν υπάρχει αντίδραση, οπότε επικρατεί μία εκκωφαντική σιωπή των αμνών – η οποία «προσλαμβάνεται» από την εξουσία, εγχώρια ή ξένη, ως συμφωνία με τα μέτρα εξαθλίωσης που επιβάλλει«.
Ανάλυση
Έχουμε πάρα πολλές φορές τεκμηριώσει τις ευθύνες της γερμανικής κυβέρνησης, όσον αφορά την εγκληματική συμπεριφορά της απέναντι στην Ελλάδα – την οποία ουσιαστικά αυτή υποχρέωσε να υπαχθεί στο ΔΝΤ και στην Τρόικα. Εκτός αυτού αποδείξαμε πως ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης, όσον αφορά την υπερχρέωση της χώρας μας και όχι μόνο, έχει επίσης η Γερμανία, λόγω της πολιτικής της φτωχοποίησης του γείτονα που υιοθέτησε το 2000, με την ατζέντα 2010 – ενώ ασφαλώς σε αυτήν θα οφείλεται η διαφαινόμενη διάλυση της Ευρωζώνης, η αντίστροφη μέτρηση για την οποία έχει ήδη ξεκινήσει.
Εν τούτοις οι γερμανικές κυβερνήσεις, όσον αφορά τη διασφάλιση των συμφερόντων της δικής τους χώρας, έστω των στενών, δεν μπορούν να κατηγορηθούν από κανέναν – αφενός μεν επειδή δεν είναι ασφαλώς δική τους ευθύνη η ανοησία των ελληνικών κυβερνήσεων, η διαφθορά και η διαπλοκή τους, αφετέρου λόγω του ότι φαίνεται να γνωρίζουν πως όταν αλλάζουν οι συνθήκες, πρέπει να αλλάζουμε και εμείς.
Αυτό τουλάχιστον συμπεραίνεται από τη διαφοροποίηση της πολιτικής τους το 2000, όπου προετοιμάσθηκαν όσο καλύτερα μπορούσαν για τη συμμετοχή τους στην Ευρωζώνη, σε πλήρη αντίθεση με την Ελλάδα – επίσης από τη σημερινή στάση τους όπου έχουν κατανοήσει ότι, όσα κέρδισαν, κέρδισαν από το ευρώ και τώρα κινδυνεύουν να υποστούν μεγάλες ζημίες, οπότε πρέπει να αλλάξουν στρατηγική.
Άλλωστε η Γερμανία έχει προετοιμασθεί έγκαιρα, προβλέποντας τους μελλοντικούς κινδύνους (ανάλυση) – ενώ δεν είναι διατεθειμένη να διασώζει χώρες όπως η Ιταλία ή να βοηθάει τις ανίκανες ελληνικές κυβερνήσεις στο διηνεκές, πόσο μάλλον αφού έχει λάβει ήδη τα μέτρα της υποθηκεύοντας τα δάνεια τους. Εκτός αυτού, εύλογα δεν ανέχονται πλέον οι γερμανοί πολιτικοί να ευρίσκονται στο ίδιο τραπέζι συζητήσεων με ανόητους και διεφθαρμένους Ευρωπαίους ηγέτες – ενώ δεν θέλουν να υποστούν τις επιθέσεις της υπερδύναμης, υπό την ηγεσία του κ. Trump (ανάλυση).
Τέλος, οι Γερμανοί σχεδιάζουν να επαναφέρουν τα χρήματα τους πίσω, τα οποία κατευθύνθηκαν στο εξωτερικό, λόγω των υπέρογκων πλεονασμάτων στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών τους – οπότε χρειάζονται ένα ισχυρό νόμισμα, καθώς επίσης μία νομισματική πολιτική που θα ταιριάζει στις σημερινές, δικές τους ανάγκες. Επομένως δεν είναι παράλογη η αλλαγή της στάσης τους, την οποία δήλωσε ολοκάθαρα η καγκελάριος στη Μάλτα – αναφερόμενη σε μία Ευρώπη πολλών ταχυτήτων, άρα στη διάλυση του ευρώ.
Φυσικά δεν θα είναι καθόλου ευχάριστο για μεγάλες χώρες, όπως η Γαλλία και η Ιταλία, όταν θα διαπιστώσουν πως η Γερμανία, αφού τις εκμεταλλεύθηκε όσο περισσότερο μπορούσε, θα τις εγκαταλείψει στα προβλήματα που η ίδια τους δημιούργησε – ισχυριζόμενη πως αυτές είναι υπεύθυνες, αφού στηρίζουν αντιευρωπαϊκές κυβερνήσεις.
Δεν θα είναι ευχάριστο ή/και δίκαιο ούτε για την Ελλάδα, έχοντας την άποψη ότι, αφού η Γερμανία έθεσε τις βάσεις της λεηλασίας της για τα επόμενα 99 χρόνια, θα την εγκαταλείψει σαν τη στυμμένη λεμονόκουπα, αδιαφορώντας για την καταστροφή που θα υποστεί – την οποία δυστυχώς δεν θέλουν να συνειδητοποιήσουν οι Έλληνες προτιμώντας να εθελοτυφλούν, με αποτέλεσμα να εξεγερθούν μόνο όταν θα χάσουν οι πάντες τα πάντα, έχοντας εξαθλιωθεί εντελώς.
Εν τούτοις, καλώς ή κακώς, το Δίκαιο δεν είναι το κύριο χαρακτηριστικό των διεθνών σχέσεων – όπου πάντοτε ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και υπερισχύουν τα εθνικά συμφέροντα, χωρίς κανέναν απολύτως συναισθηματισμό.
Στα πλαίσια αυτά, οι αναφορές των ΜΜΕ περί ενός πόκερ μεταξύ του κ. Σόιμπλε και του ΔΝΤ, με θέμα δήθεν την Ελλάδα (πηγή), είναι μάλλον εκτός θέματος – αφού το παιχνίδι είναι κατά πολύ μεγαλύτερο, επειδή ο Γερμανός θέλει να διαλύσει μεν την Ευρωζώνη, αλλά να μην έχει ο ίδιος την ευθύνη. Με απλά λόγια, επιθυμεί να είναι άλλος ο επίσημος θύτης και όχι η χώρα του – επιλέγοντας το ρόλο της αθώας περιστεράς.
Οι δε Έλληνες θέλουν να πιστεύουν πως το κλείσιμο της νιοστής αξιολόγησης θα είναι θετικό για τη χώρα τους, παρά το ότι έχουν προηγηθεί τόσες άλλες, με την Ελλάδα να βαδίζει σταθερά από το κακό στο χειρότερο – οπότε μόνο ως ανόητοι μπορούν να χαρακτηριστούν από τους Γερμανούς.
Περαιτέρω στον κ. Σόιμπλε, δεν μπορεί να εκδιώξει κανέναν από την Ευρωζώνη, αφού η συμμετοχή στο ευρώ είναι αμετάκλητη – ούτε φυσικά να την διαλύσει, επειδή δεν έχει καμία τέτοια δυνατότητα. Επομένως, αυτά που του απομένουν είναι
(α) η εκούσια εγκατάλειψη όσον αφορά κάποιο μέλος, για την οποία χρειάζεται ένα «δεδικασμένο» – όπου πιθανότατα σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει την Ελλάδα ως «πειραματόζωο», καθώς επίσης(β) η από κοινού απόφαση όλων μαζί, σχετικά με τη διάλυση της νομισματικής ένωσης – κάτι που πραγματικά απαιτεί μεγάλες ικανότητες στο παιχνίδι του πόκερ.
Συνοψίζοντας, μπορεί η Γερμανία να διοικείται από διεστραμμένες κυβερνήσεις, μπορεί να σχεδιάζει την επανίδρυση του 4ου Ράιχ με οικονομικά μέσα, μπορεί να εκμεταλλεύεται τους πάντες χωρίς ίχνος ντροπής, μπορεί να πρόκειται για το πιο αχάριστο κράτος του πλανήτη, αλλά ούτε παρακαλάει κανέναν, ούτε σκύβει το κεφάλι, ούτε επιτρέπει τις εμφύλιες συγκρούσεις, ούτε εγκαταλείπεται στην τύχη, αφήνοντας σε άλλους τις αποφάσεις για το μέλλον της – όπως δυστυχώς η Ελλάδα.
Όπως απέδειξε δε το 1953, όπου διέγραψε το 50% των χρεών της, συμφώνησε για την εξόφληση των υπολοίπων με ρήτρα ανάπτυξης και δεν αποδέχθηκε το σχέδιο Morgenthau, ξέρει να διαπραγματεύεται και γνωρίζει τι θέλει – κάτι που δυστυχώς δεν μπορούμε να ισχυρισθούμε για την Ελλάδα.
Από την άλλη πλευρά, ακόμη και αν διαλυθεί η Ευρωζώνη, η Ευρώπη θα παραμείνει υπό την οικονομική κατοχή της Γερμανίας – αφού πλέον οι περισσότερες χώρες εξαρτώνται από την οικονομία και τις μεγάλες επιχειρήσεις της. Για παράδειγμα, η Πορτογαλία θα συνεχίσει να είναι η χώρα της LIDL, η Ελλάδα κάτι ανάλογο έχοντας ξεπουλήσει τα αεροδρόμια, τον ΟΤΕ κοκ, η Ιταλία θα έχει ανάγκη την αγορά της για τις εξαγωγές της, η Γαλλία το ίδιο, η Ολλανδία επίσης κοκ.
Πόσο μάλλον όταν η Γερμανία θα έχει στη διάθεση της ένα ισχυρότατο νόμισμα, καθώς επίσης μεγάλο πλούτο, με τον οποίο θα μπορεί να αγοράζει πάμφθηνα τα πάντα στις χώρες που θα έχουν υιοθετήσει τα πληθωριστικά εθνικά τους νομίσματα – ενώ οι πολίτες τους θα εργάζονται με ένα πολύ χαμηλό εργατικό κόστος στις γερμανικές επιχειρήσεις, έχοντας μετατραπεί σε σκλάβους χρέους στο διηνεκές.
Βασίλης Βιλιάρδος
Από το triklopodia
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου