Μια ανάλυση βασισμένη στις γραφές
για την ΑΝΟΠΑΙΑ ΑΤΡΑΠΟ
Τα πρόσφατα γεγονότα στη Μέση Ανατολή έχουν εστιάσει την προσοχή των ερευνητών στην πολιτική και προφητική σημασία της κατοχής της αρχαίας πρωτεύουσας – η Ιερουσαλήμ - από το Ισραήλ. Για πρώτη φορά, μετά το 70 μ.Χ., το Ισραήλ κατέχει πλήρως την Ιερουσαλήμ και τις γύρω περιοχές.
Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι φυσικό να
επικεντρώνουμε την προσοχή μας στην προφητεία που είναι καταγραμμένη στο Λουκά 21:24 η οποία αναφέρει το εξής: "και θα πέσουν από την κόψη του σπαθιού και θα οδηγηθούν αιχμάλωτοι σε όλα τα έθνη και η Ιερουσαλήμ θα καταπατείται από τα Έθνη, μέχρι να συμπληρωθούν οι προσδιορισμένοι Καιροί των Εθνών[1].”
Μήπως η σημερινή κατάληψη[2] της Ιερουσαλήμ σημαίνει - σύμφωνα με την προαναφερόμενη προφητεία - ότι οι Καιροί των Εθνών έχουν έρθει σε ένα τέλος; Μια επιφανειακή εξέταση αυτού του αποσπάσματος φαίνεται να μας δείχνει ότι αυτό ισχύει και ότι τώρα το Ισραήλ κινείται σε μια νέα φάση της μακράς ιστορίας του. Ωστόσο, υπάρχει ο κίνδυνος μιας λανθασμένης ερμηνείας η οποία μπορεί να μας οδηγήσει πολύ βιαστικά στα συγκεκριμένα συμπεράσματα. Μάλιστα, υπάρχουν σημαντικές πτυχές οι οποίες επηρεάζουν την ερμηνεία και την ανάλυση αυτού του αποσπάσματος.
Το θέμα των όρων που χρησιμοποιούμε
Μελετώντας την έννοια του αποσπάσματος του Λουκά 21:24, παρατηρούμε το γεγονός ότι ο όρος, "Οι Καιροί των Εθνών”, βρίσκεται μόνο εδώ στην Αγία Γραφή. Το θέμα των ορισμών, ως εκ τούτου, έχει μεγάλη σημασία, δεδομένου ότι αυτό το απόσπασμα αναφέρει ότι η Ιερουσαλήμ "θα πατηθεί κάτω από τα ¨Έθνη”. Υπό αυτές τις συνθήκες, αναμένεται μια ποικιλία ορισμών ανάλογα με τις θεολογικές προϋποθέσεις της ερμηνείας των Εθνών.
Σύμφωνα με την ερμηνεία των ερευνητών που βασίζονται στον προχιλιασμό[3], η φυσική κατοχή της Ιερουσαλήμ αποκτά κεντρική σημασία. Το γεγονός ότι το Ισραήλ στερήθηκε την αρχαία πόλη του το 70 μ.Χ. και ότι σήμερα έχει την πόλη στην κατοχή του, ως εκ τούτου, αποτελεί θέμα φυσικής και προφητικής σημασίας.
Η σχέση με την “Πληρότητα των Εθνών”
Στην προσπάθεια να καθορίσουμε την έκφραση "Oι Καιροί των Εθνών”, είναι εξαιρετικά σημαντικό να καθορίσουμε τη σχέση - αν υπάρχει - μεταξύ αυτού του όρου και του αποσπάσματος Προς Ρωμαίους 11:25, όπου αναφέρεται το εξής: "Τύφλωση εν μέρει έχει συμβεί στο Ισραήλ, μέχρι να έρθει το πλήρωμα των εθνών".
Ο προσδιορισμός της έννοιας της φράσης “η πληρότητα των εθνών” είναι, από μόνη της, ένα εξηγητικό πρόβλημα αυτής της προσέγγισης. Υπάρχουν εξίσου πολλές αποκλίνουσες απόψεις σχετικά με τον όρο αυτό, όπως υπάρχουν και με την έκφραση "Οι Καιροί των Εθνών”. Λόγω της αλληλεξάρτησης τους, ωστόσο, είναι αδύνατο να διευκρινίσουμε τον ένα από αυτούς τους όρους, χωρίς να έχουμε ορίσει τον άλλον.
Το 11ο κεφάλαιο [Προς Ρωμαίους] ασχολείται με το θέμα του μέλλοντος του Ισραήλ. Το κεφάλαιο εισάγεται με το ερώτημα, "Ερωτώ λοιπόν τώρα· Μήπως ο Θεός απώθησε και απέρριψε μακριά τον λαόν του;:“ Επικρατεί η άποψη ότι, προς το παρόν, το Ισραήλ έχει αναιρεθεί και ότι οι Εθνικοί βρίσκονται στο κέντρο της ευλογίας του Θεού. Το πιο σημαντικό θέμα του κεφαλαίου, όμως, είναι ότι ο χρόνος θα έρθει όταν θα σταματήσει η ευλογία για τους Εθνικούς και το Ισραήλ θα ευλογηθεί ξανά από τον Θεό. Το επιχείρημα συνοψίζεται στο εδάφιο 11:12 [Προς Ρωμαίους]: “Εάν δε η πτώση αυτών έφερε κατά ένα έμμεσο τρόπον πλούτο δωρεών και ευλογιών εις τα Έθνη και η ήττα των εις την πνευματική ζωή έγινε πρόξενος πλουσίων ευεργεσιών, πόσο μάλλον η προσέλευσης όλων των στον Χριστό, θα γίνει αιτία ακόμη πλουσιοτέρων ευλογιών δια τα Έθνη;“
Με άλλα λόγια, η υφιστάμενη "πληρότητα" των Εθνών είναι σε αντίθεση με την μελλοντική "πληρότητα" του Ισραήλ;
Η απάντηση στην ερώτηση αυτή είναι –ναι- , αν λαμβάνουμε ως υπόβαθρο αυτά που αναφέρονται στο εδάφιο 11:25 [Προς Ρωμαίους]: “Η αλήθεια δε αυτή είναι ότι εις ένα μεγάλο μέρος του Ισραηλιτικού λαού έχει γίνει σκλήρυνσις, μέχρις ότου το πλήθος των εθνικών, που έχει προγνωρίσει ο Θεός, εισέλθουν εις την βασιλείαν του Χριστού.”
Οι ερμηνευτές δίνουν μια ποικιλία εννοιών στη λέξη “πληρότητα” με έμφαση στην ποσότητα και όχι τόσο στο χρόνο. Ο χρόνος ως στοιχείο, όμως, αναφέρεται σαφώς με τη λέξη "μέχρι" η οποία εισάγει σίγουρα έναν παράγοντα χρόνο που αναφέρεται στην αντίθεση μεταξύ της υφιστάμενης κατάστασης και αυτής που θα επακολουθήσει όταν θα έρθει η “Πληρότητα των Εθνών”.
Όταν συγκρίνουμε τις δύο έννοιες - “O Καιρός των Εθνών” και “Η Πληρότητα των Εθνών” -, γίνεται φανερό ότι ο όρος “O Καιρός των Εθνών” είναι πρωτίστως ένα πολιτικό όρο και έχει σχέση με την πολιτική επικυριαρχία της Ιερουσαλήμ. Αντίθετα, ο όρος “Η Πληρότητα των Εθνών” αναφέρεται στη σημερινή εποχή στην οποία οι Εθνικοί κυριαρχούν στην εκκλησία και υπερβαίνουν κατά πολύ το Ισραήλ στη σημερινή πνευματική ευλογία.
Γίνεται σαφές, λοιπόν, ότι, ενώ οι δύο έννοιες μπορεί να είναι ταυτόχρονες, τουλάχιστον για ένα μεγάλο μέρος της εκπλήρωσής τους, τα άκρα των δύο περιόδων είναι κάπως διαφορετικά. “O Καιρός των Εθνών” θα τελειώσει μόνο όταν το Ισραήλ θα αποκτήσει μόνιμα πολιτικό έλεγχο πάνω στα Ιεροσόλυμα, ενώ “Η Πληρότητα των Εθνών” θα ολοκληρωθεί με την ολοκλήρωση του έργου του Θεού.
Κατά συνέπεια, μορφές εσχατολογικής ερμηνείας όπως ο αχιλιασμός και ο μεταχιλιασμός κάνουν συνήθως τις δύο περιόδους να καταλήγουν στο ίδιο χρονικό διάστημα, δηλαδή, κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Οι ερμηνευτές οι οποίοι βασίζονται στον προχιλιασμό, φέρουν την “Πληρότητα των Εθνών” κοντά στην “Αρπαγή της Εκκλησίας”[4]. Εν πάση περιπτώσει, πρέπει να αναφέρουμε ότι οι δύο όροι δεν σημαίνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα και δεν έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά.
Το τελικό όριο του “Καιρού των Εθνών”
Όπως έχει ήδη αναφερθεί, η χρονική περίοδος του “Καιρού των Εθνών” ποικίλλει σε μεγάλο βαθμό μεταξύ των ερμηνευτών. Σε γενικές γραμμές, οι περισσότεροι ερμηνευτές φέρουν την τελική ώρα των Εθνών στη δεύτερη έλευση του Χριστού και οι απόψεις επικεντρώνονται περισσότερο στο χρόνο έναρξης της περιόδου αυτής.
Επειδή η έκφραση εμπεριέχει ένα μελλοντικό χρόνο - όταν η Ιερουσαλήμ θα περιβάλλεται από στρατούς - και μια προφητεία πληρείται το έτος 70μ.Χ., πολλοί έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι καιροί των εθνών αρχίζουν εκείνη τη στιγμή.
Μια προσεκτική εξέταση του αποσπάσματος από το Λουκά 21, όμως, δεν σημαίνει ότι “Οι Καιροί των Εθνών” ξεκίνησαν με την καταστροφή της Ιερουσαλήμ. Το απόσπασμα ασχολείται μόνο με τον χρόνο ολοκλήρωσης των Καιρών των Εθνών, όχι με την αρχή τους. Για το λόγο αυτό, θα έπρεπε να αναλυθεί η σχέση μεταξύ Εθνών και του Λαού του Ισραήλ.
Εδώ, πολλοί ερμηνευτές βρίσκουν τις απαντήσεις στις προφητείες του Βιβλίου του Δανιήλ, όπου εντοπίζουν την πορεία της εξουσίας των Εθνικών από τον Ναβουχοδονόσωρ[5] το 600 π.Χ., ως την έλευση του Υιού του ανθρώπου από τον ουρανό που, σύμφωνα με την βασισμένη στο προχιλιασμό ερμηνεία, ολοκληρώνεται με το δεύτερο ερχομό του Ιησού Χριστού στη γη για να βασιλεύει. Και από τις δύο, του Δανιήλ και της Καινής Διαθήκης, ωστόσο, είναι σαφές ότι η Κυριαρχία των Εθνικών δεν τελειώνει μέχρι το δεύτερο ερχομό του Ιησού Χριστού στη γη. Οι εντάσεις μεταξύ του Ισραήλ και του Κόσμου των Εθνικών δεν μπορούν να επιλυθούν οριστικά μέχρι να επιστρέφει ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός για να βασιλεύει. Αυτό, κατά συνέπεια, ρίχνει φως στην ερμηνεία κατά Λουκά 21:24.
Με βάση αυτό το υπόβαθρο, τώρα, θα μπορούσαμε να απαντήσουμε σε κάποια ερωτήματα. Είναι η παρούσα κατάληψη της Ιερουσαλήμ από το Ισραήλ το όριο που αναφέρεται στο Λουκά 21:24; Μπορούμε να θεωρήσουμε ως πραγματικότητα το γεγονός ότι σταμάτησε η προφητευμένη κυριαρχία του Εθνικών πάνω στο Ισραήλ;
Μια προσεκτική μελέτη των Γραφών υποδεικνύει ότι η παρούσα κατάληψη της Ιερουσαλήμ πρέπει απαραιτήτως να είναι προσωρινή. Οι Εθνικοί εξακολουθούν να βρίσκονται σε δεσπόζουσα θέση στην παγκόσμια πολιτική σκηνή και η Πληρότητα των Εθνικών δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Η Αρπαγή της Εκκλησίας δεν έχει λάβει χώρα.
Σύμφωνα με την ερμηνεία του προχιλιασμού περί τέλους των καιρών, υπάρχει μια περίοδος ακόμα μπροστά, σύμφωνα με το Δανιήλ 9:27, στην οποία ένας μελλοντικός ηγεμόνας, στην περιοχή της Μεσογείου, θα κάνει μια διαθήκη με το λαό του Ισραήλ για επτά χρόνια. Αν αυτή η φουτουριστική ερμηνεία είναι σωστή, το Ισραήλ, βάσει αυτής της διαθήκης, θα εξακολουθεί να είναι υπό την εποπτεία των Εθνικών με την ευρεία έννοια του όρου.
Ως συνήθως ερμηνεύεται ότι η περίοδος της ειρήνης που εισήγαγε η διαθήκη θα τερματίσει στα μέσα της προαναφερόμενης περιόδου και εν συνέχεια θα ακολουθήσει η περίοδος της Μεγάλης Θλίψης. Σύμφωνα με την προφητεία του ίδιου του Χριστού, ο λαός του Ισραήλ, στη συνέχεια, θα αναγκαστεί να καταφύγει στα βουνά (Ματ 24:16) και η Ιερουσαλήμ θα εισέλθει και πάλι στην επικυριαρχία των Εθνικών. Είναι επίσης σαφές από Ζαχαρία 14 ότι η Ιερουσαλήμ θα γίνει το μήλον της έριδος και η πηγή μιας μεγάλης μάχης λίγο πριν από τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού.
Εν όψει αυτών των προφητειών, δύσκολα μπορεί να ειπωθεί ότι η Ιερουσαλήμ, σήμερα, ελευθερώθηκε για πάντα από την επικυριαρχία των Εθνικών και την πολιτικής τους εξουσία. Το γεγονός είναι ότι ολόκληρη η Αγία Γη θα κατακλύζεται από τις δυνάμεις των Εθνικών στην τελική μεγάλη παγκόσμια σύγκρουση.
Υπό αυτές τις συνθήκες, μπορεί να συναχθεί το συμπέρασμα ότι δεν θα πρέπει να βιαστούμε να υποθέσουμε ότι Οι Καιροί των Εθνών έχουν ολοκληρωθεί. Αν ο ίδιος ο όρος αναφέρεται σε ολόκληρη την περίοδο της επικυριαρχίας των Εθνικών πάνω στο Ισραήλ, δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί ότι ολοκληρώνεται σε σύγχρονα γεγονότα.
Η μελέτη των Γραφών, ωστόσο, υποστηρίζει την ιδέα ότι η παρούσα ανακατάληψη της Ιερουσαλήμ από το Ισραήλ είναι ένα θέμα Βιβλικής και προφητικής, εξαιρετικής σημασίας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η περίοδος της πολιτικής επικυριαρχίας τελείωσε, αλλά παρέχει το απαραίτητο ιντερλούδιο της εβραϊκής κατοχής για να καταστεί δυνατή η κατάσταση που περιγράφεται στο τέλος της εποχής όπου το Ισραήλ, για ένα διάστημα τουλάχιστον, έχει ειρήνη με τους γείτονές του, σύμφωνα με τα προβλεπόμενα της διαθήκης με τους Εθνικούς και είναι σε θέση να έχει έναν ναό όπου οι θυσίες για άλλη μια φορά προσφέρονται, όπως αναφέρεται στο Δανιήλ 9:27.
Η παρουσία των Εβραίων στην Ιερουσαλήμ, την αρχαία πόλη τους, μπορεί να είναι το τελευταίο προπαρασκευαστικό βήμα πριν από την σημαντική αλληλουχία των γεγονότων που θα οδηγήσουν στο δεύτερο ερχομό του Ιησού Χριστού. Οι χριστιανοί που πιστεύουν ότι η Αρπαγή της Εκκλησίας θα συμβεί πριν από τα γεγονότα αυτά έχουν επιπλέον λόγους να ελπίζουν ότι η έλευση του Κυρίου είναι πράγματι κοντά.
Ε. Φ.
[1] Γενικά διδάσκεται ότι ο κόσμος χωρίζεται σε τρεις κύριες θρησκευτικές ομάδες - Ιουδαίοι, Εθνικοί και Χριστιανοί, δηλαδή όποιος δεν είναι Εβραίος, ανήκει στις υπόλοιπες ομάδες και είναι είτε Εθνικός είτε Χριστιανός.
[2] Το καθεστώς της πόλης είναι αντικείμενο διαμάχης ανάμεσα σε Ισραήλ και Παλαιστίνη. Το Ισραήλ την έχει ανακηρύξει πρωτεύουσά του από το 1949, και παράλληλα αποτελεί την μεγαλύτερη πόλη του Ισραήλ, αλλά το ανατολικό τμήμα της πόλης θεωρείται από την διεθνή κοινότητα ως κατεχόμενο τμήμα της Παλαιστίνης
[3] Ο προχιλιασμός σύμφωνα με την χριστιανική εσχατολογία αφορά τη δοξασία ότι η Δευτέρα Παρουσία του Ιησού Χριστού θα προηγηθεί της χιλιετούς Βασιλείας του. Κάποιοι από εκείνους που διακρατούν αυτή την άποψη θεωρούν ότι τα «χίλια έτη» που αναφέρονται στο 20ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης θα είναι κατά γράμμα χίλια έτη, ενώ άλλοι πιστεύουν ότι απλά περιγράφεται μια μακρά χρονική περίοδος
[4] Η Αρπαγή της εκκλησίας είναι το γεγονός κατά το οποίο ο Θεός μεταφέρει όλους τους πιστούς από τη γη για να ανοίξει το δρόμο ώστε η δίκαιη κρίση Του να εκχυθεί πάνω στη γη στη διάρκεια της Μεγάλης θλίψης.
[5] Βασιλιάς της Βαβυλώνας (605 π.Χ. – 562 π.Χ.) Αφού απώθησε τους Αιγύπτιους από την Παλαιστίνη, υπέταξε τη Φοινίκη, τη Συρία και το Βασίλειο του Ιούδα, πολιόρκησε δυο φορές την Ιερουσαλήμ, το 597 π.Χ. και το 586 π.Χ. και τη δεύτερη φορά την κατέστρεψε, καίγοντας τον ναό του Σολομώντα.
Από το kastamonitis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου