Εν Αθήναις...πάμε σαν άλλοτε

Τι να πρωτοθυμηθώ....πάω πάω κι όλο στην αυλή των θαυμάτων γυρίζω εκεί
πίσω στην παλιά γειτονιά του Πλάτωνα.
Ήταν ο κόσμος μου.....
Μονοκατοικίες...παντού αυλές....χαρούμενες φωνές....πατίνια με ρουλεμάν....
πεσίματα...ματωμένα γόνατα....
Και η μάνα....
"...γρήγορα ...άργησες για
το σχολείο...φόρα την ποδιά και κοίταξε μη τσαλακώσεις τον γιακά...τον κολλάρισα...την σάκκα σου...τα έβαλες όλα μέσα...πάλι τρύπια είναι..το απόγευμα να την μπαλώσουμε...πέφτουν τα μολύβια...."
Αλήθεια τα μολύβια...FABER Νο 3...Νο 2...μαλακά...σκληρά για καλλιγραφία....
τα έξυνες μέχρι τέλος....τίποτα δεν πέταγες....
"...το ψωμί μην ξεχάσεις...."....δεν τον ξεχνούσα...τυρί μας δείνανε τζάμπα στο σχολείο οι Αμερικάνοι δωρητές....
Μόλις σχόλαγες έτρεχες πίσω στο σπίτι...να προλάβεις...να φάς....να διαβάσεις
και να βγείς επιτέλους στην αλάνα....
Ανάλογα με τα άτομα ...δίτερμα ή μονότερμα....
Με το σούρουπο μαζευόσουνα....η βραδυνή διασκέδαση άρχιζε....
το ραδιόφωνο....

-->
Είχε και θέατρο με γνωστούς ηθοποιούς....και αστυνομικά με τον Τζών Γκρήκ
 ήρωα....ησυχία στο δωμάτιο και τα ηχητικά εφέ σε κάνανε να φέρνεις το σκαμνί
πιο κοντά στην μάνα....γελούσε εκείνη...."...ψέμματα είναι βρε...".
Έτρωγες ότι είχε μείνει από το μεσημεριανό...γλάρωνες και χωνόσουνα στο πάπλωμα...
Κάποιο όνειρο θα σε ταξίδευε ....

Από το Πίσω στα παλιά