Εν Αθήναις...δύσκολο "επάγγελμα"

Στο μαγαζάκι του φίλου μου πίσω από την Ομόνοια
συνάντησα μια πελάτισά του
μεγάλης ηλικίας παλιά ιερόδουλο σε "σπίτια"
τότε που δουλεύανε πολλές μαζί
έως το 1967 που απαγορεύτηκε.
Μόνο μια και στα ρεπά
αντικατάσταση στη συνέχεια.
Μας είπε και μας θύμισε πολλά.....
Υπήρχε κατάλογος στο κάθε "σπίτι" με τα ονόματα....των κοριτσιών
που δουλεύανε.....όλες με άδεια από την Ηθών και βιβλιάρια υγείας.
'Αννα ....διαθέσιμη
Ρούλα...αργεί  κ.λ.π.
Μας είπε για τις παστρικιές....έτσι λέγανε τις Σμυρνιές που φημιζόντουσαν
για την ατομική τους καθαριότητα  και την κοκετοσύνη της
κάτι σπάνιο για τις γυναίκες της εποχής.
Αργότερα η λέξη απέκτησε διαφορετική έννοια.
Χαρακτήριζε τις εύκολες γυναίκες.
Μας είπε για τα νεαρά αλλοδαπά κορίτσια που κάνουν
πιάτσα στα πεζοδρόμια της γειτονιάς της.
Θυμήθηκε ότι και αυτή ξεκίνησε καλντεριμιτζού (πεζοδρόμιο)
για να πάει σε "σπίτι" αργότερα.
Είχε φωτιστεί το πρόσωπό της γυρίζοντας πίσω στα παλιά.

-->
Σήμερα ζεί σε ένα μικρό διαμερισματάκι πίσω από το Μεταξουργείο
με τον γέρο της όπως είπε.....έβαλε αυτός την μοναξιά του και την μικρή του
σύνταξη και αυτή την περιποίησή της και την συντροφιά της.

Από το Πίσω στα παλιά