Εν Αθήναις...στον Στέλιο

Ενας οικογενειακός φίλος που δεν ζεί σήμερα δούλευε μαζί
με τον Στέλιο Καζαντζίδη στο τότε εργοστάσιο των Μηναϊδη-Φωτιάδη
κάπου στην Αχαρνών.
΄Αλλα χρόνια σκληρά τότε που ο Στέλιος δεν ήταν ακόμα γνωστός.
΄Εμενε με την μάνα του την κυρα-Γεσθημανή στην Ν.Ιωνία στα προσφυγικά..
Μαζευόντουσαν οι εργάτες στην
αποθήκη του εργοστασίου (υφάσματα)
και τους τραγουδούσε ο Στέλιος.
Ο φίλος μας τα διηγότανε και δάκρυζε.
Τον αγαπούσε ο Στέλιος και του είχε χαρίσει μια κιθάρα του
όταν πλέον ήταν γνωστός.
΄Ημουνα πολύ νέος και πήγαινα απέναντι στο σπίτι του φίλου μας
και έπαιζα (τέλος πάντων) με την κιθάρα που είχε πιάσει στα χέρια του
ο Καζαντζίδης.
Αλήθεια πώς ένοιωθα δεν μπορώ να το περιγράψω.
Στη συνέχεια  έκανα τον καμπόσο στην παρέα μου.
"Ρε συ τον έχεις δεί από κοντά; Σου μίλησε;"
Πέταγα στα σύννεφα ...έλεγα ότι ήθελα μέχρι που ο φίλος μας
μου έδωσε μια φωτογραφία του Στέλιου με ιδιόχειρη αφιέρωση.
Δεν θυμάμαι σε πόσους την είχα δείξει......
΄Ηταν το ....πιστοποιητικό μου......
Ας είναι καλά και οι δύο εκεί που είναι....
Σίγουρα θα τα λένε.....

Από το Πίσω στα παλιά

-->