Θα σταθούμε, επιτέλους, στα πόδια μας Έλληνες; (video)

Θα υπάρξει άλλη ευκαιρία για να κάνουμε την επανάστασή μας απέναντι στους τοκογλύφους δανειστές; Με το Youtube, το Facebook, το Twitter, τα Like και τα Tweets δεν πρόκειται να σώσουμε την πατρίδα...

Εκλογές εν μέσω μνημονιακής υποταγής για τους Έλληνες, μια ακόμη ευκαιρία για όλους μας για να αποφασίσουμε αν θα επιλέξουμε να παραμείνουμε υπό γερμανικό ζυγό ή θα δώσουμε σημεία ζωής, αποδεικνύοντας πως ο «ασθενής» μπορεί
να συνέλθει και να ξυπνήσει από το κώμα.

Εκλογές εν μέσω μνημονιακής υποταγής, στις οποίες θα κληθούμε για μια ακόμη φορά να αποφασίσουμε αν θα πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, αν θα μπορέσουμε -επιτέλους- να σταθούμε στα πόδια μας ως κράτος, ως χώρα και ως Έθνος, αφήνοντας στο παρελθόν την εκχώρηση των κυριαρχικών μας δικαιώματος στα μνημόνια, τους τοκογλύφους δανειστές και την παντοκρατορία της Μέρκελ.

Εδώ και ελάχιστα 24ωρα, σαρώνει στο Youtube και συνολικά στο διαδίκτυο και τα Social Media, το τραγούδι που έγραψε ο Λεωνίδας Μπαλάφας και τραγουδά ο Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης, με τίτλο «Να σταθώ στα πόδια μου».

Πρώτο κόμμα θα αναδεικνυόταν στις επερχόμενες εκλογές, αφού ήδη έχει συγκεντρώσει μέσα σε τέσσερα 24ωρα περισσότερες από 880.000 θεάσεις και η απήχησή του αυξάνεται από ώρα σε ώρα με εκρηκτικούς ρυθμούς.

Ένα τραγούδι που στους στίχους του μπορεί εύκολα κάθε Έλληνας να «διαβάσει» τη δική του προσωπική ιστορία, αφού αποκλείεται στα 5 χρόνια της υποταγής, να μην έχει επηρεαστεί από τις μνημονιακές... επιταγές της Μέρκελ και της Λαγκάρντ.

Ένα τραγούδι που μέσα από τους στίχους του σπεύδει να περάσει όλα εκείνα τα μηνύματα που -δυστυχώς- δεν έχουμε ακούσει από κανέναν πολιτικό. Δυστυχώς για αυτούς τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» πολύ τα αγάπησαν και ακόμα περισσότεροι τα πίστεψαν, αλλά τους ψεύτες ούτε τους αγάπησε, ούτε και θα τους συγχωρέσει κανείς.

Σήμερα, η Ελλάδα μοιάζει με βομβαρδισμένο τοπίο σε καιρό Ειρήνης, αφού ο οικονομικός πόλεμος που δεχόμαστε τα χρόνια της μνημονιακής κατοχής, έχει καταστρέψει τα πάντα, έχει οδηγήσει στο θάνατο όχι μόνο τους δείκτες της ελληνικής οικονομίας, τα... πλεονάσματα που τόσο λατρεύουν οι πολιτικοί, αλλά και εκατοντάδες, χιλιάδες ενδεχομένως συνανθρώπους μας, που δεν κατόρθωσαν να ανταποκριθούν, να βρουν λύσεις, να επιβιώσουν και να ξεπεράσουν τα δεινά της φτωχοποίησης που τους προκάλεσε η ανεργία, οι περικοπές, η καταστροφή της δημόσιας υγείας.

Σήμερα, τα μνημόνια που τόσο πολύ «αγαπούν» οι πολιτικοί που μας τα «φόρεσαν» για να σώσουν τη χώρα, ουσιαστικά για να σώσουν τις τράπεζες και τους τοκογλύφους δανειστές, οδηγούν χιλιάδες νέους συμπατριώτες μας στην ξενιτιά, τη στιγμή που η υπογεννητικότητα στην πατρίδα μας έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και η χώρα δέχεται καθημερινά χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες από τη Συρία και άλλες χώρες που βρίσκονται στο έλεος του πολέμου.

Αν αρχίσουμε ξανά να απαριθμούμε τα δεινά που έχει προκαλέσει στους Έλληνες η επιλογή τους να μην αντιδρούν και να δέχονται αδιαμαρτύρητα, τις συνέπειες αλλοίωσης της ίδιας τους της ταυτότητας, όπως αυτές τις προκαλούν οι εφαρμοστικοί νόμοι που έρχονται να υλοποιήσουν τα μνημόνια, τότε είναι βέβαιο ότι θα απαιτηθούν χιλιάδες λέξεις.

Και πάλι, κανείς δεν πρόκειται να καταφέρει να αλλάξει την ιστορία αυτού του τόπου.

Κανείς δεν πρόκειται να οδηγήσει την Ελλάδα σε ένα δρόμο ανάκτησης της εθνικής και της λαϊκής κυριαρχίας της, αποκατάστασης της Δημοκρατίας και στην πράξη, σεβασμού των επιλογών των πολιτών, ώστε όταν αυτοί επιλέγουν να ψηφίσουν ΟΧΙ, αυτό να παραμένει ΟΧΙ και να μην μετατρέπεται σε ΝΑΙ, μέσα σε μια νύχτα...

Μόνο εμείς μπορούμε να πάρουμε το μέλλον αυτού του τόπου στα χέρια μας.

Μόνο που για να το καταφέρουμε, πρέπει όλοι μαζί να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση.

Να σταθούμε πρώτα στα πόδια μας.

Ακριβώς όπως μας προτρέπουν οι απόλυτα μελετημένοι στίχοι του τραγουδιού.

Να σταθούμε στα πόδια μας, όσοι θέλουμε να δούμε ξανά την Ελλάδα ελεύθερη από τα οικονομικά «στρατεύματα» κατοχής και να μετρηθούμε...

Να μετρηθούμε με τους προσκυνημένους, τους δοσίλογους, αυτούς που αρέσκονταν, αρέσκονται και θα εξακολουθούν να απολαμβάνουν να «σέρνονται» και να ντροπιάζουν την πατρίδα τους, έχοντας καταντήσει γιουσουφάκια της Μέρκελ, της Λαγκάρντ, του Ντράγκι και του Στουρνάρα.

Να είστε βέβαιοι ότι στο μέτρημα θα τους σαρώσουμε. Θα τους συνθλίψουμε, διότι είναι ελάχιστοι, αλλά βρίσκουν και τα κάνουν, ποντάροντας στο αίσθημα του τρόμου με το οποίο έχουν μάθει να επιβάλλονται και να δρουν...

Διαβάστε προσεκτικά τους στίχους του τραγουδιού και δείτε ακόμα πιο προσεκτικά τις εικόνες στο βίντεο κλιπ που το συνοδεύει...

Τα μηνύματα που περνούν μόνο ως αποκρυφιστικά δεν μπορούν να χαρακτηριστούν.

Όλες οι λεπτομέρειες δεν έχουν επιλεγεί τυχαία. Η πεταλούδα στο τζάμι που συμβολίζει τη απελευθέρωση από τη σκλαβιά (κουκούλι). Το άγαλμα της θεάς Νίκης της Σαμοθράκης, η οποία συμβολίζει τη νίκη επί των αντιπάλων - δανειστών, ο πεντοζάλης, χορός που τα δέκα βήματά του επελέγησαν σε ανάμνηση της απόφασης των Σφακιανών για την πραγματοποίηση της επανάστασης του 1769, η έκρηξη στο αυτοκίνητο το οποίο επελέγη να είναι συμφερόντων ξένων,

Ας τους αποδείξουμε σε αυτές τις εκλογές, αλλά και μετά από αυτές πως δεν έχουμε ξεχάσει τα βήματα προς την απελευθέρωση...

Δεν έχουμε ξεχάσει τα βήματα που θα μας επιτρέψουν να μπούμε στο χορό της επανάστασης, ώστε να το πετύχουμε.

Να τα καταφέρουμε...

Να σταθούμε στα πόδια μας...

Διαφορετικά, σε πολύ λίγα χρόνια, αυτή η χώρα θα έχει παραδοθεί πλήρως και δυστυχώς -χωρίς αναστροφή- στα γερμανικά συμφέροντα και όσα θα προκύψουν σύντομα, λόγω της επικείμενης έναρξης της διαδικασίας εκμετάλλευσης των πλούσιων κοιτασμάτων που έχουμε ως χώρα στο Αιγαίο και το Ιόνιο.

Η επιλογή είναι δική μας...

Αυτό που πρέπει να ξέρουμε είναι πως από τα δικά μας χέρια και τα δικά μας πόδια θα κριθεί το μέλλον των παιδιών μας.

Διαβάστε ξανά τους στίχους του τραγουδιού, δείτε και το βίντεο κλιπ ξανά και ξανά, αλλά μην μείνετε εκεί...

Με το Youtube, το Facebook, το Twitter, τα Like και τα Tweets δεν πρόκειται να σώσουμε την πατρίδα...

Άντε να σταθώ τα πόδια μου...

«Μοιάζω με βομβαρδισμένο τοπίο
με ένα στιχάκι που είναι μουτζουρωμένο
στης ζωής το τελευταίο θρανίο
και με πουλί ξενιτεμένο...

Έχω πείσμα και γερό το στομάχι
σαν το Παύλο με την κάλπικη λύρα
την αγάπη που έχω δώσει δε πήρα
έτσι το θέλησε η μοίρα....

Άντε να σταθώ στα πόδια μου
μετά από τόσα χτυπήματα
έχω ξεχάσει τα βήματα
μα δε με πέρνει να πώ δε μπορώ
πρέπει να μπώ στο χορό...

Μες το κόσμο μεγαλώνω τον άπονο
ποιός στ΄ αλήθεια παίρνει αυτό που του αξίζει
δε το θέλω μα μου βγαίνει παράπονο
γιατί η ρόδα δε γυρίζει...»

Δείτε το βίντεο

-->

                 
Από το newsbomb

Με ένα like στη σελίδα μας στο Facebook(ΕΔΩ), μας βοηθάτε να συνεχίσουμε!