Το ποδόσφαιρο, η μαύρη επιχειρηματικότητα και οι πολιτικές συμμαχίες του Τσίπρα

Τι έλεγε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ για το ποδόσφαιρο και του επενδυτές του – Ποια ήταν η σχέση Τσίπρα και Καμμένου με Σαββίδη – Τι σχεδιάζουν στο Μαξίμου για την επόμενη μέρα

Γράφει ο Ceteris Paribus

«Αν δεν βάλουμε αυστηρούς κανόνες, αυστηρούς νόμους, θα παραδινόμαστε συνέχεια σ’ αυτές τις συμπεριφορές, σ’ αυτούς τους ανθρώπους». Με αυτά τα λόγια, ο
Σταύρος Θεοδωράκης έδειξε την έξοδο από την κυβέρνηση στον… Πάνο Καμμένο.

Ο διάλογος έγινε on-camera στη φάση των «προκαταρκτικών» της πρόσφατης συνάντησης του Αλέξη Τσίπρα με τον ηγέτη του Ποταμιού, με επίσημο θέμα στην ατζέντα η συζήτηση της πρότασης του κ. Θεοδωράκη για τη συγκρότηση Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας, την οποία ο πρωθυπουργός αποδέχτηκε επί της αρχής. Το γεγονός ότι οι on-camera δηλώσεις των δύο ανδρών επελέγη (προφανώς συναινετικά, αυτά δεν γίνονται στην τύχη) να αφορούν το θέμα του ποδοσφαίρου ύστερα από τα πρόσφατα γεγονότα στην Τούμπα με πρωταγωνιστή τον οπλοφορούντα Ιβάν Σαββίδη, μόνο τυχαίο δεν είναι. Όπως επίσης και το γεγονός ότι ο κ. Θεοδωράκης αναφέρθηκε σαφώς στον κ. Σαββίδη «καταδικαστικά» με τη φράση «θα παραδινόμαστε (…) σ’ αυτούς τους ανθρώπους».

Όλα είναι σημάδια των καιρών και μέρος ενός πολιτικού story που έχει αρχή, μέση και τέλος, που… πλησιάζει.

Ποιος θυμάται τη «μαύρη επιχειρηματικότητα»;

Η αποστροφή του κ. Θεοδωράκη ασφαλώς δεν αφορά ειδικά τον κ. Σαββίδη, αλλά συνολικά «αυτούς τους ανθρώπους» – μπορεί εύκολα να φανταστεί κανείς ανάλογες «φιγούρες» από το χώρο του ποδοσφαίρου, όπου δεν αποτελούν την εξαίρεση αλλά τον κανόνα.

Πηγαίνοντας αρκετά πίσω, στην περίοδο πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, στις αναφορές των επίσημων κομματικών κειμένων του μετέπειτα κυβερνητικού κόμματος στο «φαινόμενο» αυτό κυριαρχούσε η έκφραση «μαύρη επιχειρηματικότητα». Ήταν η «κακή» επιχειρηματικότητα που ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποχρέωνε να γίνει «λευκή» ή θα αποβαλλόταν από το παιχνίδι. Ωστόσο, στην τελευταία περίοδο πριν τις εκλογές του 2015 άρχισαν οι… παρασπονδίες.

Πυκνός; Καπνός ανέθρωσκε από τα ρεπορτάζ, κι όχι χωρίς να υπάρχει φωτιά. Ποιος δεν θυμάται την (σχεδιασμένη να είναι) κρυφή συνάντηση της κυρίας Ρένας Δούρου με τον κ. Βαγγέλη Μαρινάκη μεσούσης της προεκλογικής περιόδου για τις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014; Ήταν φανερό ότι καθώς διαφαινόταν η μετάβαση από τη θεωρία των κομματικών κειμένων στην πράξη της διακυβέρνησης, με το «επίσημο» πολιτικό σύστημα και τους δανειστές «κάθετα» εχθρικούς, η κομματική και μετέπειτα κυβερνητική ηγεσία είχε στραφεί κατεπειγόντως στην αναζήτηση ερεισμάτων στην επιχειρηματική τάξη – και όχι μόνο.

Γιατί όμως στην -κατά τον ορισμό του ΣΥΡΙΖΑ- «μαύρη» επιχειρηματικότητα και όχι στη «λευκή»; Καμία υποτίμηση της «λευκής» επιχειρηματικότητας δεν υπήρξε – παρόλο που το σύνορο ανάμεσα στις δύο δεν είναι μια καθαρή οριοθετική γραμμή αλλά μάλλον μια εκτεταμένη γκρίζα ζώνη που επιτρέπει αλληλεπικαλύψεις και «αλληλοδιεισδύσεις»…

Απλώς, η «μαύρη» επιχειρηματικότητα έχει κάποια πλεονεκτήματα για όποιον έχει μεγάλη ανάγκη γρήγορα αποτελέσματα: έχει μεγάλη ρευστότητα, τελειώνει γρήγορα τις «δουλειές» και είναι αρκετά «αδέσμευτη» ώστε να κάνει «δουλειές» χωρίς κομματικά «κόμπλεξ»…

Στο πλαίσιο αναζήτησης ερεισμάτων για την επιβίωση στην κυβερνητική εξουσία σε συνθήκες «ροκ» όπου περίσσευαν οι αντίπαλοι και ήταν ελάχιστοι οι «συνοδοιπόροι», υπήρξε και η προσέγγιση με τον Ιβάν Σαββίδη. Ο κ. Σαββίδης, «παρορμητικός» όσο λίγοι, δεν έκρυψε την «κλίση» του προς την πλευρά της κυβέρνησης (σε σημείο ώστε να στήσει δημόσιο καβγά με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Μητσοτάκη!) και την απέδειξε δεόντως με τις κινήσεις του στο χώρο των μίντια.

Ο Ιβάν Σαββίδης, εκλεκτός του κ. Σαμαρά στη φάση της αρχικής «εφόδου» του στα ελληνικά πράγματα, συμπεριφέρθηκε σαν κυβερνητικό έρεισμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά περισσότερο μέσω… ΑΝΕΛ και Καμμένου. Η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ήταν ο άξονας αναφοράς και για το ρόλο του κ. Σαββίδη.

Οι καιροί αλλάζουν…

Ωστόσο, οι καιροί άλλαξαν, μαζί με αυτούς και οι προτεραιότητες.

• Πρώτον, ύστερα από πολλές περιπέτειες ο ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε την «ιδιοκτησία» του μνημονιακού προγράμματος και, στη βάση αυτή, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε για πρώτη φορά την εμπιστοσύνη των δανειστών. Η στροφή αυτή στις σχέσεις με τους δανειστές επισημοποιήθηκε τον Ιούνιο του 2017 με το κλείσιμο της 3ης αξιολόγησης – όπου συμφωνήθηκαν πολλά περισσότερα από την τρίτη αξιολόγηση… Από τη στιγμή αυτή και ύστερα, η κυβέρνηση απέκτησε μεγαλύτερες δυνατότητες για πιο θεσμικό παιχνίδι ενώ ισχυροποιήθηκαν τα αντικίνητρα για παιχνίδια υψηλού ρίσκου… Επιπλέον, μειώθηκε και ο βαθμός εξάρτησης από την «αναγκαστική» και γι’ αυτό «παράταιρη» συμμαχία με τους ΑΝΕΛ και τον Πάνο Καμμένο.
• Δεύτερον, καθώς πλησιάζουμε προς τις εκλογές, για καθένα εκ των κυβερνητικών εταίρων ισχύει το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Οι ΑΝΕΛ και ο Πάνος Καμμένος γνωρίζουν ότι αν δεν μπουν στη Βουλή στις επόμενες εκλογές, όχι μόνο θα εξαφανιστούν πολιτικά αλλά θα κινδυνεύσουν και με δικαστικές περιπέτειες. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζουν ότι δεν θα τους εξασφαλίσει το πολιτικό τους μέλλον ούτε η συμμαχία με τους ΑΝΕΛ ούτε η συνέχιση της μάχης των ερεισμάτων με μεθόδους υψηλού ρίσκου, αλλά η δυνατότητα να κάνουν θεσμικό παιχνίδι κλίμακας. Οι δρόμοι των δύο εταίρων χωρίζουν οσονούπω, αλλά θα χωρίσουν «πολιτισμένα» – διότι κανείς δεν γνωρίζει τι τέξεται η επιούσα…

Από το σημείο αυτό ξεκινούν βαριάντες πολιτικών σεναρίων που ωστόσο δεν είναι το άμεσο αντικείμενο αυτού του άρθρου, αλλά μελλοντικών. Ωστόσο, ούτε η αποστασιοποίηση από τον Ιβάν Σαββίδη (που δεν θα είναι πλήρης ούτε 100% «ειλικρινής») ούτε η προσέγγιση με τον Σταύρο Θεοδωράκη είναι τυχαία.

-->
Οι πολιτικές εξελίξεις μπαίνουν σε νέα τροχιά, και γρήγορα μπορούν να σχηματοποιηθούν με τρόπο τουλάχιστον ενδιαφέροντα. Αλλά γι’ αυτά, λίαν προσεχώς…
Από το rizopoulospost

loading...