από όπου έβλεπες μόνο τα παπούτσια των περαστικών.
Πρόβλημα με τις βροχές αλλά και με τον βόθρο όταν ξεχείλιζε και η γειτονιά
και πάλι σε ρόλο πυροσβέστη.
Καθόντουσαν θυμάμαι και έπλεκαν ή
κένταγαν οι γειτόνισες όταν έπιανε
η βροχή και σηκωνότανε αυτή που έμενε σε υπόγειο να φύγει και οι άλλες
της έλεγαν..."...θάχουμε το νού μας βάλε και συ μια φωνή..."
Ένα τσίγκο έβαζαν στα σκαλιά αλλά όταν είχε μπόρα τι να κρατήσει.
Τρέχανε από την γειτονιά με τους κουβάδες και τις γαλότσες.
Οι γαλότσες για μικρούς και μεγάλους ήταν απαραίτητο εξάρτημα
λόγω των χωματόδρομων-χειμάρρων αλλά και για τις έκτακτες συνθήκες.
Δεν ήταν λίγες φορές που γέμιζαν νερά και τα δωμάτια της αυλής
και έβλεπες την κουρελού να ταξιδεύει και τα παπούτσια βαρκούλες.
Το χειρότερο ήταν ο άτιμος ο βόθρος που μονίμως ήταν γεμάτος
και με την βροχή ξεχείλιζε με ότι αυτό σήμαινε για τους ενοίκους της αυλής
και ήθελε λεφτά ο ΑΧΟΡΤΑΓΟΣ κάθε μήνα και εκεί υπήρχαν
οι παρεξηγήσεις.
Διάλογοι....
"Ο απέναντι τον αδειάζει αργά και που...."
"Κάπου βρήκε διέξοδο και φεύγει..."
"Ναι στα θεμέλια του διπλανού..."
Στα υπόγεια το χαρακτηριστικό ήταν η μυρουδιά από την μούχλα
λόγω της υγρασίας χωρίς και τα δωμάτια της αυλής βέβαια να διαφέρουν
και πολύ.
Όταν πήγαινες να νοικιάσεις ένα δωμάτιο εκτός από το ποσόν
του ενοικίου ρωτούσες κάθε πότε αδειάζουν βόθρο και πόσο
θα πληρώνεις στην μεριά σου.
Φυσικά η απάντηση ήταν άλλα λόγια ν΄αγαπιόμαστε.
Σε ένα από τα υπόγεια της Ι.Δροσοπούλου ζούσε σε μεγάλη
ηλικία μια γνωστή πρωταγωνίστρια του θεάτρου μόνη της.
Γλυκύτατος άνθρωπος πάντα με το χαμόγελο παρ΄όλες τις
οικονομικές δυσκολίες της.
Φαινότανε το κεφάλι της από το παράθυρο όπου καθότανε
χαμογελαστή.
Ήξερε ότι θα περνούσαν και κάποιοι που την γνώριζαν...
Έσκυβες λίγο και την χαιρετούσες...την ευχαριστούσε έκανε
σαν μικρό παιδί.
Την συντηρούσε ένας μύθος του Ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου
πολύ διακριτικά πληρώνοντας το ενοίκιο αλλά και άνθρωπο
για να την φροντίζει.
Από το pisostapalia
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου