Καληνύχτα Πινόκιο, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ… Οι άπειροι και οι ονειροπόλοι…

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΡΧΕΙΟΥ: Υποστηρικτές του «Όχι» στο δημοψήφισμα, πανηγυρίζουν, μετά τα αποτελέσματα, στην πλατεία Συντάγματος, στην Αθήνα, Κυριακή 5 Ιουλίου 2015. ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΕΣΙΔΗΣ

Της Έλλης Αυξεντίου

25 Ιανουαρίου 2015. Λαοθάλασσα στα Προπύλαια. Ένας νέος πολιτικός, είχε εκλεγεί και έφερνε την ελπίδα. Ένας νέος αέρας, έφερνε την αλλαγή. Θα έσκιζε τα μνημόνια και θα έβαζε “φωτιά” σε ότι μας τσουρούφλισε όλα αυτά τα χρόνια.
Είχαμε ανάγκη να τον πιστέψουμε, είτε τον ψηφίσαμε, είτε όχι… Είχαμε ανάγκη να πιστέψουμε πως είναι ένας πολιτικός που διαφέρει από τους άλλους. Είχαμε ανάγκη να
πιστέψουμε πως επιτέλους, επιλέξαμε το σωστό, πως ο Αλέξης θα τηρούσε τις προεκλογικές του υποσχέσεις. Κι ο ίδιος όμως, είχε την ίδια ανάγκη με εμας. Είχε ανάγκη να πιστέψει στον εαυτό του. Είχε εγκλωβιστεί ήδη στην επιτυχία του και ήξερε πολύ καλά πως αυτό το πλήθος, που εκείνη τη στιγμή τον κοιτούσε κατάματα ως ένα άλλο μεσσία, μια μέρα θα μετατρεπόταν σε ύαινες, όπου θα τον κατασπαράξουν, αν δεν τηρούσε έστω και ένα από όλα αυτά που υποσχέθηκε…

Ο άπειρος κι ονειροπόλος Αλέξης, πίστευε βλέπετε πως θα άλλαζε τον κόσμο. θα κούρευε το χρέος, θα φορούσε μόνο τότε γράβατα και μάλιστα κόκκινου χρώματος, θα απάλλασσε τη χώρα από τα δεσμά των μνημονίων και θα έφερνε επιτέλους την ευημερία και την πολυπόθητη ανάπτυξη.

Ήδη από τους πρώτους έξι μήνες, το όνειρο αποδείχτηκε πως δεν ήταν μόνο απατηλό αλλά παράλληλα κι εφιάλτης.
Ήταν καλοκαίρι. Ιούλιος 2015. Δημοψήφισμα. Το πρώτο από το 1974 και το μοναδικό στη σύγχρονη ελληνική ιστορία που δεν αφορούσε τη μορφή του πολιτεύματος. Η χώρα είχε παραλύσει. Εκείνη η όμορφη νύχτα, που θα ξημέρωνε μια πολύ όμορφη μέρα, που υποσχέθηκε ο Νίκος Παππάς, δε ξημέρωσε ποτέ. Μόνο άδεια ΑΤΜ, “ξημέρωσε”, αφού οι ουρές στις τράπεζες είχαν ήδη σχηματιστεί από το βράδυ του διαγγέλματος.

Στο κέντρο είχαν ξεσπάσει ταραχές. Τις επόμενες μέρες άδειασαν τα ράφια στα σουπερμαρκετ, οι αποθήκες φαρμάκων, τα βενζινάδικα. Η χώρα διχάζεται μεταξύ του “ναι” και του “όχι”, που στην ουσία όμως, κανένας δεν ήξερε ή δεν είχε καταλάβει τί και γιατί έπρεπε να ψηφίσει… Με ένα πλήκτρο, σε έναν υπολογιστή έκλεισαν οι τράπεζες, που με ένα πλήκτρο και χωρίς καμία συνέπεια καταταχθήκαμε ως η πρώτη ανεπτυγμένη χώρα που δεν πλήρωσε το ΔΝΤ, ίσα κι όμοια δηλαδή, με τη Σομαλία, τη Ζιμπάμπουε και το Σουδάν.
Είδαμε, πως ενας πόλεμος δε χρειάζεται πάντα όπλα και στρατιές, αρκούν και οι υπολογιστές. Είδαμε επίσης πως το “όχι” της τάξης του 61,3 % δεν άργησε να μετατραπεί σε “ναι”, ή μάλλον δεν διέφερε καθόλου. Ο φίλτατος Αλέξης, είδε τον εαυτό του για άλλη μια φορά, να εγκλωβίζεται στην ίδια του, την επιτυχία.

Μόνο που δεν υπολόγισε πως χειρότερο από την αποτυχία, είναι να υποτιμήσεις το λαό σου και να παρασταίνεις πως τίποτα δεν άλλαξε. Κι ας πέρασαν δυο χρόνια.

-->
Μόνο που όλα άλλαξαν κι έγιναν χειρότερα. Το μόνο που δεν άλλαξε ίσως να είναι ο κόσμος, αφού αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ…
Καληνύχτα Πινόκιο.
Πηγή MIgnatiou
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Από το kostasxan

loading...