Τον δερμάτινο κερματοδέκτη και μαζί τα εισιτήρια στο ίδιο χέρι με το βρεγμένο
σφουγγαράκι που όταν στέγνωνε το αντικαταστούσε με το σάλιο.
Αργότερα τους είδαμε με ένα μηχανάκι στον λαιμό
που με μοχλό που γύριζε έκοβε τα εισιτήρια.
Στριμωχνότανε ο φουκαράς μαζί με τους επιβάτες και όταν επιτέλους
καθότανε στην θέση του με το μικρό γραφειάκι και το μικρόφωνο
φώναζε .....
"....Πλατεία Κολιάτσου....Άγιος Λουκάς..."
Σε κάποια δρομολόγια υπήρχαν και διαφορετικές τιμές εισιτηρίων οπότε
άκουγες ...."...τέρμα τα μια και τριάντα..." ...και έπρεπε να κατέβεις.
Μονίμως οι στάσεις είχαν κόσμο και ειδικά όταν πήγαιναν
στην δουλειά τα πρωϊνά αλλά και τα μεσημέρια οπότε το σπρωξίδι ήταν
ρουτίνα.
Τις εύσωμες τις ανεβάζανε σηκωτές....άκουγες φωνές αλλά και έβλεπες
χαστούκια να πέφτουν.
Ο εισπράκτορας προσπαθούσε να κλείσει την πόρτα.....η ατμόσφαιρα
μέσα στο λεωφορείο αποπνικτική από την απλυσιά.
Τα αντιοσμητικά δεν κυκλοφορούσαν ευρέως.
Οι εφαψίες και οι πορτοφολάδες έπιαναν "δουλειά" στις αφετηρίες και στις
στάσεις των λεωφορείων τις ώρες αιχμής.
Εύκολη δουλειά για την Ασφάλεια της εποχής γιατί αυτοί οι τύποι ήταν
φακελωμένοι και με παρατσούκλια.
Ο ένας έδινε τον άλλο....αλλά είχαν και την περιοχή τους .
Από το Πίσω στα παλιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου