Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ
Μετά το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα στην Τουρκία ο Ερντογάν μεταβλήθηκε στον
ανώτατο άρχοντα του οποίου ο λόγος είναι νόμος. Το πογκρόμ κατά των γκιουλενιστών, κατά του Τύπου, κατά οιουδήποτε που ο τούρκος πρόεδρος θεωρεί πως είναι πολιτικά απέναντί του, έδωσε ένα σαφέστατο στίγμα μετακύλισης του τουρκικού πολιτεύματος, από δημοκρατία σε πολιτική (με ισλαμικά χαρακτηριστικά) δικτατορία.
Σε κάθε περίπτωση, κι ενώ συνεχίζονται οι διώξεις, ο Ερντογάν γνωρίζει πως όσα αποφασίζει και διατάσσει παραβιάζουν κάθε έννοια δικαίου και δημιουργούν πλείστα όσα προβλήματα στις σχέσεις του με τις χώρες της Δύσης. Και αντί να μειώνει σταδιακά τις διώξεις προκειμένου να εξασφαλίσει την ανεκτικότητα δυτικών χωρών, προχωρά σε κινήσεις ενάντια στη Δύση, με σειρά εκβιασμών (βλ. διακοπή της συμφωνίας με την Ε.Ε. για τους λαθρομετανάστες), απειλών (βλ. κατηγορία για συμμετοχή των ΗΠΑ στο πραξικόπημα) και απαιτήσεων (άρση της βίζας για την Ευρώπη, παράδοση Γκιουλέν κ.α.).
Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αγνοώντας ηθελημένα πως η ύπαρξη της σημερινής Τουρκίας οφείλεται στην θέληση και την έμπρακτη (εις βάρος άλλων γειτονικών με την Τουρκία χωρών) συμπαράσταση της Δύσης, αποφασίσει τώρα να κάνει τη δική του επανάσταση κατά εκείνων που ευεργέτησαν τη χώρα του αλλά και τον ίδιο. Επιχειρεί τώρα να αναβαθμιστεί και από σουλτάνος να γίνει χαλίφης, εκπρόσωπος όλων των μουσουλμάνων του πλανήτη και ισότιμος παίκτης μεταξύ του διδύμου ΗΠΑ - Ρωσίας. Δυστυχώς για τον ίδιο, η ματαιοδοξία του τον οδηγεί σε σοβαρότατα στρατηγικά λάθη, ενώ οι πρακτικές που ακολουθεί χαράσσουν μία προδιαγεγραμμένη πορεία προς τον όλεθρό του...
Η γραμμή που έχει επιλέξει ο Ερντογάν, αποτυπώνεται χαρακτηριστικά σε άρθρο τουρκικής εφημερίδας, που υπογράφεται από τον İbrahim Karagül* και στο οποίο αναφέρεται χαρακτηριστικά:
"Μετά το δίλημμα «ή θα μικρύνουμε και θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε ή θα μεγαλώσουμε», τώρα είμαστε αντιμέτωποι με ένα άλλο δίλημμα: Ή «Ανοικοδόμηση της χώρας από την αρχή» ή διαμελισμός! Επιλέξαμε το δρόμο να συνεχίσουμε να υπάρχουμε μεγαλώνοντας. Τώρα περνάμε στην εποχή της «Ανοικοδόμησης της χώρας από την αρχή». Αυτή θα είναι η έσχατη γραμμή αμύνης μας!Κι ενώ στα όσα έγιναν τις πρώτες ημέρες μετά το τουρκικό πραξικόπημα υπήρξε μία σχετική ανοχή από ΗΠΑ και Ευρώπη σχετικά με τις πρώτες αντιδράσεις του τούρκου προέδρου, η συνέχεια απέδειξε πως ο ημιπαράφρονας «σουλτάνος» είναι αποφασισμένος όχι μόνο να επαναφέρει τις σχέσεις της Δύσης με την Τουρκία στο σημείο που βρισκόταν πριν το πραξικόπημα, αλλά επιπλέον να αποκομίσει και οφέλη εις βάρος της Δύσης! Ενώ, λοιπόν, όλοι εύλογα περίμεναν τον τούρκο Πρόεδρο να στραφεί προς τους ισχυρούς της Δύσης και να ζητήσει την βοήθειά τους, ο Ερντογάν αποφάσισε και έκανε το απολύτως απροσδόκητο, σκληραίνοντας τη στάση του απέναντί τους και θέτοντας δικούς του όρους για τη συνέχιση των μεταξύ του καλών σχέσεων! Και αυτή του η απόφαση στηρίζεται στο μεγάλο πλεονέκτημα της Τουρκίας που αποτελεί και το πλέον ευαίσθητο σημείο της Δύσης, δηλαδή στην γεωγραφική θέση της Τουρκίας…!
Μετά την 15η Ιουλίου, προετοιμαζόμαστε για ανοιχτό πόλεμο. Η ιστορία θα γράψει για άλλη μια φορά τι είναι η χιλιόχρονη αντίσταση στην Ανατολή.
Οι σχεδιασμοί του 2017 μπορεί να είναι η ιστορία ενός Βιβλικού Πολέμου".
Η γεωγραφική θέση της Τουρκίας επιτρέπει σήμερα στον Ταγίπ Ερντογάν να παίζει ένα παιχνίδι που πολλοί θα το παρομοίαζαν με «ρωσική ρουλέτα». Και δικαίως, αφού η Ρωσία φαίνεται να εμπλέκεται στα σχέδια του Ερντογάν και την γεωστρατηγική και γεωπολιτική απειλή του προς την βορειο-ατλαντική συμμαχία του ΝΑΤΟ. Η επικείμενη συνάντησή του με τον ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, αλλά και η ταυτόχρονη συμπεριφορά του τούρκου προέδρου στην βάση του Ιντσιρλίκ, αλλά και σε δημοσιεύματα του φιλοκυβερνητικού τουρκικού Τύπου όπου γίνεται άμεση αναφορά για έξοδο της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ, είναι ο ύστατος εκβιασμός του «σουλτάνου».
Ο Ερντογάν με μία μόνο επιθετική κίνηση προς τη Δύση προσπαθεί να «ρεφάρει» όλες τις αποτυχίες του, τόσο στο εσωτερικό της Τουρκίας (η οποία απειλείται μ με τριχοτόμηση από τη στιγμή που ο ίδιος χώρισε τους τούρκους πολίτες σε δικούς του και σε αντιπάλους, αλλά και με τους Κούρδους να περιμένουν την ανά πάσα στιγμή ανακήρυξη της αυτονομίας και ανεξαρτησίας τους) όσο και στο εξωτερικό.
Μπορεί, βέβαια ο τούρκος πρόεδρος να ελπίζει σε υποχώρηση των δυτικών έναντι των απαιτήσεών του (οι οποίοι μπορούν κάλλιστα να κλείσουν τα μάτια τους σε ένα αυταρχικό καθεστώς του Ερντογάν) αφού το διακύβευμα της τουρκικής αποχώρησης από το ΝΑΤΟ αλλάζει άρδην τους γεωπολιτικούς και γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς της Δύσης. Και μία τέτοια αλλαγή δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί την στιγμή που οι υπάρχουσες και οι επικείμενες γεωπολιτικές αλλαγές απαιτούν στην ΝΑΤΟϊκή λειτουργία την τουρκική συμμετοχή και παρουσία, εάν η Δύση επιθυμεί να είναι μία από τις δυνάμεις που θα έχουν ισχυρό λόγο και δεν θα είναι απλός θεατής στο νέο υπό δημιουργία γεωπολιτικό χάρτη από την Ουκρανία έως και το Ιράν. Έτσι, ο απρόβλεπτος Ερντογάν κατορθώνει το μέχρι στιγμής ακατόρθωτο. Θέτοντας τους δικούς του κανόνες και όρους γίνεται εκβιαστικά όχι μόνο ο πανίσχυρος άνδρας της Τουρκίας, αλλά και επιπλέον, εκείνος που είναι σε θέση να εξαναγκάσει το ΝΑΤΟ να αποδεχθεί τον οποιονδήποτε όρο θέτει ο ίδιος προς τη Δύση…!
Αυτός ο γεωπολιτικός και γεωστρατηγικός εκβιασμός του τούρκου προέδρου στηρίζεται στον δεύτερο ισχυρό άνδρα του πλανήτη, τον Βλαντιμίρ Πούτιν, και την πανίσχυρη Ρωσία. Μία μόλις εβδομάδα πριν το αποτυχημένο πραξικόπημα η Τουρκία είχε κατορθώσει να επιτύχει μία θετική προσέγγιση με την Ρωσία του Πούτιν και να καλύψει ταχύτατα τις διαφορές που υπήρξαν με την ένταση εξαιτίας της κατάρριψης του ρωσικού μαχητικού στις 24 Νοεμβρίου 2015. Αναπτύσσοντας ταχύτατα μία σχέση με την Μόσχα, ο Ερντογάν θέλει να δώσει βαρύτητα στην πιθανότητα εξόδου της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ και με αυτό τον τρόπο να ασκήσει την μεγαλύτερη δυνατή πίεση κυρίως στην Ουάσιγκτον και δευτερευόντως στην Ευρώπη, την οποία έμμεσα απειλεί με πολιτική αναταραχή από τους τούρκους που διαμένουν σε αυτήν (βλ. Γερμανία και Αυστρία).
Μπορεί, βέβαια, η στροφή του Ερντογάν προς τη Ρωσία και η ταυτόχρονη απομάκρυνσή του από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ να αποτελούν μία στρατηγική κίνηση, όμως το ρίσκο είναι εξίσου υψηλό για την Τουρκία (που με απλές πολιτικές αποφάσεις που θα συνοδευθούν από υπόγειες κινήσεις μυστικών υπηρεσιών μπορεί να διαμελισθεί με ταχύτατους ρυθμούς). Και το ρίσκο της στροφής Ερντογάν έγκειται στην ανταπόκριση της Ρωσίας, στο κατά πόσο δηλαδή ο Πούτιν θα αποδεχθεί να πάει ως το τέρμα αυτή τη νέα «φιλία» με την Τουρκία και να την μετατρέψει σε ουσιαστική συνεργασία.
Και στο σημείο αυτό τίθενται τα ουσιαστικότερα ερωτήματα, οι έμπρακτες απαντήσεις των οποίων θα κρίνουν το μέλλον του ίδιου του Ερντογάν αλλά και της Τουρκίας.
- Θα επιλέξει ο Πούτιν να πάρει υπό την στρατιωτική προστασία της Μόσχας την Τουρκία και να αναπτύξει οικονομικές σχέσεις με την Άγκυρα, εγκαταλείποντας πιθανότατα μία αγορά εκατοντάδων εκατομμυρίων πολιτών και δημιουργώντας ταυτόχρονα υψηλή αρνητική κλιμάκωση και στρατιωτική ένταση με το ΝΑΤΟ;
- Θα επιλέξει ο Πούτιν την Τουρκία έναντι της συνεργασίας με την Ευρώπη;
- Θα επιλέξει η Ρωσία να προσφέρει προστασία σε έναν ασταθή και υπέρ του δέοντος απαιτητικό νέο σύμμαχο δημιουργώντας αστάθεια στις σχέσεις της με χώρες που είναι ήδη σύμμαχοί της;
- Θα επιλέξει ο Πούτιν να αναβαθμίσει την Τουρκία και να δημιουργήσει νέα δεδομένα αντιμετώπισης μεταξύ των ισχυρών κρατών και των κρατών που τελούν υπό προστασία;
- Ή μήπως ο Πούτιν θα επιλέξει να δημιουργήσει ένα προσωρινό στάδιο αστάθειας στο ΝΑΤΟ, να αποκομίσει πολύτιμο χρόνο για τη Ρωσία, να εκμεταλλευθεί τη δεδομένη συνεργασία της Τουρκίας με το ISIS και στη συνέχεια να εγκαταλείψει την Τουρκία (η οποία θα δεχθεί τα επίχειρα της αστάθειάς της και από τους δύο ισχυρούς του πλανήτη) και να προχωρήσει σε νέα συμφωνία με τις ΗΠΑ για τα γεωπολιτικά, γεωστρατηγικά και γεωοικονομικά δεδομένα των επόμενων 100 και πλέον χρόνων;
Η λογική θέλει τον Πούτιν να κατανοεί την ισχύ τόσο της Ρωσίας όσο και των ΗΠΑ και επ’ ουδενί δεν θα ήθελε να προκαλέσει εξαιτίας της Τουρκίας μία αντιπαράθεση η κατάληξη της οποίας δεν θα είχε κανένα νικητή, αλλά θα επέφερε μόνο την καταστροφή. Επίσης, η κοινή λογική επιτάσσει στον Πούτιν να αποκτήσει ένα πρόσωπο συνεργασίας με τη Δύση και το ΝΑΤΟ (ήδη συμβαίνει στη Συρία), τόσο σε στρατιωτικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο, προκειμένου να υπάρξει μία γλώσσα συνεννόησης για τις επικείμενες συνταρακτικές γεωπολιτικές νέες συνθήκες και αλλαγές, αλλά και για να αποκτήσει πρόσβαση σε μία αγορά προσφέροντας τη δική του θεώρηση win-win στους οικονομικούς παράγοντες ισχύος.
Ο Ερντογάν, λοιπόν, μέσω εκβιασμών, των απειλών και των παράλογων απαιτήσεών του αναλαμβάνει ένα τεράστιο ρίσκο, με ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας. Διακύβευμα αυτών των επιλογών του τούρκου προέδρου δεν είναι μόνο η δική του πολιτική (ή και φυσική) καταστροφή και εξόντωση, αλλά η ίδια η Τουρκία, η οποία θα στοχευθεί από τις ΗΠΑ και θα γίνει αντικείμενο παραδειγματικής τιμωρίας για όποιον άλλο ενδιαφερόμενο θα επιχειρήσει να σκεφθεί να αμφισβητήσει την αμερικανική ισχύ.
Δυστυχώς για την ίδια την Τουρκία, παρά την περιστασιακή της εικονική δυναμική, η ματαιοδοξία του Ταγίπ Ερντογάν την οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή και τον διαμελισμό της. Και σε αυτή την εξέλιξη θα την οδηγήσει η ματαιοδοξία του τούρκου προέδρου, που καθημερινά αναλαμβάνει ολοένα και περισσότερες εξουσίες, αδυνατώντας να κατανοήσει πως το δικό του όνειρο έχει ήδη αρχίσει να γίνεται ο εφιάλτης της χώρας που σήμερα διοικεί υπό συνθήκες που δεν έχουν καμία σχέση με την δημοκρατία. Δεν πρόκειται να ικανοποιηθεί ούτε και η κρυφή ελπίδα του τούρκου προέδρου, να συγκεντρώσει το ενδιαφέρον των μουσουλμανικών και αραβικών χωρών, αλλά και των μουσουλμάνων όλου του κόσμου. Κι αυτό επειδή είναι ακόμη νωπές στους Άραβες οι μνήμες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που ο Ερντογάν θέλει να επαναφέρει.
Αυτή η αδιέξοδη ματαιοδοξία του Ερντογάν αποτελεί και την μέγιστη ευκαιρία για την Ελλάδα, η οποία οφείλει να παρουσιάσει ένα γεωπολιτικό σχέδιο ελληνικής παρέμβασης, με εθνικά χαρακτηριστικά, που θα αντικαθιστά την τουρκική πρόκληση και προσφέρει μία ειρηνική κοινή συνισταμένη στους ισχυρούς, και ταυτόχρονα θα δημιουργεί συνθήκες τάχιστης οικονομικής ανάπτυξης αλλά και ασφάλειας στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, την ανατολική Μεσόγειο έως και την Μέση Ανατολή. Φυσικά, μία τέτοια πρόταση απαιτεί το ανάλογης ποιότητας πολιτικό προσωπικό, το οποίο δυστυχώς δεν υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα…
* Ο Ιμπραχίμ Καραγκιούλ είναι Γενικός Διευθυντής της εφημερίδας Yeni Şafak, ναυαρχίδας των ΜΜΕ που στηρίζουν τον Ερντογάν, και άτυπος σύμβουλός του
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Από το kostasxan
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου