Στην Παλαιστινιακή Αρχή υπάρχει μια μεγάλη αίσθηση απογοήτευσης. Οι άνθρωποι στα παλαιστινιακά εδάφη παρακολουθούν με απαξίωση τις προεκλογικές συγκεντρώσεις και την εκστρατεία των δύο κομμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το Παλαιστινιακό ζήτημα δεν
συζητείται καθόλου, αφού όλες οι ακροδεξιές θέσεις των Ισραηλινών είναι αποδεκτές με ενθουσιασμό και από τα δύο κόμματα. Υπάρχει επίσης μεγάλος θυμός για την Αίγυπτο. Η επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών Sameh Shoukry στο Ισραήλ, στις 10 Ιουλίου, θεωρήθηκε ως αιγυπτιακή προδοσία απέναντι στο Παλαιστινιακό.
συζητείται καθόλου, αφού όλες οι ακροδεξιές θέσεις των Ισραηλινών είναι αποδεκτές με ενθουσιασμό και από τα δύο κόμματα. Υπάρχει επίσης μεγάλος θυμός για την Αίγυπτο. Η επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών Sameh Shoukry στο Ισραήλ, στις 10 Ιουλίου, θεωρήθηκε ως αιγυπτιακή προδοσία απέναντι στο Παλαιστινιακό.
Η Γαλλία, από την πλευρά της Ε.Ε., θεωρείται ότι έχει καλύτερες προθέσεις αλλά είναι πολύ αδύναμη για να δράσει από μόνη της.
Το 2017 δείχνει να είναι χρονιά αδιεξόδων, χωρίς προσδοκίες από την νέα ηγεσία στον Λευκό Οίκο, με το Ισραήλ να συνεχίζει ανενόχλητο τις πολιτικές του εποικισμού και της κατοχής, ενώ γιγαντώνεται η θλίψη και η οργή στην Παλαιστίνη. Μέσα σ' αυτή την ατμόσφαιρα, η Παλαιστινιακή Αρχή προετοιμάζεται για αλλαγή παιχνιδιού το 2017.
Ένας ανώτερος αξιωματούχος της PLO, που μίλησε ανώνυμα στην Al-Monitor (Πηγή: Is Israel already a binational state?), είπε: “Το μόνο που απομένει προς την κατεύθυνση της λύσης των “δύο κρατών” είναι η βία, μια ένοπλη Ιντιφάντα και η τρομοκρατία της Χαμάς. Γι' αυτό πρέπει να θέσουμε έναν νέο πολιτικό στόχο που θάναι πιο ρεαλιστικός”. Στις 5 Ιουνίου του 2017, κλείνουν 50 χρόνια από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών, όταν το Ισραήλ κατέλαβε την Δυτική Όχθη και την Λωρίδα της Γάζας όπως και τα υψώματα του Γκολάν και την Χερσόνησο του Σινά, επηρεάζοντας έτσι τις ζωές εκατομμύριων Παλαιστινίων. Για τους Παλαιστίνιους αυτή είναι η δεύτερη αποφράς ημερομηνία στην ιστορία τους, μετά την ίδρυση του Ισραήλ το 1948.
Σ' αυτό τον μισό αιώνα κατοχής ανδρώθηκε η PLO, το Παλαιστινιακό Απελευθερωτικό Μέτωπο, έγιναν δύο Ιντιφάντες, βίαιες και πολύνεκρες συγκρούσεις, αλλά και προσπάθειες για την ειρήνη, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Πενήντα χρόνια μετά, η Δυτική Όχθη είναι ακόμα υπό κατοχήν, με μια αδύναμη και μάλλον συμβιβασμένη Παλαιστινιακή Αρχή.
Η διπλωματική οδός, που είχε δώσει κάποια ελπίδα κατά την διάρκεια της διαδικασίας του Όσλο, φαίνεται να έχει φθάσει σε αδιέξοδο. Μια προοπτική που συζητείται σοβαρά εντός της ηγεσίας της PLO είναι πλέον η ανακήρυξη, στις 6 Ιουνίου 2017, της ίδρυσης ενός Ανεξάρτητου Παλαιστινιακού Κράτους στα όρια του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, ακόμα και χωρίς την αποδοχή του Συμβουλίου του ΟΗΕ. Στην συνέχεια, οι Παλαιστίνιοι θα είναι έτοιμοι να εμπλακούν σε μια “ιντιφάντα ανεξαρτησίας”. (Πηγή: Will Palestinians declare independence?)
Η σημερινή απόγνωση των Παλαιστινίων είναι πρωτοφανής, δεδομένης της συνεχιζόμενης επέκτασης των ισραηλινών εποικισμών και της σταθερής αύξησης του αριθμού των Ισραηλινών που ζουν ανατολικά της Πράσινης Γραμμής (των συνόρων, δηλαδή προτού οι Ισραηλινοί καταλάβουν τη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ τον Ιούνιο του 1967).
Οι Παλαιστίνιοι, που πάντα βάσιζαν τον αγώνα τους και τις προσπάθειές τους στην υποστήριξη των Αράβων και της διεθνούς κοινότητας, αισθάνονται πλέον τελείως εγκαταλελειμμένοι. Μέσα σ' αυτό το διεθνές κλίμα, φαίνεται ότι έχουν αποφασίσει να κινηθούν μόνοι τους με μονομερείς ενέργειες και να θέσουν προ τετελεσμένων την διεθνή κοινότητα.
Μια εναλλακτική λύση που συζητείται σοβαρά είναι η δημιουργία κράτους δύο εθνοτήτων (binational state).
Το πρώτο βήμα, ούτως ή άλλως, θα είναι η παλαιστινιακή δήλωση στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, ότι ο Παλαιστινιακός λαός έχει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού του σε ένα Ανεξάρτητο κράτος.
Η κίνηση αυτή θα υποχρεώσει την διεθνή κοινότητα είτε να ταχθεί υπέρ της λύσης αυτής, με βάση τα σύνορα του 1967, ή να πιέσει το Ισραήλ να δώσει ίσα δικαιώματα στους Παλαιστίνιους.
Στο μυαλό της Παλαιστινιακής ηγεσίας είναι, με αυτές τις κινήσεις, τουλάχιστον, να κατορθώσουν να ξαναφέρουν το Παλαιστινιακό στο επίκεντρο της διεθνούς πολιτικής ατζέντας, από την οποία έχει εξαφανισθεί λόγω του ISIS, της Τουρκίας και των αμερικανικών εκλογών.
Παρ' όλα όσα συμβαίνουν, ίσως τελικά τον τελευταίο λόγο για το πού θα πάει η Μέση Ανατολή θα τον πουν οι Παλαιστίνιοι την χρονιά που έρχεται.
Άλλωστε το ίδιο το Ισραήλ έχει κάθε λόγο να αποφύγει το κράτος δύο εθνοτήτων όπου σε λίγα χρόνια, με βάση τα δημογραφικά στοιχεία, οι Εβραίοι θα αποτελούν μειοψηφία.
Από το oimos-athina
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου