με Υγεία....γιατί κατά τα άλλα δεν τον βλέπω.
Μετά από την γειτονιά που γεννήθηκα και έζησα τα μικράτα μου
στην Ακαδημία του Πλάτωνα το μικρό φορτηγό του οικογενειακού μας
φίλου φόρτωσε την περιουσία μας (την χώρεσε άνετα και με εμάς
στην καρότσα) και μας πήγε στα Πατήσια.
Το σπίτι που νοικιάσαμε ήταν παλάτι μετά από το δωμάτιο της αυλής...
είχε και δεύτερο δωμάτιο αλλά και μικρή αυλή και ευτυχώς χώρο
για ράντζο σε αυτή για τα καλοκαίρια.
Τότε χωματόδρομοι όλοι οι δρόμοι και η μοναδική έγνοια
ήταν ο αγώνας για την επιβίωση...την άμεση χωρίς σχεδιασμούς για το μέλλον.
Πρώτα να εξοικονομήσουμε το νοίκι και μετά τα άλλα.
Η μοναδική άσφαλτος ήταν παρακάτω η Ηρακλείου σημερινή λεωφόρος
(πομπώδης τίτλος)....περνούσε το λεωφορείο της Ν.Ιωνίας
σε δρομολόγια υπομονής και σε πήγαινε στην Πλατεία Κάνιγγος.
Ακόμα παρακάτω ο σταθμός του ΗΣΑΠ με τα ξύλινα βαγόνια
και τον θόρυβο που σίγουρα ενοχλούσε ακόμα και αυτούς
που ησύχαζαν στο Β΄Νεκροταφείο.
Για Πρωτομαγιά από την οδό Θύσσου ανεβαίναμε την Τέω περνούσαμε
τον σημερινό Άγιο Ανδρέα που ήταν το γήπεδο του Πατησιακού
και ο θερινός σινεμάς (όπως ήταν η διάλεκτος) ΑΓΑΠΗ και πήγαιναν για πούλουδα
(λουλούδια) τα κορίτσια και για κανένα χαμόγελο και καμμιά υπόσχεση
τα αγόρια.
Μπορεί να μπαλώναμε στον παππού τον τσαγγάρη τον πρόσφυγα
από την Σμύρνη τα παπούτσια μας και όταν είχαμε οικονομική
άνεση να τους βάζαμε σόλες.....αλλά δεν θυμάμαι τέτοια
θλίψη...θυμό...εξαπάτηση...απογοήτευση...αβεβαιότητα.....
όπως συμβαίνει σήμερα......
Έμαθα όμως να περιμένω.
Από το Πίσω στα παλιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου