Θα ήθελα να σας γνωρίσω κι εγώ μια θαυμαστή επίσκεψη του θαυματουργού μας Ταξιάρχη στην δική μου αγαπημένη οικογένεια!
Όλα ξεκίνησαν στις 1 Μαρτίου 2014, ημέρα Σάββατο όταν παραπονέθηκε η Σταυρούλα – συζυγος μου - για πόνο στα πλευρά της στη δεξιά μεριά. Πήγαμε στο Αττικό Νοσοκομείο που εφημέρευε και μας είπαν ότι είναι θλάση. Μας δώσανε φαρμακευτική αγωγή και γυρίσαμε σπίτι μας. Για δυο μέρες ο πόνος είχε μετριαστεί και νομίζαμε ότι είχε
τελειώσει το θέμα.
Την Τρίτη 4 Μαρτίου όμως το μεσημέρι ο πόνος έγινε πιο έντονος και αποφασίσαμε στις 4:00 το απόγευμα να πάμε πάλι σε ένα εφημερεύων Νοσοκομείο. Πήγαμε στη Βούλα και μας στείλανε στο Τζάνειο γιατί δεν είχε γενική εφημερία και ήθελε χειρουργό. Φτάνοντας στο Τζάνειο οι πόνοι γινόντουσαν πιο έντονοι. Μας βλέπει χειρουργός και μας στέλνει για ακτινογραφία και υπέρηχο. Όταν είδε τις εξετάσεις μας λέει
"δεν βλέπω κάτι που να με ανησυχεί εμένα, να πάτε να σας δει ο ορθοπεδικός".
Απόρησα γιατί από τη Βούλα ο ορθοπεδικός μας είχε πει για χειρούργο!!! Πήγαμε στον ορθοπεδικό και βλέποντας την ακτινογραφία μου λέει...
"Τι σε έστειλε σε εμένα δεν βλέπει αυτός ότι είναι δικό του περιστατικό!!! Δηλαδή χειρουργικό.
Εκείνη την ώρα άρχισα να εκνευρίζομαι. Είχε πάει η ώρα 2:30 ξημερώματα και η γυναίκα μου συνέχισε να πονάει και αυτοί δεν μπορούσαν να βρουν άκρη!!! Εκείνη την ώρα σαν κάτι να με έσπρωξε!!! Και ρωτάω το γιο μου ποιο άλλο νοσοκομείο εφημερεύει και μου απαντάει "το Γεννηματά". Ένιωσα μια δύναμη, κάποιος να με σπρωχνει να φύγω το γρηγορότερο και να πάω στο Γεννηματά και έτσι έκανα. Φτάνοντας στο Γεννηματά είχε φθάσει η ώρα 3:00 το πρωί .Λες και κάποιος ήταν μαζί μας και μας βοηθούσε! Πήραν αμέσως τη συζυγο μου, την εξέτασαν κάνανε πάλι ακτινογραφία, υπέρηχο και παυσίπονη μέσα σε μία ώρα!!! Με φωνάζουνε και μου λένε:
"Κύριε Θεολόγου η γυναίκα σας έχει υγρό στον πνεύμονα πιθανόν από κρύωμα που δεν πρόσεξε και πρέπει να πάτε δίπλα στο Σωτηρία που εφημερεύει γιατί θέλει θωρακοχειρούργο".
Πήγαμε στο Νοσοκομείο 'Σωτηρία' και μας κάνανε εισαγωγή αμέσως. Το πρωί όταν πέρασαν οι γιατροί μας ενημέρωσαν πως είναι υγρό στον πνεύμονα και θα δούμε πως θα αντιμετωπιστεί και είναι κρίσιμη η κατάσταση της!!!
Έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου όταν άκουσα να μου μιλούν έτσι οι γιατροί.
Η Σταυρούλα ήταν συνέχεια με οξυγόνο πια στο κρεβάτι όλο το 24 ώρο. Ήμουν συνεχώς κοντά της, πλάι της και προσπαθούσα να μην της δείχνω πόσο στενοχωρημένος είμαι, ούτε σε εκείνη ούτε στα παιδιά μου.
Το βράδυ έβγαινα στην βεράντα και με δάκρυα στα μάτια κοίταζα στον ουρανό και με όλη μου τη δύναμη της ψυχής μου θερμοπαρακαλούσα το Ταξιάρχη μας, να μεσιτεύσει για την Σταυρούλα. Ηξερα ότι με ακούει, ότι είναι δίπλα μας και θα μας βοηθήσει! Το ένιωθα!
Την επόμενη το πρωί έρχεται ένας γιατρός και μας λέει...
"Ονομάζομαι Στράτος ετοιμαστείτε να πάμε για αξονική".
Εκείνη τη στιγμή αμέσως κοιταχτήκαμε με τη γυναίκα μου, μόλις ακούσαμε το όνομα Στράτος. Ήταν σημάδι ότι ήταν εκεί και μας βοηθούσε ο Ταξιάρχης μας, γιατί ο Στράτος γιορτάζει των Ταξιαρχών και το όνομα του προέρχεται από το 'Στρατηγός', όπως Στρατηγός είναι ο Ταξιάρχης!
Μπήκαμε σε ασθενοφόρο να πάμε σε άλλο κτίριο για την αξονική και στο δρόμο ο γιατρός (Στράτος) μας λέει ότι μένει στην Χαλκίδα απέναντι από την εκκλησία του Ταξιάρχη... Ξανακοιταχτήκαμε με τη γυναίκα μου και ένα δάκρυ κύλησε από το μάτι και των δυο μας, μια γαλήνη και μια σιγουριά πλημμύρισαν την ταραγμένη και ανήσυχη μέχρι τότε καρδιά μας!
."Μην ανησυχείτε όλα καλά θα πάνε" μας είπε ο γιατρός χαμογελώντας και έβαλε το κερασάκι στην τούρτα της σιγουριάς στην καρδιά μας. Ο γιατρός συνόδευσε την Σταυρούλα στην αξονική. Όταν έμεινα μόνος άρχισε πάλι η αγωνία να με πολιορκεί αλλά όταν τους είδα κια τους δύο χαμογελαστούς να βγαίνουν από την εξέταση, ηρέμησα.
"
"όλα καλά, μου λέει ο γιατρός, Της βάλαμε και παροχή να βγαίνει το υγρό"
Την επόμενη μέρα όμως σταμάτησε να βγαίνει υγρό, ενώ είχε βγει 600 γρ. και βλέπω τους γιατρούς ανήσυχους.
Πέρασαν τρεις μέρες για να δουν πως θα πορευτούν, ενώ η Σταυρούλα είχε πυρετό πολύ ψηλό!!! 40...!
Την Τρίτη πια 11 Μαρτίου μου ανακοινώνουν οι γιατροί τα εξής...
"Η γυναίκα σας πρέπει να χειρουργηθεί αύριο πρωί πρωί γιατί κινδυνεύει η ζωή της!!!!!! Το υγρό έχει ζελοποιηθεί στον πνεύμονα γι' αυτό δεν βγαίνει από την παροχή. Από εδώ ο κύριος Σέψας θωρακοχειρούργος θα κάνει την επέμβαση και θα χρειαστούμε φιάλες αίμα. Είναι αρκετά σοβαρό χειρουργείο να ξέρετε, ευχόμαστε να πάνε όλα καλά.Μετά το χειρουργείο θα μείνει στην εντατική".
Ένιωσα ένα κενό μέσα μου! Δεν μπορούσα να αντιδράσω!!!! Έπρεπε όμως να αντέξω, να δράσω, να μην πανικοβληθώ! Να μην πάρει είδηση η Σταυρούλα και χάσει και εκείνη το ηθικό της. Με σφιγμένα τα δόντια προσποιούμουν τον χαρούμενο και ότι θα ήταν μια μικροεπέμβαση και θα περάσει γρήγορα και θα πηγαίναμε σπίτι μας το συντομότερο.
Την Τετάρτη 12 Μαρτίου 8:30 η ώρα, πήρανε τη Σταυρούλα στο χειρουργείο. Στο νοσοκομείο έχει ένα εκκλησάκι, της Αγίας Σοφίας και πήγε ο γιος μου με τμια φίλη μας να ανάψουνε ένα κεράκι. Βγαίνοντας από το εκκλησάκι σε μια απόσταση λίγα μέτρα μακριά τους, περπατούσε παράλληλα με κείνους ένας νεαρός, πανέμορφος, στην ηλικία τους, τους κοιτάει χαμογελώντας και τους λέει:
"Καλημέρα".
Οι δικοι μας κοιτάχθηκαν μεταξύ τους και αναρωτήθηκαν αν ήταν ο νεαρός γνωστός σε κάποιον από τους δύο.
Μετά από διαπίστωση που κάνανε ο γιός μου με την φίλη μας ότι τους ήταν εντελώς άγνωστος, στράφηκαν να τον ξανακοιτάξουν.. δεν υπήρχε!!! Είχε εξαφανιστεί και ο χώρος δεν δικαιολογούσε την εξαφάνιση του, ήταν πολύ ευρύς και άνετος. Μόνον αν πετούσε!
Ερχόμενος ο γιoς μου, μου εξιστόρησε το γεγονός και χαρούμενος μου λέει:
"Μπαμπά δεν φοβάμαι πια για την μαμά είμαι σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά και ότι ο Ταξιάρχης μας είναι δίπλα μας και μας το δείχνει σε κάθε βήμα μας αυτό!"
Δώδεκα και μισή τελείωσε το χειρουργείο και ο γιατρός μου λέει βγαίνοντας... "Πήγαν όλα καλά με το χειρουργείο βγάλαμε 3 λίτρα που είχαν κάνει λοίμωξη και το μικρόβιο ήταν τοξικό, απορώ πως έζησε αυτή η γυναίκα! Πράγματι μενω έκπληκτος!Οι επόμενες μέρες θα είναι δύσκολες θα είναι στην εντατική διασωληνομένη και σε καταστολή... Εύχομαι να πάνε όλα καλά. Κάποιος Άγιος την προστάτευε και βοήθησε και μας στην επέμβαση!"
Ήτανε οι χειρότερες δέκα μέρες της ζωής μου. Μου φάνηκαν αιώνες! Την καρδιά μου την πλάκωνε όλη η Πάρνηθα και ο λυκαβηττός!
Μόνο η σκέψη μου στον Ταξιάρχη μου γαλήνευε την ψυχή. Απ'αυτόν μόνο ήλπιζα βοήθεια και ψάρευα αντοχή.
Την ένατη ημέρα κατάφεραν οι γιατροί να την ξυπνήσουν και όταν είδα τα ματάκια της ανοιχτά, ξέσπασα σε λυγμούς, έπιασα το χεράκι της όπως το έπιανα κάθε μέρα και προσευχόμενος και με όλη τη δύναμη της ψυχής μου είπα:
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΟΥ, ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!!
Τον Αύγουστο ήρθαμε όλοι μαζί στη χάρη του και την έφερα γονατιστός μέχρι την εικόνα του όπως το είχα τάξει!!! Ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω μπροστά στο τόσο μεγάλο 'δώρο' που μας έκανε!!!!!! Ναι, ήταν κοντά μας και μας παρηγορούσε και μας στήριζε με τα σημεία του, στις δύσκολες στιγμές μας, από την πρώτη στιγμή της μεγάλης δοκιμασίας μας.
Οι γιατροί απόρησαν με τη γρήγορη ανάρρωση της και μου είπανε:
"Είχατε Άγιο δίπλα σας. Αλλιώς δεν θα μπορούσαμε να έχουμε τέτοια και τόσο γρήγορα αποτελέσματα".
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΕ ΌΛΗ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΟΥ
ΘΑ ΣΟΥ ΗΜΑΣΤΕ ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΣ.
ΜΕΓΑΛΗ Η ΜΕΣΙΤΕΙΑ ΣΟΥ
ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΣΤΗ Η ΔΥΝΑΜΗ ΣΟΥ
Με σεβασμό και εκτίμηση Πάτερ μου.
Στράτος Θεολόγου
Σταυρούλα Μακροδούλη
Περιοδικό "Ταξιάρχης"
Τομέας ενημέρωσης prisonplanet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου