Εν Αθήναις...στης θείας στην Κοκκινιά

Η Κοκκινιά με τους Μικρασιάτες πρόσφυγες λίγο πρίν από τον πόλεμο ήταν η τρίτη σε πληθυσμό μετά την Αθήνα και τον Πειραιά.
Το ένα σπίτι ίδιο με το άλλο στα εξ αδιαιρέτου οικόπεδα που τους είχαν
παραχωρηθεί ή είχαν αγοράσει.
Οι μικρές αυλές ασβεστωμένες μέσα στα σπίτια καθαριότητα πάστρα όπως

έλεγαν οι Μικρασιάτισες που δεν καθόντουσαν καθόλου από το πρωϊ
μέχρι το βράδυ.
Έπλεκαν...μαγείρευαν...έφιαχναν γλυκά ...
Μέσα σε λίγα τετραγωνικά χωρούσαν έπιπλα και άνθρωποι...
Η ντιβανοκασέλα με ένα σεντόνι-κουρτίνα που χώριζε το δωμάτιο στα δύο
για να χωράνε όλοι.
Το σιδερένιο κρεβάτι του ζευγαριού με τον σουμιέ τις γυαλισμένες μπρούτζινες
άκρες του.
Κάτω το κιλίμι το καλό χαλί της εποχής ....παραμέσα οι κουρελούδες.
Το μικρό κουζινάκι ήταν στην αυλή και τα τηγάνια και οι κατσαρόλες
έξω από αυτό κάτω από το στέγαστρο κρεμασμένα σε καρφιά.
Δεν παθαίνουν τίποτα...εξηγούσε η αδερφή του παππού που έμενε εκεί.
Τα εικονίσματα που έφερε από τις χαμένες πατρίδες ψηλά στην γωνιά του δωματίου και δίπλα η στεφανοθήκη.
Οι εταζέρες στον τοίχο με φωτογραφίες ζώντων και τεθνεόντων όπως έλεγε
αλλά χωριστά...για το καλό.
Ο καθένας με την σειρά του έλεγε και ανάλογη και η θέση στην  εταζέρα.
Και γελούσαν όλοι...χτυπώντας ξύλο.
Η υγρασία δεν έλειπε φυσικά στους τοίχους...η θέρμανση ήταν το μαγκάλι
τι να πρωτοκάμει...έλεγε....να ζεστάνει και ανθρώπους και ντουβάρια δύσκολο.
Μας άρεσε εκείνη η θεία γιατί εκτός από τα ωραία φαγητά που έφιαχνε
μας έκανε να γελάμε.
Ο άντρας της Πειραιώτης δημόσιος υπάλληλος αυστηρός και προσπαθούσε
να μπεί στην Μικρασιάτικη νοοτροπία...αλλά δύσκολο.
Όταν πήγαινε το σόϊ της γυναίκας του στο σπίτι μαζευόντουσαν και οι γειτόνοι
Μικρασιάτες και γινότανε πανηγύρι.

-->
Τα παιδιά έπαιζαν έξω στον δρόμο και όταν ερχότανε η ώρα για να φύγουμε
η θεία δεν ξεχνούσε να δώσει στα παιδιά με τρόπο χαρτζιλίκι κάνοντας
νόημα να μην μιλήσουν.
Φυσικά η ματιά που της έριχναν και το χαμόγελο τα έλεγαν όλα.

Από το Πίσω στα παλιά