Τις τελευταίες δεκαετίες γίνεται μια συνεχή συζήτηση για επικειμένη διάλυση της Τουρκίας. Αυτή η προοπτική είναι ένα πραγματικό άγχος του τουρκικού καθεστώτος, που εκφράστηκε για πρώτη φορά με ξεκάθαρο τρόπο το 1999 με τον όρο του κινδύνου της γιουγκοσλαβοποίησης από τον πρώην πρόεδρο, Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, καθώς και από πολλούς μελετητές της χώρας. Η προσδοκία αυτή είναι αρεστή σε κάποιους παράγοντες αλλά
δημιουργεί μια χαρακτηριστική ίσως εγκληματική αδιαφορία για τις τελευταίες αρνητικές εξελίξεις.
Την Δευτέρα 14 του μηνός ο Ερντογάν συναντήθηκε για τρίτη φορά μέσα σε ένα χρόνο με τον Ρώσο πρόεδρο, Βλαδιμήρ Πούτιν, μια συνάντηση που επιβεβαίωσε την πλήρη εξομάλυνση των σχέσεων των δυο χωρών, γεγονός που τουλάχιστον επιφανειακά ανατρέπει κάποιες ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή.
Τους τελευταίους μήνες ο Ερντογάν κατάφερε να αντιστρέψει το κλίμα απομόνωσης στην Μέση Ανατολή και εκμεταλλευόμενος το κουρδικό ζήτημα, στηρίζοντας με υποκριτικό τρόπο την εδαφική ακεραιότητα Συρίας και Ιράκ, ανέστρεψε το αρνητικό κλίμα που υπήρχε στην Βαγδάτη και στην Τεχεράνη ενώ και η Δαμασκός άρχισε να τον βλέπει με πιο θετικό μάτι.
Ο ίδιος ο Μπαρζανί, ο ηγέτης των Κούρδων του βορείου Ιράκ, ενώ είχε ξεκινήσει μια κίνηση για την δημιουργία του ανεξάρτητου κουρδικού κράτους αισθανόμενος ότι οι Αμερικανοί τον έχουν τουλάχιστον προσωρινά εγκαταλείψει, άλλαξε ρότα και τώρα προσπαθεί να ξαναπλησιάσει την Τουρκία και να αποκαταστήσει την συνεργασία του με την Άγκυρα
Ο Τούρκος πρόεδρος εκμεταλλευόμενος για άλλη μια φορά με τον καλύτερο ίσως τρόπο την γεωστρατηγική σημασία της χώρας του, κάτι που εμείς το έχουμε απαξιώσει εγκληματικά ακολουθώντας μια δουλική φιλοδυτική πολιτική, και το στοιχείο ότι η Τουρκία διαθέτει τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ, το «παίζει» συνεχώς σε διαφορετικά ταμπλό.
Το παιχνίδι αυτό όμως έχει και του κινδύνους του, γιατί εύκολο ένα στραβοπάτημα και κάποιοι καραδοκούν. Το πρόβλημα για τον Ερντογάν, όπως το αντιλαμβάνεται ο ίδιος, είναι στο εσωτερικό της χώρας του όπου βράζει ένα εκρηκτικό μίγμα που κάποτε θα εκραγεί.
Ο Ερντογάν το ξέρει αυτό και γι αυτό προσπαθεί με μια εξωτερική αυτοκρατορική πολιτική να αναβάλλει συνεχώς το ξέσπασμα μιας διαλυτικής εσωτερικής κρίσης, που μια πρόγευση είχαμε τον Μάιο του 2013 στα γεγονότα του Gezipark.
Αυτό είναι και το επίμαχο σημείο που θα πρέπει να μας απασχολεί συνεχώς, αλλά με…ποιους;;;
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr
Από το lithosfotos
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου