Γιατί ………. «Όλος ο κόσμος»…………………..κάνει το ίδιο!!!!!

Κάποιο αναρχικό σύνθημα σε τοίχους έγραφε κάτι που κάνουν τρισεκατομμύρια μύγες σε όλο τον κόσμο παροτρύνοντας αυτόν που διαβάζει το σύνθημα να κάνει το ίδιο.
Για κάποιους αηδιαστικό, για άλλους γελοίο κι όμως έκρυβε μια αλήθεια. Ας  αναρωτηθεί ο καθένας από εμάς πόσες φορές στη ζωή του συμπεριφέρεται σαν μέρος μιας «μάζας», σαν
αρκούδα που χορεύει όπως  χτυπά το ντέφι ο γύφτος.

Ας αναρωτηθεί πόσες φορές δεν μίσησε κάποιον μόνο και μόνο επειδή κάπου κάποτε έκανε κάτι που δεν κάνει …….όλος ο κόσμος.  Και αν δεν μίσησε τον  βομβάρδισε με κοινότοπες συμβουλές για να τον επαναφέρει σε τάξη.  Για να χορέψει με το ρυθμό που προστάζει ο αρκουδιάρης που χτυπά το ντέφι.   Και τι ειρωνεία!!!!!!  Είναι ο ίδιος που κάποτε ήταν στην άλλη όχθη του ποταμού, που σε μια στιγμή χαλάρωσης και διαύγειας έκανε κάτι που δεν κάνει όλος ο κόσμος, είπε κάτι που δεν λέει  όλος ο κόσμος και δέχτηκε ένα τσουνάμι κοινότοπες συμβουλές και «πρέπει» και μπήκε στο κοπάδι και χορεύει στους μονότονους  ρυθμούς   όπως προστάζει αυτός που χτυπά το ντέφι και χορεύει και χορεύει και χορεύει.

Ποιος είναι ο «αρκουδιάρης»;  Δεν τον βλέπεις αλλά είναι πανταχού παρών και συνεχώς χτυπά το ντέφι.  Δεν έχει σημασία ποιος είναι. Σημασία έχει ότι υπάρχει. Ίσως κάποια στιγμή εγώ εσύ και όλοι να παίξαμε το ρόλο του και να χτυπήσαμε το ντέφι. Ο αρκουδιάρης μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε, βαράει το ντέφι πίσω από την κουρτίνα και πίσω από ένα θολό σύννεφο.

Το «μεταφυσικό» είναι εδώ. Μην το ψάξετε σε μέρη μακρινά, στο εσωτερικό της γης και σε άλλους πλανήτες ή διαστάσεις. Ίσως να υπάρχουν όλα αυτά.  Αλλά ακόμα και αν υπάρχουν δεν βρίσκονται κάθε στιγμή δίπλα μας ούτε στο πιάτο μας ούτε στους κεφτέδες που μπουκώνουν τα παιδιά οι καλές μαμάδες.

Ποια δύναμη  βρίσκεται πίσω από τις μαμάδες με το τάπερ στις παραλίες και στα πάρκα που κυνηγούν με φωνές το παιδί να το μπουκώσουν με κεφτέδες, κοφτό μακαρονάκι και ………………………. πολλά άγχη, ενοχές και φόβους;

Ποια δύναμη κρύβεται πίσω από τους γονείς  και την καθημερινή «μανούρα» για το διάβασμα  «καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια »;  Αφού αυτό έγινε μία από τις δουλειές των… οικιακών όπως το σφουγγάρισμα και το πλύσιμο των πιάτων   Ο ίδιος ρόλος με τα ίδια λόγια να επαναλαμβάνονται πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών σαν ρεφραίν τραγουδιού:  «Θα γίνεις σκουπιδιάρης, θα γίνεις λούστρος και θα σε περιφρονούν όλοι».  Ξανά και ξανά και έτσι τα παιδιά μαθαίνουν να περιφρονούν τον σκουπιδιάρη δηλαδή τον Εργάτη αλλά να λατρεύουν την καθαριότητα και την τάξη λες και όλα τα καθαρίζει και τα τακτοποιεί η……. Μαίρη Πόπινς.  Μέχρι ο εργάτης να κάνει απεργία με κίνδυνο να βουλιάξει η πόλη στη βρώμα για να διαπιστώσουν όλοι ότι η Μαίρη Πόπινς δεν υπάρχει.

Στο παρελθόν υπήρχε η «μάζα» ή ο «όχλος» όταν συγκεντρώνονταν πολλά άτομα σε ένα χώρο.  Τώρα ο καθένας μπορεί να είναι μάζα μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Έτσι κι αλλιώς οι ρόλοι εναλλάσσονται. Όταν αναγνωρίζεις τη δύναμη ή τη δυναμική που βρίσκεται πίσω από πανομοιότυπους ρόλους φράσεις και συμπεριφορές ίσως μπορέσεις να τη νικήσεις. Όχι μην περιμένεις  «όλος  ο κόσμος» να βγει στο δρόμο. Όλος ο κόσμος λέει «Να βγουν οι άλλοι» λέει «Να βγουν οι νέοι» και οι νέοι λένε «Να βγουν οι μεγάλοι», να βγουν οι καραφλοί, να βγουν όσοι δεν έχουν παιδιά, όσοι δεν έχουν σκυλιά, όοοι δεν έχουν κάποιο ψαράκι στη γυάλα να του περιμένει.

Αν δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο μπορείς να μην δεχτείς τυποποιημένους ρόλους και τυποποιημένες σκέψεις, να μη δεχτείς  καμιά συνταγή, να μην πας εκεί που σε…………. περιμένουν, να μην πας εκεί που πάνε όλοι, να μην πεις τις ίδιες φράσεις.    Να μη φορέσεις το «κοστούμι» που έραψαν αυτοί που διαλέγουν «πριν από σας για σας».

Ας θυμηθούμε λίγο εκείνους τους κύκλους από τους οποίους ξεκίνησε και αναπτύχθηκε το ρεμπέτικο αλλά και ο καραγκιόζης.  Άνθρωποι «τυπικά» αναλφάβητοι οι λεγόμενοι Λούμπεν. Οι κυρίες φιλοπτώχων και όχι μόνο τους είχαν ετοιμάσει ένα ωραιότατο κοστούμι ζητιάνου και απόκληρου και ένα ρόλο στις ουρές των συσσιτίων α απλώνουν χέρι για ένα πιάτο φασόλια και ένα ξερό καρβέλι. Κι όμως αυτοκαθορίστηκαν σαν «μάγκες» αν και «αγράμματοι» έγραφαν στίχους και μάλιστα με φιλοσοφικό νόημα, έμαθαν τέχνες έξω από τους επίσημους θεσμούς, είχαν το δικό τους κώδικα αξιών, το δικό τους τρόπο ζωής, μετέδιδαν τα δικά τους μηνύματα στο λαό που δεν ήταν άσχετα με τη λαϊκή σκέψη τις παραδόσεις και τους θρύλους.

Οι «μάγκες» δεν υπάρχουν πια αλλά δεν τους πάτησε το τρένο. Τους κλώτσησε το ποδάρι κάποιου πολιτικού που χόρευε ζεμπεκιές τινάζοντας τα κανιά του.  Κάποια εποχή έγραψαν ιστορία σαν «λαός» Η τέχνη προοριζόταν για το «λαό» και διαμόρφωνε συνειδήσεις και νοήματα που δεν άρεσαν καθόλου σε αυτούς που θέλουν να χειραγωγήσουν και να κινήσουν τα νήματα μετατρέποντας το λαό σε μάζα και κοπάδι. Ξόρκισαν το φόβο καλώντας το Χάρο να χορέψει με το δρεπάνι του στα γλέντια τους, να τον μαστουρώσουν, να τον κοροίδέψουν να τον ξεγελάσουν.
Δεν πρόκειται για κάποια συνταγή. Κανείς δεν θα αλλάξει τον κόσμο πια παίρνοντας στα χέρια του ένα μπουζούκι.  Δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση. Γιατί μίμηση δεν έχει τη δυναμική του πρωτότυπου και απροσδιόριστου. Η ιστορία τους υπάρχει μόνο για να δείξει ότι πίσω από αυτά που κάνει «όλος ο κόσμος» υπάρχουν άλλοι κόσμοι και άλλοι δρόμοι απάτητοι. Αυτό που μένει είναι η φαντασία να τους ανοίξεις ή να τους δημιουργήσεις. 

-->
Τότε θα δεις τι είναι αυτό που κρύβεται πίσω από την κουρτίνα. Δεν είναι τέρας ούτε κανένα μεγάλο ερπετό. Ένα μικρό βατραχάκι είναι που μπορείς να το βάλεις στο μπιντέ να σου κάνει μακροβούτια.
Από το katohika

loading...