Το αρχαίο έθιμο του ακρωτηριασμού και στον Μεσαίωνα

Η αποκοπή ενός μέλους από τον εχθρό,
ο ακρωτηριασμός δηλαδή, συναντάται σε διάφορες ιστορικές περιόδους, καθώς και σε διαφορετικούς πολιτισμούς, που ο ένας αγνοεί τον άλλο.
Οι Σκύθες, οι Ινδιάνοι της Βόρειας Αμερικής, οι Παπούα καθώς και οι κυνηγοί κεφαλών της Νότιας Αμερικής χρησιμοποιούσαν τα ακρωτηριασμένα μέλη των θυμάτων τους είτε για να απορροφήσουν την δύναμή τους είτε ως
πειστήριο της νίκης και τρόπαιο.

Αυτό που προξενεί ενδιαφέρον είναι ότι σύμφωνα με πηγές, το έθιμο αυτό επιβίωσε τον Ύστερο Μεσαίωνα έως ότου ο αυτοκράτορας Μανουήλ Παλαιολόγος του Βυζαντίου το σταμάτησε.
Ο ιστορικός και λόγιος Ισίδωρος της Μονεμβασίας αναφέρει ότι το έτος 1415 ο αυτοκράτορας καταφθάνει στο Οίτυλο για να εφαρμόσει δύο νόμους. «Η λύσις των φρουρίων» και «Η λύσις του εθίμου του μασχαλισμού» Μανουήλ ΄Β Παλαιολόγος 1349-1425
Απ’ ότι φαίνεται η εντολή του αυτοκράτορα εφαρμόσθηκε ρητά, γιατί εκείνη την περίοδο καταγράφεται και η τελευταία αναφορά του εν λόγω εθίμου.

Η οικογένεια των Παλαιολόγων ποτέ δεν φάνηκε να τα πηγαίνει καλά με τους κατοίκους της περιοχής, καθώς, 15 χρόνια πριν, ο δεσπότης του Μυστρά Θεόδωρος Ά Παλαιολόγος, πολέμησε με τη βοήθεια Αρβανιτών, Έλληνες και Μηλίγγους (Σλάβους) τοπάρχες.

-->
Σύμφωνα με την ειδωλολατρική συνήθεια, αυτοί που έκοβαν τα μέλη του εχθρού τα περνούσαν με ένα σκοινί κάτω από τη μασχάλη και όταν έπιναν κρασί πρώτα βουτούσαν τα ακρωτηριασμένα μέλη μέσα για να πάρουν τη δύναμη του θύματος.
Από το el.gr

loading...