Εν Αθήναις...και δώστου κλάμα

Θερινό σινεμαδάκι.... ΑΓΑΠΗ στα Πατήσια στην Λαμπρινή...εκείνα τα χρόνια.
Έβαζε ταινίες με την Ναργκίς Ινδικές....σαν τα σημερινά Τουρκικά σαπουνοσήριαλ.
Τι τράβαγε η μαύρη....πείνα....ξύλο.....αλλά τελικά τα κατάφερνε....έπαιρνε το πλούσιο παλικάρι.
Και δώστου Ινδικοί χοροί και πολύχρωμα ρούχα.
Ουρά για εισιτήρια.....γριές και νέες με τον
πασατέμπο ανά χείρας και τα μαντήλια στην τσάντα....τα χαρτομάνδηλα ήταν στα σπάργανα και είδος πολυτελείας.
Άσε που το ...μιας χρήσεως κανένας δεν το καταλάβαινε...φρού
και στην τσέπη ξανά λόγω συνήθειας.
Έσβηναν τα φώτα και άρχιζε το τσίκι τσίκι του πασατέμπου....
Δεν γνώριζαν όλοι και όλες γραφή και ανάγνωση....δύσκολα χρόνια και άρχιζε
το πρόγραμμα....η γιαγιά ρωτούσε την νέα υποτίθεται σιγά και διακριτικά....
"....τι του λέει; τι τον έχει;" μεταγλώττιση δηλαδή ειδικού τύπου....
"....τον αγαπάει....δεν την θέλει η μάνα του....είναι φτωχειά..."
"....σσσστ επιτέλους θα σταματείστε;"  φώναζαν οι εγγράμματοι θεατές....
Για λίγο ησυχία και μετά ξανά μανά τα ίδια μαζί με το τσίκι τσίκι καθ΄ότι
η σακούλα του πασατέμπου ήταν μεγάλη.
Στο διάλειμμα γρήγορα οι επεξηγήσεις και η γιαγιά έμπαινε για καλά στην υπόθεση του έργου.

-->
Επιτέλους η οθόνη έγραφε THE END ανάβανε τα φώτα και οι θεατές αποχωρούσαν ευτυχισμένοι για τον γάμο της Ναργκίς που τραγούδαγε
και ωραία η ρουφιάνα και ήταν και όμορφη.
με πολλούς από αυτούς να έχουν κοκκινισμένα μάτια.
Από το Πίσω στα παλιά

loading...