Όπως θα αναλύσουμε κατωτέρω, ο HAWKING δεν αναφερόταν σε κάποια θρησκεία αλλά αμφισβητούσε την ύπαρξη «δημιουργού» του σύμπαντος. Με μίαν κατά τη γνώμη μου λανθασμένη και αυθαίρετη τελική του ανάλυση.
Κάποιος θα πει. Και ποιος είσαι εσύ που
θα θρασύτατα θα αμφισβητήσεις τον νέο «Αϊνστάιν;;
Η απάντηση είναι απλή. Δεν θα τον αμφισβητήσω εγώ. Όπως θα φανεί, τα ίδια του τα κείμενα αμφισβητούν το αβάσιμο και αυθαίρετο της δήλωσης του περί «αθεΐας» του. Όχι ως θέμα πίστεως, άλλο πίστη και άλλο επιστήμη, αλλά ως θεωρητικό επιστημονικό δεδομένο.
Αξίζει λοιπόν να αναλύσουμε την δήλωση «αθεΐας» του-αμφισβήτησης της ύπαρξης δημιουργού του Σύμπαντος, από τα γραφόμενα του ιδίου
Ο Stephen Hawking υπήρξε ένας πολύ μεγάλος επιστήμονας που σε σχέση με άλλους έγινε ένα είδος σταρ, λόγω του εκλαϊκευμένου αλλά επιστημονικού του βιβλίου, «Το χρονικό του χρόνου». Που είναι πράγματι εξαιρετικό και δεν συγκρίνεται με διάφορες …παρ ημίν κόμες …
Ο γράφων, όπως μπορείτε να δείτε και από τις κατωτέρω φωτογραφίες, μελέτησε και ανέλυσε όσο κανείς άλλος ίσως, τα γραφόμενα του Stephen Hawking, στο ξακουστό του βιβλίο (χαρτόδετη Ελληνική έκδοση Το Χρονικό του Χρόνου, του 3/2000, ISBN-960-7778-18). Με τα περισσότερα γραφόμενα του εξαιρετικά
Όπως όμως θα δούμε και θα αποδείξουμε, ο Stephen Hawking δεν είχε την ανωτερότητα ενός Σωκράτη να αναφωνήσει το «εν οίδα ότι ουδέν οίδα». Το αντίθετο θα έλεγα έδειξε μίαν «θεϊκή» αστήρικτη αλαζονεία .
Και ιδού οι αποδείξεις.
Στη σελίδα 14 (χαρτόδετη Ελληνική έκδοση του3/2000, ISBN-960-7778-18), γράφει ότι:
«Οι παρατηρήσεις ( ότι το σύμπαν διαστελλόταν) οδήγησαν στην σκέψη ότι υπήρξε κάποια στιγμή, η στιγμή της λεγόμενης Μεγάλης έκρηξης, που το σύμπαν ήταν απείρως μικρό και απείρως πυκνό. Και κάτω από τέτοιες συνθήκες κατέρρεαν όλοι οι φυσικοί νόμοι και δεν υπήρχε δυνατότητα προσδιορισμού του μέλλοντος».
Γράφει μετά αυθαίρετα προφανώς. «Ότι συνέβη πριν-αν υπήρξε κάτι πριν», εκτός λογικής αφού από κάτι που υπήρξε πριν έγινε η Μεγάλη Έκρηξη, «δεν θα μπορούσε να επηρεάσει ό,τι συνέβαινε μετά».
Επίσης αυθαίρετο και εκτός λογικής το γραφόμενο του, αφού όσα έγιναν οφείλονται και στο πριν της Μεγάλης έκρηξης.
Και συνεχίζει, «Είναι συνεπώς δυνατόν να αγνοήσουμε την ύπαρξη γεγονότων πριν από την Μεγάλη Έκρηξη, αφού δεν θα είχαν καμία παρατηρήσιμη συνέπεια» (πάλιν αυθαίρετο και όχι ορθό)
Και καταλήγει. «Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι ο χρόνος είχε μία αρχή, στη Μεγάλη έκρηξη, με την έννοια ότι οι προηγούμενες χρονικές στιγμές απλώς δεν είναι ορισμένες».
Δηλαδή δέχεται ότι εκτός από τον χρόνο έναρξης του σύμπαντος υπήρξαν χρονικές στιγμές που δεν μπορούν να οριστούν.
Στη συνέχεια συνδέει και αυθαιρετεί λέγων ότι σε ένα αμετάβλητο σύμπαν η αρχή του χρόνου είναι κάτι που πρέπει να επιβληθεί από ένα ον έξω από το Σύμπαν, αφού όπως λέει, δεν υπάρχει «φυσική» αναγκαιότητα να επιβάλλει την ύπαρξη της.
«Επειδή όμως», γράφει, «το σύμπαν διαστέλλεται», «μπορεί» λέει, «να υπάρχουν φυσικοί νόμοι που επιβάλλουν μιαν αρχή του χρόνου» και ένα διαστελλόμενο σύμπαν «βάζει», λέει, «χρονικούς περιορισμούς στη παντοδυναμία ενός Θεού».
Παρατηρούμε ότι η Θεωρία της Μεγάλης έκρηξης στην οποία κατέληξε αργότερα και ο ίδιος προκύπτει και από τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας. Αφού ο Αϊνστάιν απέδειξε την σχετικότητα του χρόνου και απεδείχθη ότι όλοι οι κινούμενοι παρατηρητές μετρούν πάντα την ίδια ταχύτητα του φωτός .
Επίσης αποδεικνύεται από παρατηρήσεις που έδειξαν την διαστολή του σύμπαντος.
Ως αναφέρει (σελίδα 62) για αντικρουστεί η ύπαρξη ενός Θεού δημιουργού που προκύπτει από τη θεωρία της Μεγάλης έκρηξης, προτάθηκε από επιστήμονες η ονομαζόμενη «θεωρία σταθερής κατάστασης» (από τους Herman Bondi kai Fred Hoyle).
Όπως όμως αναφέρει στη σελίδα 63, λόγω πειραματικών δεδομένων (μετρήσεων) η θεωρία σταθερής κατάστασης έπρεπε να εγκαταλειφθεί.
Στη σελίδα 66 γράφει ότι ο ίδιος και ο Penrose απέδειξαν ότι υπό ορισμένες προϋποθέσεις η στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης υπήρξε.
Πράγμα που όπως λέει σήμερα (το 1996) όλοι δέχονται τη Μεγάλη Έκρηξη, εκτός από εκείνον που «άλλαξε γνώμη». Ισχυριζόμενος (βλακείες η υποσημείωση της ταπεινότητας μου στα γραφόμενα του στο τέλος της σελίδας της σελίδας 181), ότι το Σύμπαν «περιέχει πλήρως τον εαυτόν του».
Οπότε δεν υπάρχει λόγος, καταλήγει, στην ύπαρξη δημιουργού. Περίπου δηλαδή επανέρχεται σε τροποποιημένη θεωρία σταθερής κατάστασης.
Για να αποδείξει την αυθαιρεσία του, ισχυρίζεται χωρίς να αποδεικνύει τίποτε, ότι ο συνδυασμός της Γενικής Θεωρίας της σχετικότητας με την αρχή της απροσδιοριστίας της κβαντικής θεωρίας θα οδηγήσει σε μία Ενοποιημένη Θεωρία της Φυσικής που θα εξηγεί τα πάντα.
Και λέει αυθαίρετα, ότι η Ενοποιημένη αυτή θεωρία, όταν και όποτε εφευρεθεί, θα αποδεικνύει ότι δεν υπήρξε η Μεγάλη Έκρηξη που οδηγεί σε Δημιουργό.
Σε άλλο σημείο ισχυρίζεται ότι δεν είναι δυνατόν σήμερα να υπάρχουν φιλόσοφοι αφού τα πάντα στηρίζονται σε δύσκολες θεωρίες και επιδίδεται σε ένα «παραλήρημα φιλοσοφίας» (σελίδες 214 έως 233)
Θα πρέπει να τονιστεί ότι, εκτός από το είδος πλύσης εγκεφάλου ότι πριν τη μεγάλη έκρηξη ουδέν υπήρξε, χρησιμοποιούνται γενικά και άλλα παρόμοια.
Πχ ότι το σύμπαν επεκτείνεται σε «μηδενικό» χώρο και δημιουργεί χώρο μαζί με δημιουργία χρόνου. Ως αποτέλεσμα του ότι το σύμπαν μας έχει το δικό του χώρο και χρόνο.
Η επέκταση του όμως σε μηδενικό χώρο δεν στέκει σε ανθρώπινη λογική. Που δεν απορεί να αντιληφθεί ούτε το «μηδέν» ούτε και το «άπειρο»
Δεκτό το ότι ο χώρος και ο χρόνος όπου επεκτείνεται ανήκουν στον σύμπαν μας, αλλά ο μηδέν πριν χώρος μη αντιληπτός λογικά.
Για το σύμπαν μας βέβαια μας, μέχρι να επεκταθεί εκεί ήταν μηδενικός χώρος. Αλλά από κάθε άποψη μηδέν…..
Η έννοια επίσης και η φύση του δημιουργού οδηγούν σε άλλα λογικά αδιέξοδα και στο «εν οίδα ότι ουδέν οίδα». Όσον και αν έχει εξελιχθεί η ανθρώπινη γνώση.
*Ο Ευριπίδης Μπίλλης είναι τ. καθηγητής στο ΕΜΠ
ΠΗΓΗ: https://piotita.gr/
Από το geromorias
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου