γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Κάθε τρεις και λίγο από κάπου ξεστομίζεται κι ένας άθεος λόγος.
Και καλά να είναι ξεκάθαρος κι από άθεα χείλη προερχόμενος.
Φρίττεις αλλά την σέβεσαι σαν μια ξεκάθαρη επίθεση από έναν ξεκάθαρο αντίπαλο.
Η μέγιστη ανησυχία γεννιέται και θεριεύει όμως όταν
η επίθεση δεν είναι ξεκάθαρη ούτε και αυτός που την εξαπολύει δηλώνει ξεκάθαρη εχθρική/αντίπαλη ιδιότητα.
Όταν πχ αυτός κρύβεται πίσω από μια δήθεν κριτικιστική προσέγγιση με διάθεση τάχαμου «καλοπροαίρετα εξελικτική»…
Κριτικάρει το αν θα έπρεπε να υπάρχουν ακόμη και να τιμώνται οι Ιερές Εικόνες και τα Άγια Λείψανα χαρακτηρίζοντας την ύπαρξή τους ως ιστορικά «παιδική (ειδωλολατρική) ασθένεια» που ο εξελιγμένος θεολογικά σύγχρονος άνθρωπος θα έπρεπε να «υπερβεί».
Σαν να μην πέρασε μια μέρα από το 726 μΧ όταν επί αυτοκράτορος Λέοντος Γ΄ ξεκίνησε η εικονομαχία.
Ο διαπρεπής θεολόγος και συγγραφέας Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός, ο πιο σφοδρός πολέμιος των εικονομάχων, υποστήριζε ότι «…οι εικόνες αποτελούν το βιβλίο των αγραμμάτων…» https://www.sansimera.gr.
Πως λέμε στο λαϊκότερο: «…Μια εικόνα χίλιες λέξεις!»
Ο Ιωάννης απέκρουσε την κατηγορία ότι η λατρεία των εικόνων αποτελεί ανανέωση της εθνικής ειδωλολατρίας και ανέπτυξε μια ιδιότυπη εικονοσοφία, σύμφωνα με την οποία η εικόνα είναι σύμβολο και μέσο με τη νεοπλατωνική έννοιαhttps://el.wikipedia.org .
Πόσες φορές αρπάχτηκε ο νους μέσα στο ναό από αρνητικούς λογισμούς και το μάτι προσηλώνεται στην Εικόνα απέναντι, στον Χριστό, στην Παναγία, στον Άγιο με την σιωπηρή παράκληση να επαναλαμβάνεται εσωτερικά: βοήθησέ με Παναγιά μου, Χριστέ μου, Άγιε μου.
Μια ανυπολόγιστης ισχύος «εξωτερική οπτική βοήθεια» για τον Πιστό στον αδιάλειπτο προσευχητικό του αγώνα.
Σε αντίθετη περίπτωση, θα έπρεπε με έναν νου κατακλυσμένο από «αρνητικούς (δαιμονικούς) λογισμούς» να κατορθώσει να «εστιάσει προσευχητικά» σε κάτι παντελώς αόριστο χωρίς ΚΑΜΙΑ βοήθεια/ενίσχυση εξωτερική. Τόσο χρήσιμη και απαραίτητη για την αδύναμη ανθρώπινη φύση του.
Κι επειδή η τάση του «αδύναμου ανθρώπου» είναι να σχηματοποιεί σε εσωτερικές εικόνες τα πάντα, την «έλλειψη της εξωτερικής εικόνας» θα την αναπλήρωνε ενστικτωδώς με την σχηματοποίηση μιας εσωτερικής εικόνας…
Κάτι που όμως η Ορθόδοξη Πνευματική Παράδοση ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ πως πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους κινδύνους στην προσευχή!
Οι «οραματισμοί» (είτε «εσκεμμένοι» είτε «ελεύθεροι/συνειρμικοί/τυχαίοι») αποτελούν «δαιμονική πύλη».
Κι αυτό βεβαίως το γνωρίζουν πολύ πολύ καλά οι εντρυφώντες στον λεγόμενο «εσωτερισμό/αποκρυφισμό».
Ο «οραματισμός» είναι το άλογο, το «μέσο» πάνω στο οποίο καλπάζει ο αποκρυφιστής για να εισδύσει στα «εσωτερικά πεδία» μετακινούμενος από «στοιχείο» σε «στοιχείο», από «οντότητα σε οντότητα», από «στοιχειακό σε στοιχειακό».
Τάδε έφη «πνευματιστικός/δαιμονικός διαλογισμός»….(λες και υπάρχει κι άλλο είδος…)
Αντιθέτως, όταν υπάρχουν «Άγιες Εικόνες» και «ορθόδοξη αγιογράφηση» (μέσα στο όλο βεβαίως κατανυκτικό ανατολικοορθόδοξο μυστικιστικό ιερό περιβάλλον) να «αρπάζει το νου του πιστού» και να τον βοηθάει να κρατάει με «χαλινάρι το νου του» προσηλωμένο στην προσευχή χωρίς «εσωτερικές ταινίες» (όπως έλεγε κι ο Άγιος Παΐσιος) τότε δεν υπάρχει έδαφος για την δαιμονική δράση.
Απ’ την άλλη πλευρά – του «εχθρού» – επειδή ακριβώς είναι πανίσχυρη βοήθεια η «εξωτερική οπτική» πρέπει να μην υπάρχουν οι εικόνες ώστε να είναι ελεύθερο το πεδίο να αντικατασταθούν με τα «κατάλληλα δαιμονικά σύμβολα» που θα λειτουργήσουν ως οι κατάλληλοι «κλειδιά/οδοδείκτες» προς τα δαιμονικά πεδία για τον διαλογιζόμενο.
Πέραν όλων των άλλων είναι και ο ρόλος της (έξωθεν) «υποβολής» προς τον πιστό και το νου του…
ή οι Άγιες Εικόνες θα τον «υποβάλλουν» ή «κάτι άλλο» θα βρει «κενό» και θα σπεύσει να το «καλύψει»…να αναπληρώσει την «έλλειψη του Ιερού οπτικού υποβολέα»…
Να λοιπόν πως συνδέονται η εικονομαχία με τον αποκρυφισμό και την δαιμονολατρεία.
Ο αρχαίος γνωστικισμός είναι «αποκρυφιστική βάση».
Και παράλληλα ο «στόχος»…η επίτευξη ενός «αποκρυφιστικού δαιμονολατρευτικού μέλλοντος».
Που όμως για να επιτευχθεί πρέπει να ακυρωθούν οι διάφορες (μαζικές) Ορθόδοξες Προστασίες.
Μια από αυτές, από τις κυριότερες είναι η πλούσια αγιογράφηση των ναών και η ύπαρξη γενικότερα των Εικόνων στα σπίτια των πιστών.
Τα Σύμβολα δεν «ενοχλούν» γιατί εύκολα μπορεί να «παραλλαχθεί η χρήση τους» (πχ δαιμονική χρήση του Σταυρού σε «αντεστραμμένη θέση»).
Οι εικόνες όμως δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν «αλλιώς».
Εκεί έρχεται λοιπόν ιστορικά το ένα «αιρετικό ρεύμα» (Προτεσταντισμός/Μεταρρύθμιση) μέσω της εικονομαχικής του (αντι)θεολογικής πολιτικής να προετοιμάσει την έλευση/επίτευξη του «κρυφού στόχου»: του αποκρυφιστικού δαιμονολογικού περιβάλλοντος (πχ Γνωστικισμός – Μεσσαλιανισμός – Παυλικιανισμός – Βογόμιλοι – Καθαροί – Προτεσταντισμός – Νέα Εποχή/εσωτερισμός).
Ο γνωστικισμός από μόνος του δεν θα μπορούσε να επιβληθεί ιστορικά.
Γέννησε λοιπόν – κλωνοποιήθηκε – σε ατέλειωτες άλλες μορφές.
Μορφές που διακρίνονται ουσιαστικά σε δύο «κλάδους δράσης».
Ο ένας βεβαίως ήταν/είναι ο καθαρά αποκρυφιστικός…φτάνοντας στο αποκορύφωμά του οργανωτικά τον 18ο – 19ο αιώνα μέσα από την ίδρυση των διαφόρων «Εσωτερικών Ταγμάτων» και «μεθοδολογικά» μέσα από την Θεοσοφία της Μπλαβάτσκι.
Ο δεύτερος κλάδος δράσης ήταν η Προτεσταντική διαδρομή…
Η απογύμνωση της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας από τις «Προστασίες» της.
Έπρεπε ως εκ τούτου να αφαιρεθούν οι Εικόνες, τα Ιερά Λείψανα, η Θεία Κοινωνία, η Μοναστική Ασκητική (κυρίως) αλλά και γενικότερα ο ίδιος ο Μοναχισμός, μέχρι και η ίδια η λατρεία της Παναγίας ως αποκορύφωμα της παύσης της ύπαρξης και λατρείας πρώτα των Αγίων.
Στο τέλος, μετά την «προτεσταντική επέμβαση» αυτό που απομένει είναι ένας αποστειρωμένος από τα αγιασμένα στοιχεία χώρος που δεν θυμίζει σε τίποτα ορθόδοξο μυστικισμό…
Μπορείς να λες ότι λατρεύεις τον Θεό μέσα σ’ εκείνο το αποστειρωμένο περιβάλλον, πλην όμως όλα συνηγορούν στο ότι μάλλον «αλλού κατευθύνουν την ψυχή του πιστού»…
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο κορυφαία θέση βεβαίως έχει η «δίωξη των ιερών λειψάνων».
Πως θα μπορούσαν άλλωστε αυτά τα καθαγιασμένα τμήματα ενός Αγίου του Θεού, έμπλεα της Θείας Χάριτος https://www.impantokratoros.gr να επιτραπεί να βρίσκονται και ν’ αγιάζουν – τουτέστιν να «επηρεάζουν» – ένα περιβάλλον κακόβουλων ανθρώπινων και δαιμονικών επιρροών;
Είναι λυπηρό και προκαλεί θλίψη βεβαίως να βλέπει κανείς ιερωμένους να διεξάγουν αυτό τον εικονομαχικό αγώνα, αυτόν τον ξεκάθαρα προτεσταντικό (και κρυφοαποκρυφιστικό) αγώνα…
Κληρικοί να μην μπορούν μεν να (κατα)διώξουν τις Άγιες Εικόνες, πλην όμως να μπορούν (και να το πράττουν) να καταδιώξουν λυσσασμένα τα Άγια Ιερά Λείψανα!!!
Όπως τότε, τους σκοτεινούς καιρούς της Εικονομαχίας ΚΑΙ ΤΩΡΑ!!!
Όταν κάποιος πιστεύει σ’ αυτά, τότε πιστεύει και σε μια σειρά πνευματικούς νόμους…
Όπως πχ πως ουσιαστικά ο Άγιος είναι «άχρονος» και συνεχίζει να ζει με τον τρόπο του και να επηρεάζει τις ζωές των πιστών.
Ως εκ τούτου, ενίοτε αποφασίζει και το «που θα επιτρέψει να φιλοξενηθούν» τα Άγια Λείψανά του…μέσα από ποιό κανάλι θα φτάσει η ωφέλειά του στους πιστούς…
Αυτό άλλοτε γινόταν σεβαστό από τα όργανα της Εκκλησίας και τους ιεράρχες και άλλοτε όχι.
Αναρωτιέται κανείς εάν σήμερα γίνεται σεβαστό.
Συνειδητοποιούμε πως μέσα απ’ αυτό το «κανάλι» οι σύγχρονοι εικονομάχοι πολεμούν τα ιερά λείψανα παντί μέσω και τρόπω;
Άλλοτε παλεύοντας να μην τους δώσουν τόπο να σταθούν, άλλοτε κυνηγώντας τους «ταγμένους στη φύλαξή τους ιερείς» και άλλοτε εμποδίζοντας – μέσω της δυσφήμησης – τους πιστούς να προσέλθουν στα Λείψανα…
Αν μάλιστα, τέτοιοι ιεράρχες βρουν έδαφος συμμαχίας με αντίστοιχων πεποιθήσεων κυβερνήσεις, τι τάχα μέλλει γενέσθαι;
Συνειδητοποιούν μερικοί, μετά τα παραπάνω τι σημαίνει να καταλαμβάνεται η πολιτική εξουσία ενός ορθόδοξου τόπου από προτεστάντη;
Ας θυμηθούμε πως οι βαυαροί του προτεστάντη Όθωνα έκλεισαν εκατοντάδες ορθόδοξα μοναστήρια.
Αλλά ας ανατρέξουμε και στην περίοδο της εικονομαχίας:
Και πάλι από το wikipedia:
Ως ο πλέον ανηλεής διώκτης των μοναχών αναδείχτηκε ο στρατηγός του θέματος των Θρακησίων Μιχαήλ Λαχανοδράκων.
Όπως αναφέρει ο Θεοφάνης ο Ομολογητής, ο Μιχαήλ πουλούσε τις περιουσίες των μοναστηριών, έριχνε τα ιερά τους βιβλία στην πυρά και τιμωρούσε ανελέητα τους μοναχούς που είχαν και προσκυνούσαν άγια λείψανα τυφλώνοντάς τους και σκοτώνοντάς τους.
Για τις υπηρεσίες του αυτές ο Κωνσταντίνος τον ευχαρίστησε με προσωπική ευχαριστήρια επιστολή. Έτσι λοιπόν οι μοναχοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη Βυζαντινή αυτοκρατορία και να καταφύγουν στην εικονόφιλη Νότια Ιταλία και Σικελία, μεταλαμπαδεύοντας τα ελληνικά γράμματα, ενισχύοντας τον ελληνόφωνο πληθυσμό και δημιουργώντας νέες πνευματικές και καλλιτεχνικές εστίες.
Ο διωγμός που εξαπέλυσε ο Κωνσταντίνος ξεπέρασε ακόμη και τις αποφάσεις της εικονομαχικής συνόδου του 754.
Κι όχι μόνο στράφηκε εναντίον της προσκύνησης των εικόνων και των λειψάνων των αγίων, αλλά απαγόρευσε και τη λατρεία των αγίων και της Θεοτόκου
δεν έλειψαν και μέσα στην ίδια την Εκκλησία εικονοκλαστικές τάσεις, ιδιαίτερα ισχυρές στις ανατολικές επαρχίες της αυτοκρατορίας, όπου υπήρχαν σημαντικά υπολείμματα των Μονοφυσιτών και κέρδιζε συνεχώς έδαφος ο Παυλικιανισμός, αίρεση εχθρική προς κάθε μορφή εκκλησιαστικής λατρείας.
Επίσης, η επαφή με τον αραβικό κόσμο και οι ιδέες που εκπορεύονταν απ’ αυτόν επί του θέματος επιτάχυναν τις εξελίξεις.
Ο πρώτος που θεωρείται ότι έλαβε μέτρα εναντίον των εικόνων είναι ο χαλίφης Γιαζίντ (Yazid ΙΙ, 720-724), σύγχρονος του Λέοντος Γ΄, ο όποιος εξέδωσε διάταγμα που απαγόρευε την έκθεση και προσκύνηση εικόνων στις χριστιανικές εκκλησίες του κράτους του.
Φοβερός διωγμός εξαπολύθηκε κατά των Παυλιανιτών της Μικράς Ασίας. Κατά τους ίδιους τους εικονόφιλους χρονογράφους, εκατό χιλιάδες από τους πολεμικότατους αυτούς αιρετικούς, που δογματικά συγγένευαν στενότατα με την Εικονομαχία, θανατώθηκαν παντοιοτρόπως και οι περιουσίες τους εισκομίστηκαν στο βασιλικό ταμείο. Όσοι σώθηκαν κατέφυγαν στους Άραβες.
– κατά τους ιστορικούς Γίββων και Μακώλαιυ : Οι πολιτικά προσκείμενοι και δογματικά συγγενέστατοι με τον Κωνσταντίνο Ε΄ Παυλιανίτες ήταν αυτοί που μετέδωσαν στην δυτική Ευρώπη τα σπέρματα της Μεταρρύθμισης του 16ου αιώνα
Το διάταγμα της εικονομαχικής συνόδου της Ιερείας (754)
«…Ομόφωνα ορίζουμε ότι οι παντός είδους εικόνες που έχουν κατασκευασθεί από κάθε είδους υλικό και έχουν ζωγραφιστεί από τον κακότεχνο χρωστήρα των εικονογράφων θα είναι στο μέλλον απόβλητες από τις χριστιανικές εκκλησίες και ξένες και αποκρουστικές για τους Χριστιανούς. Και κανένας πια να μην έχει το δικαίωμα να ασκεί το ανόσιο και ασεβές αυτό επάγγελμα. Όποιος τολμά από δω και πέρα να κατασκευάζει ή να προσκυνά ή να τοποθετεί σε εκκλησία ή ιδιωτική κατοικία ή να αποκρύπτει εικόνες, αν αυτός είναι επίσκοπος ή διάκονος, να καθαιρείται, αν είναι μοναχός ή λαϊκός, να αναθεματίζεται και να είναι υπόλογος απέναντι στους αυτοκρατορικούς νόμους, με την κατηγορία ότι στρέφεται ενάντια στις διαταγές του θεού και είναι εχθρός των πατροπαράδοτων δογμάτων…»
http://histoirehistoire.weebly.com/726-787.html
Ζ’ Οικουμενική Σύνοδος (787)
– «…συγκλήθηκε αμέσως εικονόφιλη σύνοδος που τον καθήρεσε και τον αναθεμάτισε όπως και όλους τους ομόφρονές του, ανόρθωσε το κύρος της Ζ΄Οικουμενικής Συνόδου της Νικαίας και παρέδωσε τους περισσότερους επισκοπικούς θρόνους σε μοναχούς. Νέος πατριάρχης χειροτονήθηκε ο Μεθόδιος και τελέσθηκε εορτή της ορθοδοξίας την πρώτη Κυριακή των νηστειών του 842 (19 Φεβρουαρίου). Έκτοτε η πρώτη Κυριακή των νηστειών γιορτάζεται ως «Κυριακή της Ορθοδοξίας».
Η σύνοδος καταδίκασε ως αίρεση την Εικονομαχία, αποφάσισε την καταστροφή των εικονοκλαστικών συγγραμμάτων και αναστήλωσε τις εικόνες επιτρέποντας την προσκύνησή τους, σύμφωνα με τη διδασκαλία του Ιωάννη Δαμασκηνού ότι η προσκύνηση δεν αποδίδεται στην εικόνα άλλα στο εικονιζόμενο ιερό πρόσωπο και δεν έχει σχέση με τη λατρεία, που αναφέρεται αποκλειστικά και μόνο στο Θεό.
Σε πανηγυρική συνεδρία στις 23 Οκτωβρίου 787 στο ανάκτορο της Μαγναύρας επικυρώθηκαν οι αποφάσεις της συνόδου και υπογράφτηκαν από την Ειρήνη και τον γιο της Κωνσταντίνο Στ’. «Kαὶ εἰρήνευσεν ἡ τοῦ Θεοῦ ἐκκλησία, εἰ καὶ ὁ ἐχθρὸς τὰ ἑαυτοῦ ζιζάνια ἐν τοῖς ἰδίοις ἐργάταις σπείρειν οὐ παύεται· ἀλλ’ ἡ τοῦ Θεοῦ ἐκκλησία πάντοτε πολεμουμένη νικᾷ».
Από το katohika
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου