Η θεωρία του ολογραφικού σύμπαντος δηλώνει ότι η πραγματικότητά μας δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση.Στην καθημερινότητά μας δεν γνωρίζουμε ότι ζούμε στην πραγματικότητα σε ένα ολόγραμμα, και η ύπαρξή μας είναι μια ολογραφική προβολή και τίποτα περισσότερο.
Όλα όσα πιστεύουμε ότι είναι
πραγματικά, ολόκληρος ο φυσικός κόσμος μας, είναι μια ψευδαίσθηση που αποδεικνύεται από το ολογραφικό σύμπαν.
Αυτή είναι μια από τις πιο αξιόλογες θεωρίες του 20ού αιώνα.
Αλλά ποιος δημιούργησε αυτή την ολογραφική προβολή, που είμαστε μέρος της και για ποιο λόγο;
"Οι άνθρωποι είναι ένα επιστημονικό πείραμα που είναι μέρος ενός ολογράμματος που δημιουργείται και ελέγχεται από μια κακή ιδιοφυΐα".
Η Laura D'Olimpio, Ανώτερη Λέκτορας στη Φιλοσοφική του Πανεπιστημίου Notre Dame, αναφέρει ότι οι άνθρωποι είναι ένα επιστημονικό πείραμα, το οποίο είναι μέρος ενός ολογράμματος που δημιουργείται και ελέγχεται από μια κακή ιδιοφυΐα.
Ο εγκέφαλός μας, διατηρείται ζωντανός σε δεξαμενή θρεπτικών συστατικών σε ένα εργαστήριο. Οι νευρικές απολήξεις του εγκεφάλου μας συνδέονται με έναν υπερυπολογιστή που τροφοδοτεί όλες τις αισθήσεις της καθημερινής ζωής. Όλα τα συναισθήματα, οι αποφάσεις, οι παρορμήσεις και οι αντιδράσεις παρακολουθούνται από αυτόν που δημιούργησε αυτό το πείραμα.
Σε ένα άρθρο η Laura D'Olimpio γράφει: "Σκεφτείτε τώρα ότι δεν είστε εκεί όπου πιστεύετε ότι είστε. Εξακολουθείτε να υπάρχετε; Ο κόσμος όπως τον ξέρετε, είναι ένα φαντασμα της φαντασίας, μια ψευδαίσθηση που κατασκευάστηκε από αυτόν τον κακό επιστήμονα.
Ακούγεται εφιαλτικό το σενάριο. Αλλά πώς μπορείτε να πείτε με απόλυτη βεβαιότητα ότι δεν είναι αλήθεια; Θα μπορούσατε να αποδείξετε σε κάποιον ότι δεν είστε στην πραγματικότητα ένας εγκέφαλος σε μια δεξαμενή;
Η φιλόσοφος Hilary Putnam ανάδειξε αυτή τη διάσημη εκδοχή του πειράματος της σκέψης του εγκεφάλου μέσα στο βιβλίο του 1981, "Λόγος, Αλήθεια και Ιστορία" , αλλά ουσιαστικά είναι μια ανανεωμένη εκδοχή της αντίληψης του Γάλλου φιλόσοφου René Descartes από τις ανττιλήψεις του βιβλίου "Κακή Ιδιοφυία" του 1641.
Φιλόσοφοι αλλά και επιστήμονες, έχουν επισημάνει εδώ και αιώνες την απατηλότητα αυτού του κόσμου, το κατά πόσον είμαστε αυτοί που νομίζουμε και ποιο ποσοστό ελευθερίας έχει ο άνθρωπος για να αναδείξει τον «πραγματικό» του εαυτό. Tι είδους γνώσεις μπορούμε να έχουμε για εμάς, και τον κόσμο γύρω μας.
Ο Descartes σκέφτηκε ότι ο καλύτερος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να αρχίσουμε με την αμφισβήτηση των πάντων, και την οικοδόμηση των γνώσεών μας από εκεί. Χρησιμοποιώντας αυτή τη σκεπτικιστική προσέγγιση, ισχυρίστηκε ότι μόνο ένας πυρήνας απόλυτης βεβαιότητας θα χρησιμεύσει ως αξιόπιστο θεμέλιο για τη γνώση.
Ένας πραγματικός αναζητητής της αλήθεια, είναι απαραίτητο τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του να αμφιβάλει, όσο το δυνατόν για όλα τα πράγματα.
Ο Descartes πίστευε ότι όλοι θα μπορούσαν να εμπλακούν σε αυτό το είδος της φιλοσοφικής σκέψης. Σε ένα από τα έργα του,περιγράφει μια σκηνή όπου κάθεται μπροστά στο τζάκι , στην ξύλινη καμπίνα του, καπνίζοντας.
Ρωτάει αν μπορεί να εμπιστευτεί αυτό που είναι στα χέρια του και αν οι παντόφλες είναι στα πόδια του. Σημειώνει ότι οι αισθήσεις του τον έχουν εξαπατήσει στο παρελθόν και δεν μπορεί να βασιστεί σε αυτό που τον έχει παραπλανήσει κάποτε. Επομένως δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι οι αισθήσεις του είναι αξιόπιστες.
Ο Descartes μας δίνει το κλασικό σκεπτικιστικό ερώτημα που έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι: πώς μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι τώρα είμαστε ξύπνιοι και δεν βλέπουμε όνειρο;
Η απατηλότητα της ιδέας για τον εαυτό μας αλλά και τον κόσμο, έχει παρουσιαστεί από τον Πλάτωνα, εδώ και 2.500 χρόνια με τον «Μύθο της Σπηλιάς» που παρουσιάζεται στην «Πολιτεία» του. Εκεί ο Πλάτωνας παρουσιάζει τους ανθρώπους δεμένους με αλυσίδες στο βάθος μιας σπηλιάς, να παρακολουθούν σκιές που παρουσιάζονται σε έναν τοίχο, τις οποίες αυτοί αντιλαμβάνονται σαν πραγματικότητα.
Επιπλέον οι δεσμώτες αντιλαμβάνονται τις αλυσίδες τους σαν «κοσμήματα», σαν πολύτιμα εργαλεία που τους δένουν με τον κόσμο, χωρίς όμως να συνειδητοποιούν ότι πρόκειται για τα δεσμά που τους εμποδίζουν να απομακρυνθούν από τη σπηλιά και να αντικρίσουν το φως του ήλιου και τη ζωή που σφύζει έξω από αυτήν. Οι φυλακισμένοι μπορούν να δουν μόνο τις σκιές, και αποδίδουν τα σχήματα των σκιών με όρους και έννοιες, πιστεύοντας ότι οι σκιές είναι η πραγματικότητα.
Πόσο αληθινός είναι ο κόσμος μας; Πόσο αυθεντικοί είμαστε εμείς σαν άνθρωποι; Είμαστε άραγε αυτοί που νομίζουμε;
Για να αντιμετωπίσει αυτή την πρόκληση μας μιλάει για ένα παντοδύναμο, κακόβουλο δαίμονα που μας εξαπατά, οδηγώντας μας στην αντίληψη και πίστη ότι ζούμε τη ζωή μας, ενώ η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική από αυτό που φαίνεται.
"Υποθέτω ότι κάποιος κακόβουλος δαίμονας, μέγιστης δύναμης και πονηρίας έχει χρησιμοποιήσει όλες τις ενέργειές του για να με εξαπατήσει."
Το πείραμα σκέψης του εγκεφάλου και του προβλήματος του σκεπτικισμού έχει επίσης χρησιμοποιηθεί στη λαϊκή κουλτούρα. Στα αξιοσημείωτα σύγχρονα παραδείγματα περιλαμβάνονται η κινηματογραφική ταινία "The Matrix" του 1999 και η ταινία του 2010 του Christopher Nolan "Inception".
Ο συντάκτης Talbot γράφει ότι υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι ο κόσμος μας, και οτιδήποτε αισθανόμαστε είναι επίσης μόνο φανταστικές εικόνες, προβολές από ένα επίπεδο πραγματικότητας πέρα από το δικό μας. Κυριολεκτικά πέρα από το χώρο και το χρόνο. Ξεκινώντας από το έργο του φυσικού David Bohm και του νευροφυσιολόγου Karl Pribram, -οι οποίοι και οι δύο έφτασαν ανεξάρτητα σε ολογραφικές θεωρίες ή πρότυπα του σύμπαντος- , ο Talbot εξηγεί με σαφήνεια τη θεωρία της φυσικής ολογραφίας και την εφαρμογή της, τόσο στην επιστήμη όσο και στην εξήγηση των παραφυσικών και ψυχικών φαινομένων.
Παρακολουθώντας μια προβαλλόμενη εκδοχή ενός πειράματος σκέψης, ο καθένας μας μπορεί να εμπλακεί με τη φαντασία του σε έναν πλασματικό κόσμο ζωής, και να διερευνήσει τις φιλοσοφικές ιδέες.
Για παράδειγμα, παρακολουθούμε στο Matrix, τον πρωταγωνιστή Neo (Keanu Reeves), να ανακαλύπτει ότι ο «συνηθισμένος» κόσμος, είναι μια εικονική πραγματικότητα προσομοίωσης του υπολογιστή, και το σώμα του βρίσκεται στην πραγματικότητα σε μια δεξαμενή υγρού για τη διατήρηση της ζωής.
Ακόμη και αν δεν μπορούμε να είμαστε απολύτως βέβαιοι για τον τρόπο με τον οποίο φαίνεται στις αισθήσεις μας ο έξω κόσμος, τουλάχιστον μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι εμείς οι ίδιοι υπάρχουμε.
Κάθε φορά που αμφιβάλουμε για αυτό, υπάρχει το «εγώ» που μας το θυμίζει. Αυτή η παρηγοριά μας οδηγεί στη φημισμένη έκφραση "cogito ergo sum" -, "Σκέφτομαι, άρα υπάρχω".
Ναι, μπορεί να είμαστε μια προγραμματισμένη προσομοίωση υπολογιστή από μια κακή μεγαλοφυία, αλλά, τουλάχιστον μπορούμε να σκεφτόμαστε!
Η Laura D'Olimpio δεν είναι η μόνη επιστήμονας που αναφέρει ότι ζούμε σε ένα Matrix.
Ο Rich Terrile, διευθυντής του Κέντρου Εξέλιξης Υπολογιστών και Αυτοματοποιημένου Σχεδιασμού στο Εργαστήριο Jet Propulsion της NASA, πρότεινε ότι ο δημιουργός μας, είναι προγραμματιστής κοσμικών υπολογιστών.
Ο Nick Bostrom, καθηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και ιδρυτικός διευθυντής του Ινστιτούτου για το Μέλλον της Ανθρωπότητας και του Προγράμματος για τις επιπτώσεις της μελλοντικής τεχνολογίας στο πλαίσιο της Σχολής του Oxford Martin, παρουσίασε το λεγόμενο επιχείρημα προσομοίωσης πριν από μερικά χρόνια, και η θεωρία εξακολουθεί να συζητείται ευρέως μεταξύ πολλών επιστημόνων.
Μια πρόσφατη θεωρία έρχεται από τον Robert Lanza, συγγραφέα του Βιοκεντρισμού: Πώς η ζωή και η συνείδηση είναι τα κλειδιά για την κατανόηση της αληθινής φύσης του σύμπαντος", ο θάνατος μπορεί να μην είναι καν πραγματικός!
Μπορούμε να σκεφτούμε ότι είμαστε ένα προηγμένο είδος, αλλά έχουμε περιορισμένη γνώση του κόσμου γύρω μας.
Μετακινούμαστε από νευροφυσιολογικά σήματα που υπόκεινται σε ποικίλες βιολογικές, ψυχολογικές και κοινωνιολογικές επιρροές πάνω στις οποίες έχουμε περιορισμένο έλεγχο και ελάχιστη κατανόηση.
Τα ερωτήματα παραμένουν: Μπορούμε να απορρίψουμε την ιδέα ότι ζούμε σε μια προσομοίωση υπολογιστή; Πώς μπορούμε να αποδείξουμε ότι η πραγματικότητά μας είναι πραγματική;
Από το el.gr
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου