«… Κατάφερε να αναστρέψει τις επιπτώσεις της ήττας στο Δαδί στις 30 Οκτωβρίου με μια ψεύτικη ανακωχή με τους Τούρκους στις 5 Νοεμβρίου στην Αγία Μαρίνα, σώζοντας τις επαρχίες από την καταστροφή, αλλά έδωσε αφορμή να του προσάψουν τουρκοφροσύνη. Στην Εθνοσυνέλευση του Άστρους την άνοιξη του ’23 πήρε μέρος στη συνωμοτική σύσκεψη των στρατιωτικών στη Σιλήμνα με τους Κολοκοτρώνη, Υψηλάντη κ.ά., εναντίον των πολιτικών, την ίδια περίοδο που το πρωτοπαλίκαρό του, ο Γκούρας,
στερέωνε τη θέση του στην Αττική, προβαίνοντας σε καταχρήσεις, και αυξανόταν η αντιπαλότητα των γυναικών τους…»
ΠΟΛΛΕΣ φορές, ακόμη κι εμείς οι ερευνητές της ιστορίας και αρχαιολογίας, νομίζουμε ότι οι έρευνες ολοκληρώνονται και πως ό,τι έχουμε να δώσουμε το δώσαμε. Κι όμως! Για μία ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι οι έρευνες δεν έχουν τελειωμό. Και για του λόγου το αληθές, διαβάστε το παρακάτω αξιόλογο και πολύ σπουδαίο πανεπιστημιακό πόνημα. Αξίζει τον κόπο!..
«Ο γιος του ήρωα Ανδρούτσου Οδυσσέας, γεννημένος στα 1790 στην Ιθάκη, μετοίκησε στα Ιωάννινα στα 1806, διακρίθηκε στην αυλή του Αλή πασά, διορίστηκε αρματολός στη Λιβαδειά στα 1816, μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία στα 1818 και συνέβαλε ουσιωδώς στη στερέωση του Αγώνα με το πολυθρύλητο ανδραγάθημά του στο χάνι της Γραβιάς στις 8 Μαΐου. Η εμπλοκή των Φαναριωτών στην πολιτική οργάνωση προκάλεσε τη δυσφορία του και οι μηχανορραφίες του νεοσύστατου Αρείου Πάγου σε βάρος του στην Εύβοια και στην Αγία Μαρίνα την άνοιξη του ’22 και οι επανειλημμένες δολοφονικές γι’ αυτόν εντολές την οργή του, που ξέσπασε με το διπλό φονικό των Νούτσου και Παλάσκα στη Δρακοσπηλιά στις 25 Μαΐου, για το οποίο επικηρύχθηκε και αφορίστηκε στις 3 και 4 Ιουνίου αντίστοιχα, αλλά σύντομα του δόθηκε άφεση αμαρτιών. Στις 27 Αυγούστου έγινε κύριος του κάστρου των Αθηνών, που οχύρωσε και εφοδίασε, ενώ στις 24 Σεπτεμβρίου ανακηρύχθηκε σε επίσημη τελετή αρχιστράτηγος της Ανατολικής Ελλάδας. Κατάφερε να αναστρέψει τις επιπτώσεις της ήττας στο Δαδί στις 30 Οκτωβρίου με μια ψεύτικη ανακωχή με τους Τούρκους στις 5 Νοεμβρίου στην Αγία Μαρίνα, σώζοντας τις επαρχίες από την καταστροφή, αλλά έδωσε αφορμή να του προσάψουν τουρκοφροσύνη. Στην Εθνοσυνέλευση του Άστρους την άνοιξη του ’23 πήρε μέρος στη συνωμοτική σύσκεψη των στρατιωτικών στη Σιλήμνα με τους Κολοκοτρώνη, Υψηλάντη κ.ά., εναντίον των πολιτικών, την ίδια περίοδο που το πρωτοπαλίκαρό του, ο Γκούρας, στερέωνε τη θέση του στην Αττική, προβαίνοντας σε καταχρήσεις, και αυξανόταν η αντιπαλότητα των γυναικών τους.
Στην Εύβοια η αντιπαράθεση με τον Διαμαντή, αρχηγό από τις 30 Απριλίου και επισήμως, και ο διορισμός του Κωλέττη ως έπαρχου από τον Μάιο, συντέλεσαν στην αρνητική έκβαση των επιχειρήσεων του Οδυσσέα και της μάχης της 22ης Ιουλίου, αλλά κι ο διορισμός του ως προσωρινού αρχηγού στις 14 Σεπτεμβρίου με τη σύμφωνη, φαινομενικά μόνο, γνώμη του Κωλέττη, υπήρξε ατελέσφορη λόγω των ραδιουργιών και της αδιαφορίας της Διοίκησης, και το νησί καταλήφθηκε από τους Τούρκους τέλη Απριλίου. Στην Αθήνα φρόντισε να σαγηνεύσει τον συνταγματάρχη Στάνχοπ, προσποιούμενος πως είχε παρόμοιες φιλοπρόοδες αντιλήψεις, και τον Τρελόνι, που αρχές του ’25 παντρεύτηκε την ετεροθαλή αδελφή του Ταρσίτσα, αλλά επιδίωξε να κερδίσει και τη συμπάθεια του Μπάιρον, του οποίου την εύνοια είχε ο Μαυροκορδάτος, προσκαλώντας το λόρδο στη συνέλευση των Σαλώνων την άνοιξη του ’24. Όμως ο πρόωρος θάνατος του ποιητή, όπως κι αυτός του Βαρβάκη, οδήγησε σε ναυάγιο τα φιλόδοξα σχέδιά του, παρόλο που διαφημίστηκε το όνομά του από τον Αδαμάντιο Κοραή, τον οποίο προσκάλεσε στην Αθήνα, καθώς και τον Νεόφυτο Βάμβα, για να συμβάλουν στην αναγέννηση του έθνους με τη σοφία τους. Στα μέσα Μαΐου στο Άργος δέχτηκε την ψυχρή αντιμετώπιση και την άρνηση της κυβέρνησης να τον ενισχύσει οικονομικά, που μέσω του Κωλέττη προσεταιρίσθηκε τον Γκούρα, ονομάζοντάς τον «των νόμων υπερασπιστήν» στις 25 Μαΐου και φρούραρχο Αθηνών στα τέλη Ιουνίου, και επιχείρησε να εξοντώσει τον Ανδρούτσο με δολοφονικές απόπειρες εναντίον του στο Ναύπλιο αρχές Ιουλίου. Αποφάσισε τότε να τραβηχτεί στην οχυρωμένη σπηλιά του, τη Μαύρη Τρύπα, αλλά το φθινόπωρο έφυγε, και, συνειδητοποιώντας πως τον είχαν προγράψει και οι ισχυροί του φίλοι Ιγνάτιος Ουγγροβλαχίας και Στάνχοπ δεν μπορούσαν να τον βοηθήσουν, αρχές του ’25 έβαλε «καπάκι» με τους Τούρκους, για να αντιστρέψει υπέρ του την κατάσταση, ενώ η αντιδικία του με τους Αθηναίους για οφειλόμενα εκ μέρους τους δανεικά από το ’22 είχε κορυφωθεί. Επί 35 ημέρες, για να μη χυθεί αδελφικό αίμα, υποχωρούσε μπροστά στις κυβερνητικές δυνάμεις, που, υπό τον Γκούρα, διορισμένο αρχιστράτηγο της Ανατολικής Ελλάδας από τις 20 Φεβρουαρίου, του επιτέθηκαν στις 29 Μαρτίου. Η ύστατη προσπάθεια σωτηρίας του από τον Υψηλάντη με τη χορήγηση στον οπλαρχηγό Γεωργάκη Παγώνα «άδειας ελευθέρας διόδου» για τον Οδυσσέα και μια συνοδεία έντεκα ενόπλων στις 1 Απριλίου δεν απέδωσε, καθότι στις 7 Απριλίου ο Ανδρούτσος παραδόθηκε στον Γκούρα, που ορκίστηκε να του δοθεί αμνηστία. Εντούτοις, σύντομα τον οδήγησε στην Αθήνα, αφού πρώτα επιχείρησε ανεπιτυχώς να καταλάβει με δόλο και έφοδο τη σπηλιά του, όπου πίστευε πως υπήρχαν αμύθητοι θησαυροί. Φυλακίζοντάς τον στον ενετικό πύργο της Ακρόπολης, τον Γουλά, έβαλε ανθρώπους του να τον πνίξουν, που, έχοντάς τον πριν βασανίσει, τον γκρέμισαν κατόπιν, ώστε να συγκαλύψουν το έγκλημα με μια δήθεν μοιραία πτώση κατά τη διάρκεια υποτιθέμενης επιχείρησης δραπέτευσης. Ακολούθησε η αποτυχημένη δολοφονική απόπειρα σε βάρος του Τρελόνι από δύο Άγγλους, ενορχηστρωμένη από τον Μαυροκορδάτο, και η ελεύθερη αποχώρηση όλων των οικείων του Ανδρούτσου από τη σπηλιά, που ήρθε στα χέρια της κυβέρνησης, αλλά θησαυρός δε βρέθηκε.
-->
στερέωνε τη θέση του στην Αττική, προβαίνοντας σε καταχρήσεις, και αυξανόταν η αντιπαλότητα των γυναικών τους…»
ΠΟΛΛΕΣ φορές, ακόμη κι εμείς οι ερευνητές της ιστορίας και αρχαιολογίας, νομίζουμε ότι οι έρευνες ολοκληρώνονται και πως ό,τι έχουμε να δώσουμε το δώσαμε. Κι όμως! Για μία ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι οι έρευνες δεν έχουν τελειωμό. Και για του λόγου το αληθές, διαβάστε το παρακάτω αξιόλογο και πολύ σπουδαίο πανεπιστημιακό πόνημα. Αξίζει τον κόπο!..
«Ο γιος του ήρωα Ανδρούτσου Οδυσσέας, γεννημένος στα 1790 στην Ιθάκη, μετοίκησε στα Ιωάννινα στα 1806, διακρίθηκε στην αυλή του Αλή πασά, διορίστηκε αρματολός στη Λιβαδειά στα 1816, μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία στα 1818 και συνέβαλε ουσιωδώς στη στερέωση του Αγώνα με το πολυθρύλητο ανδραγάθημά του στο χάνι της Γραβιάς στις 8 Μαΐου. Η εμπλοκή των Φαναριωτών στην πολιτική οργάνωση προκάλεσε τη δυσφορία του και οι μηχανορραφίες του νεοσύστατου Αρείου Πάγου σε βάρος του στην Εύβοια και στην Αγία Μαρίνα την άνοιξη του ’22 και οι επανειλημμένες δολοφονικές γι’ αυτόν εντολές την οργή του, που ξέσπασε με το διπλό φονικό των Νούτσου και Παλάσκα στη Δρακοσπηλιά στις 25 Μαΐου, για το οποίο επικηρύχθηκε και αφορίστηκε στις 3 και 4 Ιουνίου αντίστοιχα, αλλά σύντομα του δόθηκε άφεση αμαρτιών. Στις 27 Αυγούστου έγινε κύριος του κάστρου των Αθηνών, που οχύρωσε και εφοδίασε, ενώ στις 24 Σεπτεμβρίου ανακηρύχθηκε σε επίσημη τελετή αρχιστράτηγος της Ανατολικής Ελλάδας. Κατάφερε να αναστρέψει τις επιπτώσεις της ήττας στο Δαδί στις 30 Οκτωβρίου με μια ψεύτικη ανακωχή με τους Τούρκους στις 5 Νοεμβρίου στην Αγία Μαρίνα, σώζοντας τις επαρχίες από την καταστροφή, αλλά έδωσε αφορμή να του προσάψουν τουρκοφροσύνη. Στην Εθνοσυνέλευση του Άστρους την άνοιξη του ’23 πήρε μέρος στη συνωμοτική σύσκεψη των στρατιωτικών στη Σιλήμνα με τους Κολοκοτρώνη, Υψηλάντη κ.ά., εναντίον των πολιτικών, την ίδια περίοδο που το πρωτοπαλίκαρό του, ο Γκούρας, στερέωνε τη θέση του στην Αττική, προβαίνοντας σε καταχρήσεις, και αυξανόταν η αντιπαλότητα των γυναικών τους.
Στην Εύβοια η αντιπαράθεση με τον Διαμαντή, αρχηγό από τις 30 Απριλίου και επισήμως, και ο διορισμός του Κωλέττη ως έπαρχου από τον Μάιο, συντέλεσαν στην αρνητική έκβαση των επιχειρήσεων του Οδυσσέα και της μάχης της 22ης Ιουλίου, αλλά κι ο διορισμός του ως προσωρινού αρχηγού στις 14 Σεπτεμβρίου με τη σύμφωνη, φαινομενικά μόνο, γνώμη του Κωλέττη, υπήρξε ατελέσφορη λόγω των ραδιουργιών και της αδιαφορίας της Διοίκησης, και το νησί καταλήφθηκε από τους Τούρκους τέλη Απριλίου. Στην Αθήνα φρόντισε να σαγηνεύσει τον συνταγματάρχη Στάνχοπ, προσποιούμενος πως είχε παρόμοιες φιλοπρόοδες αντιλήψεις, και τον Τρελόνι, που αρχές του ’25 παντρεύτηκε την ετεροθαλή αδελφή του Ταρσίτσα, αλλά επιδίωξε να κερδίσει και τη συμπάθεια του Μπάιρον, του οποίου την εύνοια είχε ο Μαυροκορδάτος, προσκαλώντας το λόρδο στη συνέλευση των Σαλώνων την άνοιξη του ’24. Όμως ο πρόωρος θάνατος του ποιητή, όπως κι αυτός του Βαρβάκη, οδήγησε σε ναυάγιο τα φιλόδοξα σχέδιά του, παρόλο που διαφημίστηκε το όνομά του από τον Αδαμάντιο Κοραή, τον οποίο προσκάλεσε στην Αθήνα, καθώς και τον Νεόφυτο Βάμβα, για να συμβάλουν στην αναγέννηση του έθνους με τη σοφία τους. Στα μέσα Μαΐου στο Άργος δέχτηκε την ψυχρή αντιμετώπιση και την άρνηση της κυβέρνησης να τον ενισχύσει οικονομικά, που μέσω του Κωλέττη προσεταιρίσθηκε τον Γκούρα, ονομάζοντάς τον «των νόμων υπερασπιστήν» στις 25 Μαΐου και φρούραρχο Αθηνών στα τέλη Ιουνίου, και επιχείρησε να εξοντώσει τον Ανδρούτσο με δολοφονικές απόπειρες εναντίον του στο Ναύπλιο αρχές Ιουλίου. Αποφάσισε τότε να τραβηχτεί στην οχυρωμένη σπηλιά του, τη Μαύρη Τρύπα, αλλά το φθινόπωρο έφυγε, και, συνειδητοποιώντας πως τον είχαν προγράψει και οι ισχυροί του φίλοι Ιγνάτιος Ουγγροβλαχίας και Στάνχοπ δεν μπορούσαν να τον βοηθήσουν, αρχές του ’25 έβαλε «καπάκι» με τους Τούρκους, για να αντιστρέψει υπέρ του την κατάσταση, ενώ η αντιδικία του με τους Αθηναίους για οφειλόμενα εκ μέρους τους δανεικά από το ’22 είχε κορυφωθεί. Επί 35 ημέρες, για να μη χυθεί αδελφικό αίμα, υποχωρούσε μπροστά στις κυβερνητικές δυνάμεις, που, υπό τον Γκούρα, διορισμένο αρχιστράτηγο της Ανατολικής Ελλάδας από τις 20 Φεβρουαρίου, του επιτέθηκαν στις 29 Μαρτίου. Η ύστατη προσπάθεια σωτηρίας του από τον Υψηλάντη με τη χορήγηση στον οπλαρχηγό Γεωργάκη Παγώνα «άδειας ελευθέρας διόδου» για τον Οδυσσέα και μια συνοδεία έντεκα ενόπλων στις 1 Απριλίου δεν απέδωσε, καθότι στις 7 Απριλίου ο Ανδρούτσος παραδόθηκε στον Γκούρα, που ορκίστηκε να του δοθεί αμνηστία. Εντούτοις, σύντομα τον οδήγησε στην Αθήνα, αφού πρώτα επιχείρησε ανεπιτυχώς να καταλάβει με δόλο και έφοδο τη σπηλιά του, όπου πίστευε πως υπήρχαν αμύθητοι θησαυροί. Φυλακίζοντάς τον στον ενετικό πύργο της Ακρόπολης, τον Γουλά, έβαλε ανθρώπους του να τον πνίξουν, που, έχοντάς τον πριν βασανίσει, τον γκρέμισαν κατόπιν, ώστε να συγκαλύψουν το έγκλημα με μια δήθεν μοιραία πτώση κατά τη διάρκεια υποτιθέμενης επιχείρησης δραπέτευσης. Ακολούθησε η αποτυχημένη δολοφονική απόπειρα σε βάρος του Τρελόνι από δύο Άγγλους, ενορχηστρωμένη από τον Μαυροκορδάτο, και η ελεύθερη αποχώρηση όλων των οικείων του Ανδρούτσου από τη σπηλιά, που ήρθε στα χέρια της κυβέρνησης, αλλά θησαυρός δε βρέθηκε.
Η τιμή του ήρωα της Γραβιάς αποκαταστάθηκε τυπικά από τον Γεώργιο Α΄, αλλά χρόνια μετά το θάνατό του περιυβριζόταν ακόμη και μόνο πρόσφατα έγινε κατανοητό πως η εν πολλοίς αξιοκατάκριτη συμπεριφορά του πρέπει να ερμηνευτεί ως το αποτέλεσμα της ανήλεης εναντίον του καταδρομής και της εκρηκτικής προσωπικότητάς του.»
[Πηγή: Μενελαΐδου Τατιάνα Γεωργίου, Οδυσσέας Ανδρούτσος, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Φιλοσοφική Σχολή, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, 2013]
Με σεβασμό και τιμή
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου