Μήπως ο Μέγας Ναπολέων είναι ταριχευμένος;

Διαβάστε τι λέει ένα παλιό αποκαλυπτικό δημοσίευμα σύμφωνα με το οποίο ο Μέγας Ναπολέων ταριχεύτηκε και η σαρκοφάγος του κλείστηκε με ένα ερυθρό μεταξωτό κάλυμμα, το οποίο ήταν διακοσμημένο με αυτοκρατορικές μέλισσες. Σε κάθε γωνία υπήρχε το αυτοκρατορικό στέμμα και το γράμμα Ν εξ αργύρου, στο μέσον δε ισομήκης σταυρός, ενώ ο νεκρικός θάλαμος ήταν καλυμμένος με μαύρο μεταξωτό ύφασμα, όπου υπήρχε κι εκεί το αυτοκρατορικό στέμμα και το γράμμα Ν... Πάντα ταύτα όταν γνωρίζουμε ότι
από το 1840 η τέφρα του έχει εναποτεθεί κάτω από τον θόλο των Απομάχων στο Παρίσι!..

ΕΙΝΑΙ γνωστό ότι ο Ναπολέων (Napoleon I Bonaparte, Αιάκιο, Κορσική 1769 – Αγία Ελένη 1821) ήταν Αυτοκράτορας των Γάλλων, δευτερότοκος γιος του Καρόλου Βοναπάρτη και της Λετίτσια Ραμορίνο. Αφού φοίτησε στις στρατιωτικές σχολές του Μπριέν, του Παρισιού και της Βαλάνς (όπου μελέτησε επίσης τους Γάλλους και Λατίνους κλασικούς και τους Εγκυκλοπαιδιστές), επέστρεψε στην Κορσική, όπου τον βρήκε η έκρηξη της Γαλλικής Επανάστασης (1789).
Όταν αργότερα εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, κρατήθηκε μακριά από τα θυελλώδη επαναστατικά γεγονότα και περιορίστηκε σε στενές επαφές με τους κύκλους των Ιακωβίνων. Αφού διακρίθηκε για την πρωτοβουλία του στην πολιορκία της Τουλόν (Δεκέμβριος 1793), προήχθη σε υποστράτηγο και τον Μάρτιο του 1794 ανέλαβε τη διοίκηση του πυροβολικού του στρατού της Ιταλίας. Μετά την 9η Θερμιδώρ, έπεσε σε δυσμένεια, ως ύποπτος για ιακωβινισμό, αρνήθηκε τη μετάθεσή του στη Βανδέα και διαγράφηκε από τα στελέχη του στρατού. Επέστρεψε τότε στο Παρίσι, όπου συνδέθηκε με τον Μπαρά και τον Καρνό, κατέστειλε, με εντολή του Διευθυντηρίου, τη βασιλική εξέγερση εναντίον της Συμβατικής, ανέλαβε τη διοίκηση του στρατού του εσωτερικού (Οκτώβριος 1795) και, μετά το γάμο του με την Ιωσηφίνα ντε λα Παζερί, χήρα του στρατηγού Ντε Μποαρνέ, τη διοίκηση του στρατού της Ιταλίας.
Από το σημείο αυτό αρχίζει μια συγκλονιστική ανοδική πορεία που τον καθιερώνει σαν ένας από τους πιο ευφυείς στρατηγούς του κόσμου!
Τελικώς, όταν είδε να απορρίπτονται οι προτάσεις του για ειρήνη, ο Ναπολέων οργάνωσε γρήγορα έναν στρατό, με τον οποίο εισέβαλε στο Βέλγιο. Έπειτα όμως από μερικές αρχικές νίκες, ηττήθηκε οριστικά στο Βατερλό (18 Ιουνίου 1815) από τους Άγγλους του Ουέλινγκτον και τους Πρώσους του Μπλίχερ. Ξαναγυρίζοντας στο Παρίσι, παραιτήθηκε για δεύτερη φορά.
Κατέφυγε στο Ροσφόρ ύστερα από μια αποτυχημένη προσπάθεια του να διαφύγει στην Αμερική, παραδόθηκε στους Άγγλους, οι οποίοι τον μετέφεραν στην Αγία Ελένη, ένα νησάκι χαμένο μέσα στον Ατλαντικό, όπου έζησε αιχμάλωτος γράφοντας τα απομνημονεύματά του και όπου πέθανε στις 5 Μαΐου 1821. Από το 1840 η τέφρα του έχει εναποτεθεί κάτω από τον θόλο των Απομάχων στο Παρίσι.
Στρατηγός με εξαιρετικές ικανότητες, ώστε να θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους της ιστορίας, ο Ναπολέων είχε και αξιόλογες πολιτικές αρετές, γιατί κατόρθωσε να ενσαρκώσει την αστική επανάσταση, τόσο εναντίον κάθε επιστροφής του «παλιού καθεστώτος» όσο και εναντίον κάθε παρέκκλισης προς μορφές λαϊκής διακυβέρνησης αν και ο ίδιος στη νεανική ηλικία του είχε ιακωβινικές ιδέες. Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο στη Ρωσία δεν απελευθέρωσε τους δουλοπάροικους και μετά το Βατερλό, δεν όπλισε τον παρισινό λαό, που ήταν πρόθυμος να πολεμήσει γι’ αυτόν. Η αστική μορφή συγκεντρωτικής διακυβέρνησης, που πρώτος αυτός δημιούργησε, έγινε το πρότυπο για τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη στα κατοπινά χρόνια, όταν τα πρώτα σπέρματα της Επανάστασης, που ο ίδιος είχε μεταφέρει στις κατακτημένες χώρες έδωσαν τους καρπούς τους. Αν και στους διπλωματικούς συνδυασμούς του δε σεβάστηκε ιδιαίτερα τις εθνότητες, βοήθησε στην εθνική αφύπνιση της Ιταλίας, της Πολωνίας, της Γερμανίας και των βαλκανικών χωρών.

-->

Βλέπε ΕΘΝΟΣ, Σάββατον 20 Ιανουαρίου 1873, αρ. 2
Από το sakketosaggelos

loading...