Αϊβαλί Μικράς Ασίας ο παππούς από εκεί.
Δεν γνωριζόντουσαν…δεν βρέθηκαν ούτε στον «συνωστισμό» (γειά σας Κα Ρεπούση) της Σμύρνης.
Βρέθηκαν στον Πειραιά στην αποβίβαση….
έτσι γνωρίστηκαν.
Ο καθένας μιλούσε για το μέρος του με
τα καλύτερα λόγια κάτι σαν ανταγωνισμό θα έλεγα και πάντα είχαν την επιθυμία να επιστρέψουν αλλά με αυτή «έφυγαν».
Για τα Βουρλά η γιαγιά είχε μάθει από γνωστό της που είχε την τύχη να τα επισκεφθεί αργότερα…όχι τα καλύτερα.
Τα Βουρλά φάτσα απέναντι από την Χίο τι ειρωνεία σήμερα έρχονται πάλι πρόσφυγες από εκεί.
Στα Βουρλά ζούσαν νοικοκυραίοι είχαν αμπέλια έβγαζαν σταφίδα και την έστελναν και έξω.
Ήταν και η Σκάλα το επίνειο…πήγαιναν βόλτα.
Άστραφτε…όσο για τα σεμεδάκια ήταν παντού…στις εταζέρες στον μικρό μπουφέ και βέβαια σε περίοπτη θέση το μακρόστενο κάδρο με την φωτογραφία της Σμύρνης πρίν καεί.
Ήταν σημείο αναφοράς όλων των Μικρασιατών.
Τα σπίτια γκρεμισμένα στα Βουρλά της είπε ο γνωστός της και τι άκρη να βρεί για το δικό της.
Έχασε και δύο αδέρφια …η αδερφή της σώθηκε και την πήρε μαζί στην μητέρα Πατρίδα.
Δεν άφηνε το μαντολίνο της με τίποτα…προτίμησε να χωρέσει αυτό στον μπόγο βγάζοντας άλλα πράγματα
περισσότερο χρήσιμα.
Το μαντολίνο και η γιαγιά Χρυσώ …έμεινε ανύπαντρη έφυγε όχι μεγάλη μαζί με την αδερφή της την πρώτη γιαγιά όπως την λέγαμε.
Πόσο ήταν όταν πέθαναν στο περίπου το ακούγαμε.
Μόνον για τα παιδιά τους γνωρίζαμε τους γονείς μας δηλαδή αφού η ημερομηνία γέννησης υπήρχε γραμμένη με μελανί μολύβι σε εικόνα στο εικονοστάσι.
Τώρα στην Αθηναϊκή γειτονιά να ακούν οι γείτονες την γιαγιά εκείνα τα χρόνια να παίζει το μαντολίνο και να τραγουδάει…ήταν ένα θέμα.
Σήμερα οι νέοι θα την έλεγαν πολύ προχω…
Οι πρώτες αντιδράσεις ήταν άσχημες….
Δεν άργησαν να την αποδεχτούν όμως όταν γεύτηκαν τους Βουρλιώτικους μεζέδες και το ουζάκι που πήγαινε και έφερνε ο παππούς από την Ευριπίδου από όπου αγόραζε και τον παστουρμά και το λουκάνικο.
Από το pisostapalia
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου