Οι Προφητείες για τον Χριστό!.. (2)

Τι αναφέρουν πανεπιστημιακοί δάσκαλοι για τις βιβλικές, αλλά και τις ελληνικές προφητείες περί Ελεύσεως του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού!..Η πρώτη από αυτές τις προφητείες, που αναφέρονται μέσα στην Βίβλο, ειπώθηκε μετά την «ανταρσία» στην Εδέμ. Βρισκόταν ενσωματωμένη μέσα στην κρίση του Θεού την οποία απηύθυνε στο φίδι. Ο Θεός είπε:
«Και έχθραν θήσω ανά μέσον σου και ανά μέσον της γυναικός και ανά μέσον του σπέρματός σου και ανά μέσον του σπέρματος αυτής• αυτός σου τηρήσει την κεφαλήν, και συ τηρήσεις αυτού πτέρναν». (Γεν. Γ' 14, 15).

Συνέχεια από το προηγούμενο...

Ανοίγοντας κανείς το βιβλίο του γνωστού και καταξιωμένου θεολόγου και φιλολόγου, του Μοναχού Νικοδήμου (κατά κόσμον Βασιλείου Γ. Μπιλάλη): «Ορθόδοξη Πίστη και Μαρτυρία», που διδασκόταν και σαν μάθημα της Γ Λυκείου όλης της Χώρας, το 1977, θα διαπιστώσουμε ορισμένα πράγματα που μας εκπλήσσουν με τις τόσες και τόσες ελληνικές προφητείες, που αποδεικνύουν τα όσα κατά καιρούς λέγαμε κι εμείς. Ας αφήσουμε, όμως, τον διακεκριμένο θεολόγο και μοναχό να αναπτύξει από μόνος του τα όσα θέλει να μας διδάξει, αρχίζοντας με την «παγκόσμια προσδοκία του θείου Λυτρωτή»:

«Ο Θεάνθρωπος Ιησούς είναι το μοναδικό ιστορικό Πρόσωπο που έχει όχι μόνο «ιστορία», αλλά και «προϊστορία». Η ιστορία Του πλησιάζει τα 2000 έτη, ενώ η προϊστορία Του αρχίζει «προ καταβολής κόσμου» (Αποκ. 13, 8, Ιω. 17, 24). Και το θαυμαστό και μοναδικό είναι ότι προ-ιστορείται, δηλαδή προγνωρίζεται και προ-φητεύεται, όχι μόνο απ' τα ιστορικά και λοιπά βιβλία της Π. Δ., που έχει γραφεί μεταξύ 1500-50 π.Χ., αλλά και από προχριστιανικά ιστορικά κείμενα πολλών λαών, που επαληθεύονται και εφαρμόζονται μόνο στο Θεανθρώπινο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Το μοναδικό αυτό ιστορικό φαινόμενο, που έχει μελετηθεί ειδικά από τις επιστήμες της Εθνολογίας και της Συγκριτικής Θρησκειολογίας, είναι κυριολεκτικά το πρώτο και μεγαλύτερο θαύμα της Παγκόσμιας Ιστορίας, αλλά και η μεγαλύτερη απόδειξη της ιστορικότητας και της Θεότητας του Ιησού Χριστού.
Πράγματι, ο μέγας Γάλλος μαθηματικός και φιλόσοφος Blasé Pascal (+1663), στο γνωστό απολογητικό του Χριστιανισμού βιβλίο του «Στοχασμοί» (Pen sees), έχει αφιερώσει το ειδικό και ομώνυμο κεφάλαιο 24 (Prophesies), όπου Ο Θεός ανέδειξε Προφήτες επί 1600 χρόνια και επί 400 χρόνια μετά (τα τελευταία) εξάπλωσε όλες τις Προφητείες, με όλους τους Ιουδαίους που τις κατείχαν σε όλα τα μέρη του κόσμου. Να ποια ήταν η προπαρασκευή για τη γέννηση του Ι.Χ....» (ε.α., εκ. Seoul, Paris 1962, σ. 163, pens. 335)».

Στην συνέχεια ο λαμπρός αυτός θεολόγος, γράφοντας για τις «εθνικές «προφητείες» περί Θεανθρώπου Λυτρωτή», θα αναφέρει μεταξύ άλλων και τα εξής:

«Στα αρχαία γραπτά μνημεία των περισσότερων αρχαίων λαών υπάρχουν «προφητείες»για την εμφάνιση Κάποιου Θεού, που θα γίνει άνθρωπος, για να λυτρώσει τους ανθρώπους απ' τα δεινά τους. Το έργο του Θεανθρώπου θα είναι δύσκολο. Θα διωχθεί, θα θανατωθεί, αλλά θ’ αναστηθεί. Το καταπληκτικότερο όμως είναι ότι οι λαοί της Δύσεως και της Μεσογείου περίμεναν το Θεάνθρωπο απ' την Ανατολή, ενώ οι της Ανατολής Τον περίμεναν απ' τη Δύση, ώστε να συναντώνται όλοι στην Παλαιστίνη! Όπως ορθά ερμηνεύει η Ορθόδοξη Υμνολογία μας, οι «Μάγοι εξ Ανατολών» είναι ακριβώς οι εκπρόσωποι των αρχαίων εθνικών λαών, που αξιώθηκαν να προσκυνήσουν το Θεάνθρωπο βασιλιά.
1. Έτσι, οι Προκολομβιανοί Αμερικανοί περίμεναν την έλευση απ' την Ανατολή ενός βασιλιά, που θα κυριαρχούσε σ' όλη τη γη. Οι Θιβετιανοί και οι Κινέζοι το ίδιο. Ο Κομφούκιος (+478 π.Χ.) γράφει στην «Ηθική» του ότι «ένας Άγιος έμελλε ν' αποσταλεί απ’ τον ουρανό, που θα γνώριζε τα πάντα και θα είχε εξουσία στον ουρανό και στη γη». (Πρβλ. Ματθ. 28, 18). Οι Κέλτες περίμεναν ότι ο Θεάνθρωπος θα γεννηθεί απ' την παρθένα Ίσιδα. Οι Ρωμαίοι, με πυρήνα της προσδοκίας τους, τους χρησμούς της περίφημης Σίβυλλας της Κυμαίας και αυθεντικούς εκπροσώπους τον ποιητή Βεργίλιο, το φιλόσοφο Κικέρωνα και τον ιστορικό Τάκιτο, περίμεναν την έλευση Θεανθρώπου λυτρωτή. Ο Τάκιτος μάλιστα λέγει ότι οι πλείστοι λαοί πίστευαν ότι «ο Ποιμήν» θα έλθει απ' την Ιουδαία.
2. Εκεί όμως που η προσδοκία διατηρήθηκε καθαρότερη και
προκαλεί το δίκαιο θαυμασμό των μελετητών είναι η Ελληνική Ποίηση και Φιλοσοφία. Πράγματι, είχε δίκιο ο Άγιος Ιουστίνος ο φιλόσοφος και Μάρτυς (+165 μ.Χ.) να χαρακτηρίζει μερικά από τα θεολογικά και ηθικά τμήματα τους ως «χριστιανικά» και ως «από μέρους» σπέρματα του «Θείου Λόγου», αν και «εναντία εαυτοίς πολλάκις ειπόν» (Β' Απολ. 10 και 13, ΒΕΠΕΣ 3, σ. 205, 207). Θα παραλείψουμε τον Όμηρο, τον Ησίοδο, κ.α. και θ' αναφέρουμε μόνο χωρία του τραγικού Αισχύλου (+456 π.Χ.) και του μέγιστου των φιλοσόφων Πλάτωνα (+347).

-->

Ο Αισχύλος στην περίφημη τραγωδία του «Προμηθεύς Δεσμώτης» παρουσιάζει τον Προμηθέα ν’ αποκαλύπτει στην παρθένα Ηώ, «ες ταυτόν ελθών των πάλαι λόγων ίχνος» (στ. 845), ακολουθώντας δηλ. τις αρχαίες παραδόσεις, πως θα λυτρωθούν και οι δύο τους απ' το μαρτύριό τους. Έτσι η Ηώ θα λυτρωθεί απ' την περιπλάνηση της, αφού γεννήσει υπερφυσικά στην Αίγυπτο, με ελαφρύ χειραψία του Δία, το θεάνθρωπο γιο της Επαφό. Εξάλλου δικός της απόγονος, μετά δέκα τρεις γενεές, θ' απαλλάξει και τον ίδιο τον Προμηθέα απ' τα αιώνια δεινά του. Παρεμβαίνει όμως και ο Ερμής, ο οποίος λέγει στον Προμηθέα: 

-->
Στ. 1026: «Τοιούδε μόχθου τέρμα μη τι προσδοκά
πριν αν θεών τις διάδοχος των σων πόνων
Φάνη, θέληση τα’ εις αναύγητον μολείν
Άιδην κνεφαίά τ' αμφί Ταρτάρου βάθη».
Τότε ο Θεός, που ήταν οργισμένος με τον Προμηθέα-άνθρωπο για την ύβρη του (ο Προμηθέας συμβολίζει τον Αδάμ), θα εξευμενισθεί και θα συμφιλιωθεί μαζί του:
Στ. 191-92: «εις αρθμόν εμοί και φιλότητα
σπεύδων σπεύδοντί ποθ' ήξει»!

Η συνέχεια στο επόμενο...
Με σεβασμό και τιμή
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ

loading...