Εν Αθήναις... η πένα

Ο Μενούνος όμως έβγαλε το δικό του μελάνι που ήταν οικονομικό.
Μελανοδοχείο στο χέρι και η πένα η καμπουρίτσα στην τσάντα με το στιπόχαρτο
για να στεγνώνεις τα φρέσκα γράμματα που έγραφες στο τετράδιο καλλιγραφίας....
Και δώστου τερτίπια στα σύμφωνα για να φαίνονται όμορφα προκειμένου να πάρεις άριστα (10) από την δασκάλα που ήταν και δύσκολη.
Τα ατυχήματα συχνά με
τα μελανοδοχεία που έτσι και έπεφταν κάτω γινότανε
ο χαμός και στο σχολείο και στο σπίτι για τα ρούχα που γινόντουσαν άχρηστα.
Ευτυχώς δεν κρατήσανε πολύ οι πένες το διάφανο  big κυριάρχησε.
Έβγαζες τον σωλήνα με το μελάνι και χρησιμοποιούσες το υπόλοιπο
για φυσοκάλαμο.
Έβαζες ρύζι ή μικρά χαρτάκια και σημάδευες το σβέρκο του μπροστινού σου
στην τάξη.
Το αχ έφερνε κοντά τον εκπαιδευτικό-ντετέκτιβ και έστελνε στο προαύλιο
τον δράστη που αν ήταν υπότροπος τον ξαναδεχότανε με τον γονέα του
που σήμαινε πού σε βαρεί και πού σε πονεί εκτός από τις απειλές τις γνωστές...
"....σε βλέπω στην Ομόνοια με ταβλά να πουλάς κουλούρια...."
Σήμερα με την ανεργία ευχή θα ήταν γιατί μια άδεια κουλουρτζή δεν είναι
εύκολο να πάρεις καθ΄ότι το μεροκάματο είναι ηγεμονικό.

-->
Τέλος πάντων με την πένα με το μελάνι γραφής και μετά με το big μάθαμε
κάποια κολλυβογράμματα που σε συνδυασμό με το Πανεπιστήμιο των δρόμων
γύρω από την Ομόνοια μας επέτρεψαν να ζήσουμε αξιοπρεπώς μέχρι τώρα.
Για το αύριο δεν γνωρίζω.....
Από το Πίσω στα παλιά

loading...