Δεν πρόκειται για φάρσα, ούτε για ανακάλυψη συνωμοσιολόγων, αλλά για άρθρο του Economist το 1988!
Δείτε τι αναφέρεται…
«Τριάντα χρόνια μετά, οι Αμερικανοί, οι Ιάπωνες, οι Ευρωπαίοι και οι πολίτες σε πολλές άλλες πλούσιες χώρες και κάποιες σχετικά φτωχές πιθανότατα θα πληρώνουν για τα ψώνια τους με το ίδιο νόμισμα. Οι τιμές θα αναφέρονται όχι σε δολάρια, γιεν ή αλλά νομίσματα αλλά ας πούμε στο…
φοίνικα. Ο φοίνικας θα ευνοηθεί από τις εταιρείες και τους αγοραστές, διότι θα είναι πιο βολικό από τα σημερινά εθνικά νομίσματα, τα οποία μέχρι τότε θα αποτελέσουν μια ιδιόρρυθμη αιτία μεγάλης διατάραξης της οικονομικής ζωής στο τελευταίο μέρος του εικοστού αιώνα».
Για τις αρχές του 1988, αυτή είναι μια περίεργη πρόβλεψη. Προτάσεις για την ενδεχόμενη νομισματική ένωση πολλαπλασιάστηκαν πριν από πέντε και δέκα χρόνια, αλλά σχεδόν δεν προέβλεπαν τις αποτυχίες του 1987. Οι κυβερνήσεις των μεγάλων οικονομιών προσπάθησαν να μετακινηθούν πιο κοντά προς ένα διαχειριζόμενο σύστημα συναλλαγματικών ισοτιμιών: Στη ριζική νομισματική μεταρρύθμιση. Για την έλλειψη συνεργασίας στις βασικές οικονομικές τους οι πολιτικές, το έπληξαν τρομακτικά και προκάλεσαν την άνοδο των επιτοκίων που προκάλεσαν τη συντριβή του χρηματιστηρίου τον Οκτώβριο. Αυτά τα γεγονότα έχουν τιμωρήσει τους μεταρρυθμιστές των συναλλαγματικών ισοτιμιών. Η συντριβή της αγοράς τους έμαθε ότι η πρόφαση της συνεργασίας σε θέματα πολιτικής μπορεί να είναι χειρότερη από τίποτα και ότι μέχρις ότου η πραγματική συνεργασία είναι εφικτή (δηλ. Έως ότου οι κυβερνήσεις παραδώσουν την οικονομική κυριαρχία), θα επιχειρήσουν περαιτέρω προσπάθειες για τη σύνδεση των νομισμάτων.
Η νέα παγκόσμια οικονομία
Η μεγαλύτερη μεταβολή στην παγκόσμια οικονομία από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 είναι ότι οι ροές χρημάτων έχουν αντικαταστήσει το εμπόριο αγαθών ως τη δύναμη που καθοδηγεί τις συναλλαγματικές ισοτιμίες. Ως αποτέλεσμα της αδιάκοπης ενσωμάτωσης των χρηματοπιστωτικών αγορών στον κόσμο, οι διαφορές στις εθνικές οικονομικές πολιτικές μπορούν να διαταράξουν τα επιτόκια (ή τις προσδοκίες των μελλοντικών επιτοκίων) μόνο ελαφρώς, αλλά εξακολουθούν να προκαλούν τεράστιες μεταφορές χρηματοπιστωτικών περιουσιακών στοιχείων από τη μια χώρα στην άλλη. Οι μεταφορές αυτές επιβαρύνουν τη ροή των εμπορικών εσόδων με την επίδρασή τους στη ζήτηση και την προσφορά διαφορετικών νομισμάτων και, ως εκ τούτου, στην επίδρασή τους στις συναλλαγματικές ισοτιμίες. Καθώς η τεχνολογία των τηλεπικοινωνιών συνεχίζει να προχωράει, οι συναλλαγές αυτές θα είναι φθηνότερες και πιο γρήγορα ακόμα. Με τις μη συντονισμένες οικονομικές πολιτικές, τα νομίσματα μπορούν να γίνουν πιο ασταθή.
Με όλους αυτούς τους τρόπους τα εθνικά οικονομικά σύνορα διαλύονται αργά. Καθώς η τάση συνεχίζεται, η ελκυστικότητα μιας νομισματικής ένωσης σε τουλάχιστον τις κυριότερες βιομηχανικές χώρες θα φαίνεται ακαταμάχητη σε όλους, εκτός από τους ξένους εμπόρους και τις κυβερνήσεις. Στη ζώνη Phoenix, η οικονομική προσαρμογή στις μετατοπίσεις στις σχετικές τιμές θα συνέβαινε ομαλά και αυτόματα, όπως συμβαίνει σήμερα μεταξύ διαφορετικών περιφερειών εντός των μεγάλων οικονομιών (μια σύντομη παραπομπή στις σελίδες 74-75 εξηγεί το πώς). Η απουσία όλου του νομισματικού κινδύνου θα ωθήσει το εμπόριο , τις επενδύσεις και την απασχόληση.
–Η ζώνη του Φοίνικα θα επιβάλλει αυστηρούς περιορισμούς στις εθνικές κυβερνήσεις. Δεν θα υπήρχε κάτι τέτοιο, για παράδειγμα, ως εθνική νομισματική πολιτική. Η προσφορά παγκόσμιου νομίσματος του φόινικα θα καθοριστεί από μια νέα κεντρική τράπεζα, πιθανώς από το ΔΝΤ. Ο παγκόσμιος ρυθμός πληθωρισμού – και συνεπώς, σε περιορισμένα περιθώρια, κάθε εθνικό ποσοστό πληθωρισμού – θα επιβαρυνόταν. Κάθε χώρα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει φόρους και δημόσιες δαπάνες για να αντισταθμίσει την προσωρινή πτώση της ζήτησης, αλλά θα έπρεπε να δανειστεί αντί να εκτυπώσει χρήματα για να χρηματοδοτήσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού της. Χωρίς προσφυγή στον φόρο πληθωρισμού, οι κυβερνήσεις και οι πιστωτές τους θα αναγκαστούν να κρίνουν τα δάνειά τους και τα δάνειά τους πιο προσεκτικά από ό, τι κάνουν σήμερα. Αυτό σημαίνει μια μεγάλη απώλεια οικονομικής κυριαρχίας, αλλά οι τάσεις που κάνουν το Φοίνικα τόσο ελκυστικό, κρατούν αυτή την κυριαρχία μακριά σε κάθε περίπτωση. Ακόμη και σε έναν κόσμο περισσότερο ή λιγότερο κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών, οι μεμονωμένες κυβερνήσεις έχουν δει την ανεξαρτησία της πολιτικής τους να ελέγχεται από έναν εχθρικό εξωτερικό κόσμο.
–
Όπως προσεγγίζει ο επόμενος αιώνας, οι φυσικές δυνάμεις που πιέζουν τον κόσμο προς την οικονομική ολοκλήρωση που θα προσφέρουν στις κυβερνήσεις μια ευρεία επιλογή. Μπορούν να ακολουθήσουν την τάση, ή μπορούν να χτίσουν οδοφράγματα. Η προετοιμασία του δρόμου για το Φοίνικα θα σημαίνει λιγότερες προφανείς συμφωνίες για πολιτική και πιο πραγματικές. Αυτό θα σημαίνει να επιτρέπεται και στη συνέχεια να προωθείται ενεργά η ιδιωτική χρήση ενός διεθνούς χρήματος παράλληλα με τα υπάρχοντα εθνικά κονδύλια. Αυτό θα επιτρέψει στους ανθρώπους να ψηφίσουν με τα πορτοφόλια τους για την ενδεχόμενη μετάβαση στην πλήρη νομισματική ένωση. Ο Φοίνικας πιθανότατα θα ξεκινούσε ως ένα κοκτέιλ εθνικών νομισμάτων, όπως ακριβώς σήμερα είναι το Ειδικό Σχέδιο Δράσης. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, η αξία του έναντι των εθνικών νομισμάτων θα πάψει να έχει σημασία, διότι οι άνθρωποι θα το επέλεγαν για την ευκολία τους και τη σταθερότητα της αγοραστικής τους δύναμης.
Η εναλλακτική λύση – για τη διαφύλαξη της αυτονομίας της χάραξης πολιτικής – θα συνεπαγόταν μια νέα διάδοση πραγματικά αυστηρών ελέγχων στο εμπόριο και τις ροές κεφαλαίων.
Οι κυβερνήσεις θα μπορούσαν να διαχειριστούν τις κινήσεις των συναλλαγματικών ισοτιμιών, να αναπτύξουν τη νομισματική και δημοσιονομική πολιτική χωρίς αναστολή και να αντιμετωπίσουν τις προκύπτουσες εκρήξεις του πληθωρισμού με τις τιμές και τις εισοδηματικές πολιτικές. Πρόκειται για μια προοπτική που μαστίζει την ανάπτυξη. Ο λόγος στο Φοίνικα λοιπόν, τον οποίον να καλωσορίσετε μόλις έρθει γύρω στο 2018…
hellasforce.com
Από το thesecretrealtruth
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου