Ανατρέπονται τα μυθεύματα περί Δωδεκαθεϊστών Ελλήνων και ελληνικού Πανθέου με μία απλή ανάγνωση των μεγάλων φιλοσόφων. Πρώτοι οι Ορφικοί εμφανίζονται να λένε «εις (ένας) Ζευς, εις Άϊδης, εις Ήλιος, εις Διόνυσος, εις Θεός εν πάντεσι. Τι σοι, δίχα ταύτα αγορεύω;».
Ο Αναξίμανδρος στο φιλοσοφικό του ποίημα, το οποίο επιγράφεται «περί φύσεως», απορρίπτοντας το πολυπρόσωπο θείο, να διακηρύσσει την ύπαρξη μιας
Γενικής Κοσμολογικής Αρχής, άπειρης, ανώλεθρης, αθάνατης, γενεσιουργού των πάντων και κυβερνώσης τα πάντα. Επισημαίνει, ότι «…αν είχαν τα βόδια και τα άλογα και τα λιοντάρια χέρια, όπως οι άνθρωποι, αν μπορούσαν να ζωγραφίσουν όπως αυτοί και να δημιουργήσουν έργα τέχνης, τότε επίσης θα ζωγράφιζαν την εικόνα των θεών τα άλογα όπως τα άλογα, τα βόδια όπως τα βόδια και ανάλογα με την εξωτερική τους εμφάνιση θα απέδιδαν τη σωματική μορφή των θεών τους».
Ο Αριστοτέλης θα γράψει για τον Ξενοφάνη ότι «πρώτος τούτων (των φιλοσόφων)ενίσας ……εις τον όλον ουρανόν αποβλέψας το εν είναι φησί το θεόν»
Ο Πρόδικος στη ρασιοναλιστική ερμηνεία της κρατούσης λαϊκής θρησκείας διακήρυξε ότι οι παραστάσεις των θεών, η λατρεία και τα μυστήρια συνδέονται με τη γεωργία και τις άλλες τέχνες. Οι άνθρωποι προσωποποίησαν και θεοποίησαν αυτούς που επινόησαν τη γεωργία, τη μεταλλουργία κ.λπ. Ακόμη και σε φυσικά φαινόμενα(αέρας, φως, κεραυνός κλπ) προσέδωσαν θεϊκή υπόσταση. Τελικά προέκυψαν η Δήμητρα, ο Διόνυσος, ο Ήφαιστος, ο Απόλλωνας, ο Αίολος κ α. Ουσιαστικά, τόνισε, έχουμε συγκαλυμμένη αθεΐα.
Ο Εμπεδοκλής, στην ανατολή της κλασικής εποχής, στα διασωθέντα αποσπάσματα από το «περί φύσεως» και τους «Καθαρμούς», τονίζει την ύπαρξη μιας παγκόσμιας ρυθμιστικής Γενικής Αρχής, ενός Νόμου, που αποτελεί εκδήλωση πρόνοιας του υπέρτατου, απρόσιτου και αοράτου όντος. Ως εκ τούτου, ερμηνεύει και τη μοίρα του ανθρώπου, εντάσσοντας τη γένεση του είδους του στη γενικότερη δημιουργία και ανάγοντας τη ζωή στο Ον.
Τέλος, ο Σωκράτης ως ένας πρόδρομος του Χριστιανισμού, προβλέπει τα πάθη την θανάτωση του Ιησού για το ανθρώπινο καλό. Γράφει συγκεκριμένα: «…δηλαδή, ενώ δεν έχει κάμει καμία αδικία(ο δίκαιος) να έχει αποκτήσει τη φήμη ότι είναι ο μεγαλύτερος άδικος, για να περάσει η δικαιοσύνη του από μεγάλες δοκιμασίες και να δείξει ότι δεν λυγίζει από τη συκοφαντία και τα αποτελέσματά της, αλλά να μείνει αμετάβλητος μέχρι να πεθάνει, έχοντας τη φήμη ότι σ’ όλη του τη ζωή ήταν άδικος, ενώ πραγματικά ήταν δίκαιος, ώστε άμα φτάσουν και οι δύο στο τέρμα, ο ένας της δικαιοσύνης και ο άλλος της αδικίας, τότε να κριθούν ποιος από τους δύο τους ήταν ο πιο ευτυχισμένος…
Θα ειπούν λοιπόν αυτά εδώ: ότι ο δίκαιος, όντας τέτοιος που είπα, θα μαστιγωθεί, θα βασανισθεί, θα φυλακισθεί, θα τον τυφλώσουν με τη φωτιά και στο τέλος, αφού πάθει όλα τα δεινά, θα σταυρωθεί ανάποδα και θα μάθει ότι πρέπει να θέλει όχι να είναι αλλά να φαίνεται δίκαιος…».
Από το el.gr
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου