Περί του Δελφικού Έψιλον ο λόγος…

Επειδή τελευταίως ακούγονται διάφορα από ορισμένους ερευνητές και μη περί του Δελφικού Έψιλον, καλό θα ήταν να αναφέρουμε λίγα στοιχεία για το τι αναγράφουν τα αρχαία κείμενα και πώς ο Ευσέβιος Καισαρείας (πατέρας της Εκκλησιαστικής μας Ιστορίας) αναφέρεται στο Δελφικό Έψιλον και στην Σίβυλλα την Ερυθραία!

Το Δελφικό Ε, έχει απασχολήσει πάρα πολύ τους ερευνητές και δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι ακόμη και η Σίβυλλα η Ερυθραία, εις το άκρως προφητικό κείμενόν της για τον Ιησού Χριστό, μεταξύ του δευτέρου και τρίτου γράμματος της λέξεως «Χριστός» παρεμβάλλει ένα Έψιλον, γράφοντας τη λέξη «ΧΡΕΙΣΤΟΣ», για το οποίον δίδεται η εξήγηση, ότι έχει σχέση με το Δελφικόν Ε, χωρίς ωστόσο να έχουμε περισσότερες διαφωτιστικές πληροφορίες περί του θέματος αυτού.

Αξίζει τον κόπο να διαβάσουμε το συγκεκριμένο χωρίο της γνωστής προφητικής ακροστιχίδας της Σίβυλλας της Ερυθραίας, που αναφέρεται στην συντέλεια του κόσμου:

Χ έρσος όταν κάποτε γίνη όλος ο κόσμος και ακανθώδης,
Ρ ίψουν δε οι θνητοί τα είδωλα και όλον τον πλούτον, και
Ε κκαύση το πυρ γην, ουρανόν και θάλασσαν,
Ι δίως όταν σπάση τας πύλας της αϊδίου ειρκτής,
Σ ε υπέρλαμπρον φως θα έλθη πάσα σαρξ νεκρών,
Τ ους αγίους και ανόμους θα ελέγξη πυρ εις αιώνας.
Ο σα κρυφίως έπραξε θα τα είπη όλα, διότι ο Θεός
Σ τήθη απόκρυφα θ’ ανοίξη με τους φωστήρας.

Ως γνωστόν, ο πρώτος άνθρωπος που έθεσε το θέμα του εν Δελφοίς Έψιλον είναι ο Πλούταρχος, ο οποίος μέσα στο σύγγραμμά του «Περί του ει του εν Δελφοίς», ήλθε να συμπληρώσει τα άλλα δύο έργα του «Περί του μη χραν έμμετρα νυν την Πυθίαν» και το «Περί των εκλελοιπότων μυστηρίων», τα οποία εκινήθησαν πάνω στον τροχό της μυστηριακής σκέψεως του Πλουτάρχου ο οποίος, σημειωτέον, ήταν ιερέας του Δελφικού Μαντείου, περί το 95 μ.Χ.
Βεβαίως, ο Πλούταρχος, σε δύο δελφικά παραγγέλματα έδινε σημασία: Το περίφημο γνωμικό «γνώθι σαυτόν» και «μηδέν άγαν». Για το «Ε», θα λέγαμε, ότι αναπτύσσει διάφορες επιχειρηματολογίες, για τις οποίες θα πρέπει, ασφαλώς, να είμαστε «κουμπωμένοι» διότι δεν γνωρίζουμε εάν:
α) είναι ο υποθετικός σύνδεσμος ει,
β) είναι η προστακτική του ρήματος είμι (προχωρώ), το οποίο, εν προκειμένω, καλεί τους πιστούς να προχωρήσουν μέσα εις τον ναό και να ζητήσουν την εμπιστοσύνη ή την συμβουλή του θεού.

Χωρίς αμφιβολία, πολλοί εκδότες μέσα στα χειρόγραφα παραδίδουν το «Ε» ως «ει», πράγμα που σημαίνει, ότι πρέπει να προβληματισθούμε περισσότερο με την ερμηνεία που δίδουν διάφοροι σημερινοί ερευνητές.
Ο κατάλογος του Λαμπρία (για να αναφέρουμε ένα παράδειγμα) αναφέρει το «ει» ως τον αριθμό 117 με τον τίτλον «Περί του Ε του εν Δελφοίς» και τούτη η γραφή, όπως εξηγεί και η φιλολογική ομάδα των Εκδόσεων Κάκτου, μπορεί μεν να εξηγήσει δύο από τις προσπάθειες ερμηνείας του αναθήματος, την ταύτισή του με το δεύτερο φωνήεν του αλφαβήτου (386Β) και με τον αριθμό πέντε, δεν μπορεί όμως να καλύψει τις δύο άλλες και πιο σημαντικές εξηγήσεις του συμβόλου, την ταύτισή του με τον υποθετικό σύνδεσμο «ει», και με το δεύτερο ενικό πρόσωπο του ρήματος ειμί, ει.
Ας δούμε τώρα ποια είναι τα επτά επιχειρήματα που προβάλλει ο ίδιος ο Πλούταρχος για το εν Δελφοίς Έψιλον και τα οποία μας τα θυμίζει η Φιλολογική Ομάδα των Εκδόσεων Κάκτου:
1. Το αφιέρωσαν οι σοφοί άνδρες της αρχαιότητος μαζί με τα άλλα ρητά στους Δελφούς για να βεβαιώσουν πως ο αριθμός των πιο σοφών ανθρώπων ήταν στην πραγματικότητα πέντε (Ε) και όχι επτά (Ζ), εφόσον οι δύο υπόλοιποι δεν ήσαν παρά μονάχα τύραννοι, που θέλησαν δια της βίας την εξουσίας, ώστε να σφετερισθούν τον τίτλον της σοφίας.
2. Αφιερώθηκε ως Ε, δεύτερο φωνήεν από τα επτά του Ελληνικού αλφαβήτου, ως υπόμνηση πως δεύτερος είναι στην σειρά των επτά πλανητών ο ΄Ηλιος, εφόσον ο Απόλλων ταυτιζόταν μ’ αυτόν.
3. Αφιερώθηκε στον ναό του χρησμοδότου Απόλλωνος ως υποθετικό ει, εφόσον υποθετική είναι η μορφή, με την οποίαν διατυπώνουν τα ερωτήματά τους προς τον θεό οι άνθρωποι.
4. Εί(θε) όμως ή ει (γαρ) είναι και τα μόρια με τα οποία εκφράζουν οι άνθρωποι την ευχή τους.
5. Με «ει», ωστόσο, ξεκινάει στην λογική η προκειμένη του συλλογισμού, της βασικής λειτουργίας της σκέψεως, που διακρίνει τον άνθρωπο από τα ζώα, οπότε ταιριάζει να αφιερωθεί στον θεό της λογικής και της καθαρότητος του σκέπτεσθαι.
6. Ε πάλι (και πέντε) είναι ένας από τους σημαντικούς αριθμούς στην αριθμολογία των Πυθαγορείων, σημαντικός ως προς τις ιδιότητές του (άθροισμα του πρώτου αρτίου και του πρώτου περιττού αριθμού, ο οποίος, προστιθέμενος ή πολλαπλασιαζόμενος με τον εαυτόν του, παράγει πάντοτε αριθμό, που τελειώνει στον εαυτόν του ή στην δεκάδα) και ως προς τον συμβολισμόν του (εφόσον το άρτιον του αριθμού ταυτιζόταν με το θηλυκό και το περιττόν με το αρσενικό). Επιπλέον, είναι υπόμνηση πως πέντε είναι τα θεμελιώδη στοιχεία της φύσεως, πέντε οι συνηχήσεις στην μουσική, πέντε τα μέρη της ψυχής, πέντε και οι αισθήσεις, πέντε τα γένη των ζωντανών πλασμάτων, πέντε και τα τελειότερα γεωμετρικά σχήματα και (για να προσθέσει και ο Άγγελος Σακκέτος κάτι), πέντε είναι οι ήπειροι της γης και πέντε είναι και τα δάκτυλα των χεριών και των ποδιών του ανθρώπου, αν δεν επιθυμούν … να μας φασκελώσουν.
7. Ει, τέλος, είναι ο πιο σωστός χαιρετισμός προς τον θεό, που εκφράζει αποδοχή της υπάρξεως του ει(σαι).
Δεν θα χρειαστεί, βεβαίως, να υπομνήσουμε εδώ τι σήμαινε για τους αρχαίους ο ιερός αριθμός «επτά», και πολλά άλλα, που θα διαβάσουν οι αγαπητοί αναγνώστες σε προσεχή άρθρα.
Με σεβασμό και τιμή
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ

-->

loading...