Εν Αθήναις...ο λούστρος

Είδα στην Σταδίου και Πεσμαζόγλου έναν ηλικιωμένο με κασελάκι να στιλβώνει
παπούτσια....
Υπαίθριος στιλβωτής θα έγραφε παλιά η άδεια του....λούστρο
όμως θα τον έλεγαν όλοι....δεν ήταν ντροπή και ποτέ δεν κατάλαβα
γιατί η λέξη αυτή πήρε υποτιμητική διάσταση.
Η αλήθεια είναι ότι αυτή η εικόνα στις
μέρες μας είναι σπάνια....
Ένας περαστικός τον ρώτησε πόσα παίρνει και αυτός απάντησε 3 ευρώ.
Τα μετέτρεψα σε δραχμές και χαμογέλασα...πάει το διφραγκάκι και το ταλληράκι...
Η  περιοχή εκείνη Πεσμαζόγλου-Σοφοκλέους- Αριστείδου παλιά την λέγανε και
χρηματιστήριο επειδή υπήρχε τότε εκεί ο Ναός του Χρήματος με τους χρηματιστές νόμιμους και παράνομους να έχουν καταλάβει τα γύρω γραφεία....
Τα μέγαρα είχαν και θυρωρούς με βάρδιες παρακαλώ και διαχειριστές χοντρά
αμειβόμενους....άλλα χρόνια μην το ψάχνεις.
Επανέρχομαι όμως στο θέμα μας....
Δούλεψα πολλά χρόνια σε εκείνο το σημείο και γνώρισα πολύ κόσμο
επώνυμο όπως λέμε (κακώς) και ανώνυμο.....
Δεν θυμάμαι το όνομά του αλλά την φυσιογνωμία του και το κασελάκι του λούστρου κρεμασμένο με δερμάτινο λουρί στον ώμο....καλογυαλισμένα
με μπρούτζο τα μεταλικά και πεντακάθαρα τα μπουκαλάκια με τα βερνίκια.
Πάντα με το χαμόγελο και την καλημέρα και τον καλό λόγο στο στόμα του.
Δεν έστεινε το μαγαζάκι του στον δρόμο....είχε μόνιμους πελάτες στα γραφεία
και στα μαγαζιά.....
Τον ήθελαν όλοι ....

Αν θέλετε να συνεχίσουν να υπάρχουν ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟΤΕΡΑ2 ξέρετε τον τρόπο!

Πέρναγε τα χαρτόνια στα πλάγια για να μη λερώσει τις κάλτσες του πελάτη

και άρχιζε την δουλειά του πετώντας και ξαναπιάνοντας τις βούρτσες

στον αέρα σαν ζογκλαίρ....

-->
Είχε έτοιμη και την ιστορία του που ήταν πάντα κεφάτη και φεύγοντας
έδινε τις καλύτερες ευχές στον πελάτη του.
Ξαφνικά χάθηκε από την περιοχή.....
Από το Πίσω στα παλιά

loading...