Εν Αθήναις...τα στούκας

Ήταν μαγκιά στα χρόνια της αθωότητας να έβγαζες μπροστά στην παρέα και να άναβες κανένα Τέλειο του Καρέλια....άφιλτρο...το ρούφαγες και ξέχναγες το επίθετό σου...
Φύσαγες τον καπνό και ο απέναντί σου άρχισε να βήχει σαν χτικιάρης.
Και για την βρώμα στο στόμα χτύπαγες μια ΜΕΖ...εκείνες τις μικροσκοπικές μέντες.
Είχες ένα κύρος όμως ρε αδερφέ με το άφιλτρο....
και μάλιστα το ντουμανιτζίδικο.
Οι μάρκες ήταν κάμποσες...είχε και τα sante με την γόησα ....και φυσικά τα ΕΘΝΟΣ στην κούτα την μεγάλη για τα περίπτερα... γνωστά και ως χυμαδάκια.
"Δώσε δύο..." έλεγες και την βόλευες στις αφραγκές....δηλαδή συνήθως.
Τώρα γιατί τα λένε χρόνια της αθωότητας δεν το κατάλαβα....φτώχεια είχαμε....
προσπαθούσαμε να μάθουμε και καμμιά αράδα γράμματα και να βοηθήσουμε
και στο σπίτι.
Όπου ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΜΙΚΡΟΣ και υπήρχαν τέτοια χαρτιά σε αρκετά μαγαζιά στην Αθήνα... έτρεχες και...."καλημέρα σας ήρθα για την αγγελία...."
Και βούρτσα σε κουρείο ήσουνα....και για καφέδες να πηγαίνεις με τον κλειστό δίσκο γύρω στους μαγαζάτορες.....και μπακαλόγατος....και στον ΕΒΓΑΤΖΗ για γάλα να αφήνεις στις πόρτες...και σε εμπορικά μαγαζιά σκούπα-σφουγγάρισμα-παραγγελίες στα γραφεία.....
Τσοντάριζες στα έξοδα του σπιτιού είχες και το χαρτζιλίκι σου...

-->
Σήμερα είναι διαφορετική η φτώχεια....την αντιμετωπίζεις μόνος σου πίσω
από τα ντουβάρια στην καλύτερη περίπτωση και στην χειρότερη στον δρόμο.

Από το Πίσω στα παλιά

loading...