Γύρω γύρω ήτανε πολλοί Κεφαλλονίτες και Κερκυραίοι ας το πούμε κανταδόροι […]
-Ναι ναι καντάδες. Καντάδες χωρίς όργανα όμως, κάναν τετραφωνίες, ήταν πανδαισία, πρίμο σεκόντο, φοβερά πράγματα. Μα γι αυτό ερχόντουσαν να τους ακούνε, σιγοντάρανε τον παππού, ο παππούς έκανε πρίμο εδώ, και γινότανε χορωδία ναι ….
….Ο παππούς μου, μου τα χε πει αυτά ότι μετά
τη δουλειά πηγαίνανε στην Πλάκα, πίνανε κανά κρασάκι λέει – δεν ξέρω αν ήταν παντρεμένοι ή ανύπαντροι- και κατέβαιναν με τα πόδια και κάνανε καντάδες εδώ στην Γαργαρέτα, εκεί είχε κοπελιές και τραγουδάγανε τόσο ωραία που άνοιγαν τα παράθυρα, ας πούμε, για να ακούσουνε και ο πολιτσμάνος που ήτανε στη γωνία γιατί ήταν και περασμένη η ώρα, τους άφηνε και τους έλεγε: «παιδιά εε για να μη βρω κι εγώ κανά μπελά η ώρα είναι περασμένη» αλλά δεν τους έκοψε ποτέ το τραγούδι, τους άφηνε και τελειώνανε και μετά το κόβανε. Αλλά συμμορφωνόντουσαν με τον νόμο.
(συνέντευξη του Ε.Σ. στην ΟΠΙΑ, 20.6.13)
Η μεσαία τάξη είχε και «ζουρ φιξ» (δεκαετία ’30)
Τότε η διασκέδαση ήταν να πηγαίνουνε επισκέψεις. Ας πούμε η μαμά μου κάθε Πέμπτη απόγευμα είχε τη λεγόμενη jour fixe. Που την είχανε όλα τα νοικοκυριά. Όχι τα χαμηλά εισοδήματα. …
Η μεσαία τάξη είχε και ζουρ φιξ γιατί δεν υπήρχανε τηλέφωνα να ειδοποιήσουνε, νάρθω, να μην έρθω. Ξέρανε λοιπόν, την Πέμπτη μπορούν να πάνε εκεί, την Παρασκευή στην κυρά Θάλεια. Την Τρίτη μπορούν να πάνε στην κυρία Πάτρα. Ε… και ήταν ανοιχτό το σπίτι, ο οικοδεσπότης ήταν εκεί και περίμενε ποιος θα πάει. Και πάντα πήγαινε κάποιος.
Εγώ με τη μαμά μου πήγαινα χέρι-χέρι πάντα στις φίλες της, που τις ξέρω και τις θυμάμαι όλες.
(συνέντευξη της Μ.Α. στην ΟΠΙΑ, 19.3.14)
Αναγνώσματα για τους σταρς (προπολεμικά)
Βέβαια διαβάζαμε από τα περιοδικά για τις σταρ. Τότε παίρναμε στο σπίτι το «Θησαυρό» και το «Μπουκέτο». Εγώ μόλις έπαιρνα οποιοδήποτε σκατόχαρτο -όπως λέγανε- στα χέρια μου, το διάβαζα και επειδή δε με αφήνανε επήγαινα στην τουαλέτα και ερχόντουσαν και με βγάζανε. Σταμάτησαν τότε να τα παίρνουν επειδή τα διάβαζα και δεν ήθελαν, αλλά εγώ συνέχιζα να διαβάζω ότι εύρισκα. Από κει διαβάζαμε για τις σταρ τις τότε. Από κει τις ξέραμε. Τη Μπέττυ Νταίηβις, την Ολίβια ντε Χάβιλλαντ, τον Κλαρκ Κέημπλ.
(συνέντευξη της Μ.Κ. στην ΟΠΙΑ, 9.9.88)
Υπαίθριος κινηματογράφος στους δρόμους της Κυψέλης (δεκαετία ’50)
Ωραία περάσαμε, ε, μ’ άρεσε πολύ τότε ήταν ο Σπαθάρης στις δόξες του κι ερχότανε 1-2 φορές τη.. βδομάδα κι είχαμε εναλλάξ κινηματογράφο [...] ο… Δήμος της Αθήνας τα καλοκαίρια είχε 3-4 πολύ μεγάλα φορτηγά πούχανε μέσα κινηματογραφική μηχανή. Κανονική. Και το είχανε τότε με το… πώς το λένε, με τις ακίδες που βγάζει το κάρβουνο, που βγάζει τη φλόγα. Περνάει μπροστά η ταινία, τεράστια μηχανή. Και ερχότανε στις γειτονιές της Αθήνας, έστηνε ένα πανί τεραστίων διαστάσεων, δηλ. σαν ένα … διώροφο, μονώροφο σπίτι, έστηνε το πανί, ε, στα 30-40 μέτρα ήταν τ’ αυτοκίνητο και ενδιάμεσα πανί και του αυτοκινήτου ήμασταν οι θεατές.
Αυτό ήταν πολύ σπουδαία διασκέδαση για μας. Δηλ. ξεκινάγαμε παιδιά τώρα, από την Άνω Κυψέλη, να πάμε στην Κερκύρας που γινόταν η προβολή ή κοιτάγαμε, ψάχναμε τις εφημερίδες που θάχε κάποιος γείτονας εκεί ή κι εμείς στο σπίτι, πού είχε την επόμενη προβολή.
(συνέντευξη του Β.Θ. στην ΟΠΙΑ, 10.6.13)
https://sites.google.com
Από το pisostapalia
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου