Πατριδέμποροι και Χριστέμποροι άρχισαν να εμφανίζονται και να... υπόσχονται

Ζούμε ημέρες απίστευτης (και απίστευτα τραγικής) ελαφρότητας. Ενώ όλα καταρρέουν γύρω μας, «κόμματα» και «κινήματα» εμφανίζονται καθημερινά σωρηδόν, για να εντείνουν τον εμπαιγμό (της ζωής μας, της πίστης μας, της πατρίδας μας - και φυσικά της νοημοσύνης μας).
Δήθεν μεταρρυθμιστές, ανατροπείς και επίδοξοι σωτήρες, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται είτε
για χυδαίους κι υστερόβουλους πατριδοκάπηλους και χριστέμπορους (που συχνά μάλιστα αραδιάζουν στους εύπιστους και ανερυθρίαστα ψέματα για δήθεν ευλογίες γερόντων και στήριξη από το Όρος) ή απλώς για κάποιους γραφιάδες, χαμένους στην αμετροεπή πλάνη της οίησής τους.
Για να θυμηθούμε και τον Καβάφη, όλοι τους «βλάπτουν την Συρία το ίδιο».

Όλοι τους υπάρχουν αυτή τη στιγμή αποκλειστικά και μόνο για να θολώνουν τα νερά, να εξοντώνουν κάθε πραγματική ελπίδα στον βωμό του προσωπικού τους βολέματος ή του προσωπικού τους… αλάθητου, να σκανδαλίζουν και να απογοητεύουν (για μια φορά ακόμη) τους καλοπροαίρετους, να παίζουν (συνειδητά ή υποσυνείδητα - παντελώς αδιάφορο) τον ρόλο της εφεδρείας, του συστημικού στυλοβάτη, του αναχώματος για κάθε υγιές κι αυθεντικό που πάει να γεννηθεί.
Δεν θα τα καταφέρουν φυσικά - η ένδεια κι η ανυπαρξία τους είναι άλλωστε τόσο οφθαλμοφανείς, που ακόμη κι αν ενίοτε φάνηκε με την παρουσία τους ότι μπορεί να εγκυμονήσουν κινδύνους μιας κάποιας «ζημιάς», ο ρόλος τους αποκαλύπτεται καθημερινά, η αναξιοπιστία τους ξεμπροστιάζεται, τα όποια ίχνη ζημιάς αποκαθίστανται. Η χάρη του Θεού μας φυλάει ευτυχώς (και από αυτούς).

Όσοι πάλι ρωτούν αν θα προκύψει επιτέλους κάποια στιγμή και κάτι διαφορετικό, κάτι αυθεντικά ανιδιοτελές, κάτι που θα αποσκοπεί αποκλειστικά στη βοήθεια της πατρίδας κι όχι στο να χτίσει νέες καριέρες βουλευτών και νέου τύπου κομματαρχών, κάτι που θα στοχεύει στο να σηκωθούμε επιτέλους λίγο ψηλότερα και όχι στο να θεραπεύσει εγωισμούς, νευρωτικές απόπειρες αυτοδικαίωσης ή γελοίες μωροφιλοδοξίες συνταξιούχων του στρατεύματος και της παλαιοκομματικής καμαρίλας (επί χρόνια βολεμένων, με συστημικές καριέρες και όψιμες «ευαισθησίες»), τους καλούμε για μια ακόμη φορά να κάνουν υπομονή.
Το πράττουμε και από αυτό το βήμα σήμερα, όπως το κάνουμε καθημερινά και με άλλους, πολύ πιο ιδιωτικούς τρόπους σε όλο αυτό το διάστημα που προηγήθηκε, της εκούσιας - και μόνο φαινομενικής - αδράνειας και δημόσιας σιωπής.
Καιρός εστίν του λέγειν και καιρός του σιγάν (και πράττειν).

Και τους ξαναθυμίζουμε απλά τη γνωστή ρήση για πράγματα που λέγονται (προκειμένου, με παράτες, διαγγέλματα, θριαμβευτικές συνδιασκέψεις, τυμπανοκρουσίες και πανηγυρισμούς) και ΔΕΝ γίνονται, αλλά και για πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται.
Δεν λέγονται, γιατί προφανώς δεν μπορούν να ειπωθούν (ακόμη). Και ασφαλώς να ειπωθούν ειδικά εδώ, στα λεγόμενα social media.
Ο αγώνας είναι μακρύς και δύσκολος, η οδός ανηφορική και τεθλιμμένη και πάντως δεν πρόκειται για… πικνίκ (όπως ίσως δείχνουν να θεωρούν ορισμένοι). 

-->
Και ό,τι γίνει, θα γίνει με τεράστια προσοχή, άκρα μυστικότητα και υπερβολική σοβαρότητα.
Γρηγορείτε…
Νεκτάριος Δαπέργολας
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Από το kostasxan

loading...