Εν Αθήναις...πάρε με στο τηλέφωνο

Όπου σταθείς και όπου βρεθείς όλο κάτι θα κουδουνίζει μπροστά σου
πίσω σου δίπλα σου.
Είναι τα κινητά τηλέφωνα που έχουν  όλοι...
Νέοι ώριμοι γέροντες και θηλυκού γένους φυσικά προς αποφυγήν
παρεξηγήσεων.
Άλλοι μιλάνε δυνατά άλλοι ψυθιριστά και πάει λέγοντας...
Θα μου πείς
κατάκτηση μεγάλη ασφάλεια εξυπηρέτηση.
Μέχρι εκεί καλά αλλά δεν έχει μείνει εκεί η όλη ιστορία.
Υπάρχει και η υπερβολή που φτάνει κοντά στην βλακεία.
Αλήθεια παλαιότερα τι γινότανε χωρίς τα κινητά;
Συντέλεια του κόσμου δεν είχαμε πάντως.

Πήγαινες στην ΕΒΓΑ της γειτονιάς να πάρεις από το βαρύ μαύρο
τηλέφωνο για κάποια ανάγκη.
"Παρακαλώ έστε σύντομοι" έγραφε η πινακίδα δίπλα.
Άφηνες το κέρμα σου και έφευγες.
Αργότερα μπήκαν τηλέφωνα με κερματοδέκτη και τηλεφωνικοί
θάλαμοι.
Στη γειτονιά υπήρχαν και οι εξυπηρετήσεις στους καλούς πελάτες
από τον ψιλικατζή ή τον ΕΒΓΑΤΖΗ που είχε τηλέφωνο "Δια το Κοινόν".
Κράταγε σημείωση και την έδινε στον πελάτη όταν κάποιος τον ζητούσε.
Κάτι σαν γραμματεία θα έλεγα.
Αν ήταν κοντά ο πελάτης ο ΕΒΓΑΤΖΗΣ έβγαινε έξω και φώναζε
στο απέναντι σπίτι...."Τηλέφωνοοοο....κυρα Κατίνααα..."
Και έτρεχε αυτή για να ομιλήσει....

-->
Πάνε και οι ΕΒΓΑΤΖΗΔΕΣ μαζί με τα τηλέφωνά τους όπως και
η κυρά Κατίνα μετά από τόσα χρόνια.
Από το Πίσω στα παλιά

loading...