Εν Αθήναις..."μάνα μου είμαι φθισικός..."

Η ξεκούραση και η έκθεση στο φως του ήλιου βοηθούσε στην καταπολέμηση
της φυματίωσης του "χτικιού"...της "φθίσης" όπως λέγανε εκείνα τα χρόνια
την αρρώστια που σε έλιωνε.....την φυματίωση.
Στην Αθήνα ειδικά στις λαϊκές γειτονιές γνωρίζανε πολύ καλά το πρόβλημα
ειδικά
στα παιδιά.
Και δώστου μουρνόλαδο....
Για ξεκούραση-νοσηλεία  υπήρχαν τα πρεβαντόρια ....κοντά στα πεύκα ....κανονικό συσσίτιο και όχι ότι υπήρχε στο σπίτι στο φανάρι....
Για όσους δεν χωρούσαν υπήρχαν οι αυτοσχέδιες σκηνές ...
Έμεναν σε αυτές και οι συγγενείς τους πήγαιναν τρόφιμα....
Κυκλοφορούσαν στο δρόμο οι πιτσιρικάδες και σχολίαζαν στην γειτονιά...
"....αχ το καϋμένο το κιτρινιάρικο....πετσί και κόκκαλο είναι...το βλέπω για Πεντέλη..."
Άσε τον έλεγχο του μαντηλιού του παιδιού από την μάνα όταν έβηχε
το παιδί...αγωνία για το χρώμα.
Τι να πρωτοθυμηθείς τι να ξεχάσεις !

Στην ουρά για εξέταση....

-->
"Μάνα μου εἶμαι φθισικός, ἔχω μεγάλη φθίση·
φύλα τὸν ἄλλο μου ἀδερφό, μάνα νὰ μὴν κολλήσει.
Μάνα μου διῶξε τὶς γιατροὺς νὰ μὴν μὲ τυραννοῦνε,
ἀφοῦ δὲν εἶναι ἱκανοὶ τὸν πόνο μου νὰ βροῦνε.
Κλαίγω, καῖνε τὰ μάτια μου, γεροπονεῖ ἡ ψυχή μου,
μὲ βάσανα τήνε περνῶ στὰ ξένα τὴ ζωή μου.
Σ᾿ ἀραχνιασμένο σπήλαιο θὰ πάω νὰ κατοικήσω,
ὡσότου νά ῾ρθει ἡ στιγμή, μάνα, νὰ ξεψυχήσω.
Πολλὲς μανάδες κλάψανε, ἂς κλάψει κι ἡ δική μου·
στῆς Ἀριζόνας τὰ βουνά, ἂς θάψει τὸ κορμί μου."

στίχοι Γιώργος Κατσαρός
Από το Πίσω στα παλιά

loading...