Η περίεργη και ανεπανάληπτη φυσικά σωματική του ανάπτυξη θα τον άφηνε ως τη μόνη καταγεγραμμένη περίπτωση στα παγκόσμια χρονικά που κάποιος πέρασε από τη μια κατάσταση στην άλλη, διατρέχοντας λες όλο το
δίπολο του ανθρώπινου ύψους.
Ο Ράινερ, που γεννήθηκε το 1899, μετρήθηκε επισήμως σε ηλικία 18 ετών και καθορίστηκε ότι με το 1,22 του ύψους του ήταν επισήμως νάνος (σύμφωνα με άλλες πηγές, στα 21 του είχε ύψος μόλις στα 1,18 μέτρα).
Λεπτός, αδύναμος και εξασθενημένος οργανισμός, ο Ράινερ έπασχε από νανισμό, κατέληξε η ιατρική κοινότητα της Αυστρίας, η οποία παρατήρησε ωστόσο ότι τα πόδια του παραήταν μεγάλα για το παράστημά του. Και τότε (1920) ο εικοσάχρονος νεαρός νάνος είδε τον εαυτό του να μεγεθύνεται, σημειώνοντας έναν απίστευτο ρυθμό ανάπτυξης που θα έκανε χέρια, πόδια και παλάμες να εκτοξευτούν σε μέγεθος!
Η υγεία του συνέχισε βέβαια να φθίνει και ο νεαρός άρχισε τώρα να χάνει την όρασή του, την ίδια ώρα που του ήταν δύσκολο πια να φάει και να περπατήσει. Το ύψος που έπαιρνε δεν φαινόταν ωστόσο να ακολουθεί την ίδια πεπατημένη, καθώς μέχρι το 1930 είχε αγγίξει τα δύο μέτρα.
Οι γιατροί άλλαξαν εσπευσμένα τη διάγνωσή τους και τώρα ο ασθενής έπασχε από ακρομεγαλία (ή γιγαντισμό, κατ’ άλλες ιατρικές εκτιμήσεις)! Είχε όγκο στο ενδοκρινικό σύστημα που προκαλούσε υπερπαραγωγή των αυξητικών ορμονών ή μήπως συνέβαινε κάτι άλλο;
Την ώρα που η ιατρική κοινότητα των αρχών του 20ού αιώνα πονοκεφάλιαζε από την απίστευτη περίπτωση του Αυστριακού, εκείνος έβλεπε τον εαυτό του να παραμορφώνεται. Το μέτωπο και το σαγόνι του προεξείχαν τώρα από το κεφάλι του, τα χείλη του φαίνονταν πρησμένα και παρουσίαζε πολλά ακόμα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ακρομεγαλίας.
Υποβλήθηκε σε εγχείριση λοιπόν στις αρχές της δεκαετίας του 1930 για την αφαίρεση του ένοχου όγκου από την υπόφυσή του, αν και η χειρουργική παρέμβαση δεν ανέκοψε την ανάπτυξη του σώματός του.
Ο Ράινερ πέθανε κατάκοιτος το 1950 έχοντας πια ύψος που άγγιζε τα 2,34 μέτρα, αναγκάζοντας τα Παγκόσμια Ρεκόρ Γκίνες να τον χαρακτηρίσουν ως τον άνθρωπο με το «πιο μεταβλητό ανάστημα» στην καταγεγραμμένη Ιστορία. Το Βιβλίο Γκίνες τον απαθανάτισε επισήμως ως τον μόνο γνωστό άνθρωπο που ήταν τόσο νάνος όσο και γίγαντας.
Αυτή είναι η ιστορία του…
Πρώτα χρόνια ως νάνος
Ο Άνταμ Ράινερ γεννιέται το 1899 στο Γκρατς της τότε Αυστροουγγαρίας μέσα σε μια οικογένεια με «φυσιολογικό» ύψος: ο πατέρας του ήταν στα 1,75 μέτρα και η μητέρα του έφτανε το 1,65, τίποτα το αξιοπερίεργο δεν υπήρχε λοιπόν στους νόμους της κληρονομικότητας. Όσο για τον ετεροθαλή αδερφό του, μεγάλωσε και έγινε ένας σωστός άντρας με ύψος 1,75.
Ο Άνταμ ήταν ωστόσο ιδιαιτέρως μικρόσωμος, καχεκτικός και ολότελα ασθενικός, περνώντας ένα καλό κομμάτι της παιδικής του ηλικίας κλινήρης. Το μικρό παράστημά του πιστοποιήθηκε επισήμως το 1917 αλλά και το 1918, όταν ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος κάλεσε το 18χρονο αγόρι στα χαρακώματά του.
Οι στρατιωτικοί γιατροί τον μέτρησαν στα 122,55 εκατοστά, κρίνοντάς τον ακατάλληλο για θητεία. Δεν ήταν μόνο πολύ κοντός, ήταν και ιδιαιτέρως αδύναμος. Οι γονείς του τον πήγαν για επανέλεγχο σε εξωτερικό γιατρό, ο οποίος καθόρισε το ύψος του στο 1,38 μέτρα το 1917 και στο 1,43 την επόμενη χρονιά (τα ιατρικά έγγραφα δεν συμφωνούν σε απόλυτα μεγέθη, συναινούν πάντως πως ο Ράινερ έπασχε από νανισμό).
Παρά το γεγονός ότι τίποτα άλλο δεν είναι γνωστό για τη ζωή του, καθώς ο βίος του ανασυγκροτείται κυρίως μέσα από άρθρα σε ιατρικές επιθεωρήσεις αλλά και επίσημες νοσοκομειακές διαγνώσεις, ο Άνταμ έμελλε να μεταμορφωθεί.
Το 1920, ο 21χρονος Ράινερ άρχισε να εμφανίζει μια υπερβολική αύξηση του ύψους του, την ίδια στιγμή που τα άκρα του αποκτούσαν γιγαντιαίες διαστάσεις. Τα παπούτσια που φορούσε τώρα (και δεν μπορούσε να βρει σε κανένα εμπορικό) ήταν Νο 53! Όσο όμως αυξανόταν το ύψος του, τόσο έφθινε η συνολική του υγεία.
Ο Ράινερ μαστιζόταν τώρα από σωρεία προβλημάτων, με κυριότερο την όρασή του που επιδεινωνόταν μέρα με τη μέρα. Παρά το γεγονός ότι μπορούσε ακόμα να διαβάζει, το δεξί του μάτι παρουσίαζε σχεδόν ολική απώλεια όρασης. Αλλά και η ακοή του τον εγκατέλειπε σιγά σιγά, καταλήγοντας να μείνει κουφός από το αριστερό του αυτί.
Το 1925, η σπονδυλική του στήλη παρουσίαζε πια μια ευδιάκριτη κύρτωση, συμπαρασύροντας ακόμα περισσότερο τον ήδη καταβεβλημένο οργανισμό του. Παρά το γεγονός ότι η όρεξή του δεν τον εγκατέλειπε, τώρα ήταν δύσκολο ακόμα και να φάει, πόσο μάλλον να περπατάει. Το μόνο που φαινόταν να μην ανακόπτεται ήταν το ύψος του…
Μεταξύ 25 Αυγούστου 1930 και 23 Μαΐου 1931, ο Άνταμ εξεταζόταν συχνά πυκνά σε δυο αυστριακούς γιατρούς (A. Mandl και Dr. F. Windholz), οι οποίοι τον μετρούσαν τώρα στα 2,16 μέτρα, αν και η κύρτωση της σπονδυλικής του στήλης τον άφηνε στα 206 εκατοστά σε όρθια στάση. Οι δυο επιστήμονες που τον ξεψάχνισαν βρήκαν κάποια στιγμή έναν όγκο στην υπόφυση, ο οποίος θεωρήθηκε ότι προκαλούσε την υπερπαραγωγή των αυξητικών ορμονών.
Η νέα διάγνωση τώρα ήταν ακρομεγαλία, καθώς ο ασθενής παρουσίαζε όλα τα συμπτώματα της νόσου: παθολογική υπερτροφία των άκρων, παραμορφώσεις στο μέτωπο και το σαγόνι, παχύτερα από το φυσιολογικό χείλη κ.λπ. Ομάδα γιατρών κατέληξε ότι η αποτελεσματικότερη θεραπεία θα ήταν η αφαίρεση του καλοήθους όγκου, παρά το γεγονός ότι οι πιθανότητες επιτυχίας χαρακτηρίστηκαν πενιχρές, μιας και το αδένωμα της υπόφυσης μεγάλωνε εδώ και δέκα χρόνια.
Ο Ράινερ υποβλήθηκε στην περιβόητη εγχείριση στις 2 Δεκεμβρίου 1930 από καθηγητή χειρουργικής (O. Hirsch), καθώς η περίπτωσή του παρουσίαζε τεράστιο ιατρικό ενδιαφέρον. Λίγους μήνες μετά την επέμβαση, στις 20 Μαΐου 1931, ο Ράινερ μετρήθηκε ξανά. Παρά το γεγονός ότι έφτανε και πάλι στα 2,06 μέτρα, η κύρτωση της σπονδυλικής του στήλης ήταν ακόμα μεγαλύτερη, κάτι που υποδείκνυε ότι είχε τσιμπήσει μερικούς ακόμα πόντους!
Το ύψος του συνέχιζε να αυξάνει, άρα η ευαίσθητη εγχείριση στο κεφάλι είχε αποτύχει παταγωδώς. Φαινόταν πάντως να έχει επιβραδύνει τον αυξητικό ρυθμό, καθώς στα τέλη του 1931, ο 32χρονος Άνταμ μετρήθηκε και ήταν στα 2,18 μέτρα. Είχε πάρει μόλις 2 πόντους…
Δύσκολα τελευταία χρόνια
Η ανεξέλεγκτη αύξηση του ύψους του τον έκανε αστέρι στην ευρωπαϊκή ιατρική κοινότητα, καθώς το «Περιστατικό Άνταμ Ράινερ» έπαιζε τώρα σε ιατρικές επιθεωρήσεις και συζητούνταν σε συνέδρια. Η επιστήμη συνέχιζε να μην έχει ιδέα τι προκαλεί την ασταμάτητη υπερπαραγωγή των αυξητικών ορμονών, ξέροντας πάντως πως η δυσλειτουργική υπόφυση τον εξασθενούσε ολοένα και περισσότερο, καθώς έκανε το σώμα του να επικεντρώνεται στις αυξητικές ορμόνες.
Ο Ράινερ συνέχισε να ψηλώνει καθ’ όλη τη διάρκεια των δύο επόμενων δεκαετιών και να παρουσιάζει νέα προβλήματα υγείας. Η κύρτωση της σπονδυλικής του στήλης έγινε κάποια στιγμή τόσο άσχημη που τον καθήλωσε στο κρεβάτι. Τυφλός από το δεξί του μάτι και κουφός από το αριστερό αυτί, δεν μπορούσε πια να περπατήσει.
Ο Άνταμ πέρασε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του κατάκοιτος σε οίκο ευγηρίας, ζώντας στις τραγικές αυτές συνθήκες μέχρι τα στερνά του. Παρά το γεγονός ότι η επέμβαση ανέκοψε τον αστρονομικό άλλοτε ρυθμό ανάπτυξής του, ο ίδιος συνέχισε να παίρνει μερικούς πόντους τον χρόνο.
Ο τραγικός Αυστριακός άφησε την τελευταία του πνοή στις 4 Μαρτίου 1950, σε ηλικία 51 ετών, όταν και μετρήθηκε για τελευταία φορά το σώμα του. Ο ιατροδικαστής το βρήκε στα 2,34 μέτρα (233,7 εκατοστά ακριβώς), σχεδόν διπλάσιο δηλαδή από την εποχή που ήταν νάνος (στα 21 του χρόνια). Οι εφημερίδες της εποχής, για να βγουν προφανώς τα νούμερα των πηχυαίων τίτλων, ήθελαν τον «νάνο που έγινε γίγαντας» να πεθαίνει στα 238,8 εκατοστά.
Ο Άνταμ ήταν ωστόσο ιδιαιτέρως μικρόσωμος, καχεκτικός και ολότελα ασθενικός, περνώντας ένα καλό κομμάτι της παιδικής του ηλικίας κλινήρης. Το μικρό παράστημά του πιστοποιήθηκε επισήμως το 1917 αλλά και το 1918, όταν ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος κάλεσε το 18χρονο αγόρι στα χαρακώματά του.
Οι στρατιωτικοί γιατροί τον μέτρησαν στα 122,55 εκατοστά, κρίνοντάς τον ακατάλληλο για θητεία. Δεν ήταν μόνο πολύ κοντός, ήταν και ιδιαιτέρως αδύναμος. Οι γονείς του τον πήγαν για επανέλεγχο σε εξωτερικό γιατρό, ο οποίος καθόρισε το ύψος του στο 1,38 μέτρα το 1917 και στο 1,43 την επόμενη χρονιά (τα ιατρικά έγγραφα δεν συμφωνούν σε απόλυτα μεγέθη, συναινούν πάντως πως ο Ράινερ έπασχε από νανισμό).
Ο ίδιος σημείωσε στον ιατρικό έλεγχο ότι παρά το εξαιρετικά μικρό παρουσιαστικό του, ο ασθενής είχε χαρακτηριστικά μεγάλα πόδια. Σύμφωνα με τη διάγνωση, ο 18χρονος Άνταμ φορούσε παπούτσι Νο 43…
Η ανάπτυξη που τον έκανε γίγαντα
Η ανάπτυξη που τον έκανε γίγαντα
Παρά το γεγονός ότι τίποτα άλλο δεν είναι γνωστό για τη ζωή του, καθώς ο βίος του ανασυγκροτείται κυρίως μέσα από άρθρα σε ιατρικές επιθεωρήσεις αλλά και επίσημες νοσοκομειακές διαγνώσεις, ο Άνταμ έμελλε να μεταμορφωθεί.
Το 1920, ο 21χρονος Ράινερ άρχισε να εμφανίζει μια υπερβολική αύξηση του ύψους του, την ίδια στιγμή που τα άκρα του αποκτούσαν γιγαντιαίες διαστάσεις. Τα παπούτσια που φορούσε τώρα (και δεν μπορούσε να βρει σε κανένα εμπορικό) ήταν Νο 53! Όσο όμως αυξανόταν το ύψος του, τόσο έφθινε η συνολική του υγεία.
Ο Ράινερ μαστιζόταν τώρα από σωρεία προβλημάτων, με κυριότερο την όρασή του που επιδεινωνόταν μέρα με τη μέρα. Παρά το γεγονός ότι μπορούσε ακόμα να διαβάζει, το δεξί του μάτι παρουσίαζε σχεδόν ολική απώλεια όρασης. Αλλά και η ακοή του τον εγκατέλειπε σιγά σιγά, καταλήγοντας να μείνει κουφός από το αριστερό του αυτί.
Το 1925, η σπονδυλική του στήλη παρουσίαζε πια μια ευδιάκριτη κύρτωση, συμπαρασύροντας ακόμα περισσότερο τον ήδη καταβεβλημένο οργανισμό του. Παρά το γεγονός ότι η όρεξή του δεν τον εγκατέλειπε, τώρα ήταν δύσκολο ακόμα και να φάει, πόσο μάλλον να περπατάει. Το μόνο που φαινόταν να μην ανακόπτεται ήταν το ύψος του…
Μεταξύ 25 Αυγούστου 1930 και 23 Μαΐου 1931, ο Άνταμ εξεταζόταν συχνά πυκνά σε δυο αυστριακούς γιατρούς (A. Mandl και Dr. F. Windholz), οι οποίοι τον μετρούσαν τώρα στα 2,16 μέτρα, αν και η κύρτωση της σπονδυλικής του στήλης τον άφηνε στα 206 εκατοστά σε όρθια στάση. Οι δυο επιστήμονες που τον ξεψάχνισαν βρήκαν κάποια στιγμή έναν όγκο στην υπόφυση, ο οποίος θεωρήθηκε ότι προκαλούσε την υπερπαραγωγή των αυξητικών ορμονών.
Η νέα διάγνωση τώρα ήταν ακρομεγαλία, καθώς ο ασθενής παρουσίαζε όλα τα συμπτώματα της νόσου: παθολογική υπερτροφία των άκρων, παραμορφώσεις στο μέτωπο και το σαγόνι, παχύτερα από το φυσιολογικό χείλη κ.λπ. Ομάδα γιατρών κατέληξε ότι η αποτελεσματικότερη θεραπεία θα ήταν η αφαίρεση του καλοήθους όγκου, παρά το γεγονός ότι οι πιθανότητες επιτυχίας χαρακτηρίστηκαν πενιχρές, μιας και το αδένωμα της υπόφυσης μεγάλωνε εδώ και δέκα χρόνια.
Ο Ράινερ υποβλήθηκε στην περιβόητη εγχείριση στις 2 Δεκεμβρίου 1930 από καθηγητή χειρουργικής (O. Hirsch), καθώς η περίπτωσή του παρουσίαζε τεράστιο ιατρικό ενδιαφέρον. Λίγους μήνες μετά την επέμβαση, στις 20 Μαΐου 1931, ο Ράινερ μετρήθηκε ξανά. Παρά το γεγονός ότι έφτανε και πάλι στα 2,06 μέτρα, η κύρτωση της σπονδυλικής του στήλης ήταν ακόμα μεγαλύτερη, κάτι που υποδείκνυε ότι είχε τσιμπήσει μερικούς ακόμα πόντους!
Το ύψος του συνέχιζε να αυξάνει, άρα η ευαίσθητη εγχείριση στο κεφάλι είχε αποτύχει παταγωδώς. Φαινόταν πάντως να έχει επιβραδύνει τον αυξητικό ρυθμό, καθώς στα τέλη του 1931, ο 32χρονος Άνταμ μετρήθηκε και ήταν στα 2,18 μέτρα. Είχε πάρει μόλις 2 πόντους…
Δύσκολα τελευταία χρόνια
Η ανεξέλεγκτη αύξηση του ύψους του τον έκανε αστέρι στην ευρωπαϊκή ιατρική κοινότητα, καθώς το «Περιστατικό Άνταμ Ράινερ» έπαιζε τώρα σε ιατρικές επιθεωρήσεις και συζητούνταν σε συνέδρια. Η επιστήμη συνέχιζε να μην έχει ιδέα τι προκαλεί την ασταμάτητη υπερπαραγωγή των αυξητικών ορμονών, ξέροντας πάντως πως η δυσλειτουργική υπόφυση τον εξασθενούσε ολοένα και περισσότερο, καθώς έκανε το σώμα του να επικεντρώνεται στις αυξητικές ορμόνες.
Ο Ράινερ συνέχισε να ψηλώνει καθ’ όλη τη διάρκεια των δύο επόμενων δεκαετιών και να παρουσιάζει νέα προβλήματα υγείας. Η κύρτωση της σπονδυλικής του στήλης έγινε κάποια στιγμή τόσο άσχημη που τον καθήλωσε στο κρεβάτι. Τυφλός από το δεξί του μάτι και κουφός από το αριστερό αυτί, δεν μπορούσε πια να περπατήσει.
Ο Άνταμ πέρασε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του κατάκοιτος σε οίκο ευγηρίας, ζώντας στις τραγικές αυτές συνθήκες μέχρι τα στερνά του. Παρά το γεγονός ότι η επέμβαση ανέκοψε τον αστρονομικό άλλοτε ρυθμό ανάπτυξής του, ο ίδιος συνέχισε να παίρνει μερικούς πόντους τον χρόνο.
Ο τραγικός Αυστριακός άφησε την τελευταία του πνοή στις 4 Μαρτίου 1950, σε ηλικία 51 ετών, όταν και μετρήθηκε για τελευταία φορά το σώμα του. Ο ιατροδικαστής το βρήκε στα 2,34 μέτρα (233,7 εκατοστά ακριβώς), σχεδόν διπλάσιο δηλαδή από την εποχή που ήταν νάνος (στα 21 του χρόνια). Οι εφημερίδες της εποχής, για να βγουν προφανώς τα νούμερα των πηχυαίων τίτλων, ήθελαν τον «νάνο που έγινε γίγαντας» να πεθαίνει στα 238,8 εκατοστά.
Το ιδιαίτερο αυτό ιατρικό περιστατικό παραμένει ο μόνος άνθρωπος που έχει κατηγοριοποιηθεί τόσο ως νάνος όσο και ως γίγαντας, παρά το γεγονός ότι στα στερνά του ήταν απλώς γνωστός ως ο ψηλότερος άνθρωπος της Αυστρίας. Η εντελώς παράξενη περίπτωσή του έκανε την ιατρική κοινότητα της Αυστρίας να παραδεχθεί ότι ήξερε τελικά λιγότερα για το ανθρώπινο σώμα απ’ όσα περηφανευόταν ότι γνώριζε.
«Το ανθρώπινο σώμα είναι ένα θαύμα», κατέληξε ιατρικό άρθρο για την περίπτωσή του…
«Το ανθρώπινο σώμα είναι ένα θαύμα», κατέληξε ιατρικό άρθρο για την περίπτωσή του…
Από το tro-ma-ktiko
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου