Εν Αθήναις...στην νέα γειτονιά

Κάποια χρονιά αλλάξαμε και πάλι γειτονιά......στο ανοιχτό φορτηγό του γείτονα
που είχε την μάντρα οικοδομών όλα τα υπάρχοντα επάνω και νάσου στην νέα....
Εκεί ανάμεσα σε Μικρασιάτες....και συγγενείς βέβαια...
Η παράγκα του παππού και μπροστά στον δρόμο το πρόχειρο τσαγκαράδικο...
Πάλι καλά....τους έδωσε το
Κράτος το οικοπεδάκι....
πήρανε τάβλες και πισόχαρτο και μπήκανε μέσα....
Με τον καιρό φιάξανε και ένα δωμάτιο με κουζίνα μπροστά από την παράγκα
για να παντρευτεί το κορίτσι....δουλεύανε όλα τα παιδιά για τον κοινό σκοπό....
Τέλος πάντων φτάσαμε και εμείς δύο δρόμους παρακάτω .....ευάερο σίγουρα
αλλά όχι ευήλιο υπόγειο....
Το μεσημέρι γυρίζοντας από το σχολείο περνάγαμε από τον δρόμο του παππού....
Χάρμα ρουθουνιών!
Τι αρώματα ήταν αυτά....
Τα τηγάνια και οι κατσαρόλες συναγωνιζόντουσαν....
Κοντοστεκόμαστε στο πρώτο σπίτι....έβγαινε η γειτόνισα για να δοκιμάσουμε
το γιαπράκι αν τόπιασε το λεμόνι....
Απέναντι η άλλη με τον κιοφτέ αν ....άκουσε το σκόρδο....μέχρι να πάμε σπίτι
είμαστε μισοχορτάτοι.
Τα γλέντια  τα Σαββατόβραδα...διαφορετικά από την άλλη γειτονιά που είχαμε
 τον Κυρ Νίκο με την κιθάρα με την θεία φωνή που ευτυχώς το βινύλλιο την αποτύπωσε για πάντα....

-->
Τώρα εδώ είχαμε τραγούδι για τις χαμένες πατρίδες....βουρκώνανε....
Ο παππούς από το Αϊβαλί θυμότανε την γιαγιά που είχε φύγει...εκείνη
από τον Τσεσμέ έπαιζε και μαντολίνο....
Αλήθεια πώς να ξεχάσεις εκείνα τα χρόνια;

Από το Πίσω στα παλιά