Πάμπολλοι θρύλοι σέρνονται ξοπίσω της, αν και η Ιερά Σινδόνη συνεχίζει να αψηφά επιστήμη και διαίσθηση γράφοντας μια εντελώς δική της ιστορία στην ανθρώπινη επικράτεια.
Δεν είναι εξάλλου και πολύ συχνό το γεγονός η επιστήμη όχι μόνο να
μην μπορεί να ξεδιαλύνει ένα φαινόμενο αλλά να το συσκοτίζει αντιθέτως ακόμα παραπάνω! Την ίδια ώρα, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία συνεχίζει να τηρεί σιγή ιχθύος, καθώς επισήμως δεν έχει εκδώσει ετυμηγορία για την αυθεντικότητα ή μη του σαβάνου, αν και κλείνει το μάτι στους πιστούς αναγνωρίζοντας τη σημαντικότητα της σινδόνης για τον καθολικό κόσμο.
μην μπορεί να ξεδιαλύνει ένα φαινόμενο αλλά να το συσκοτίζει αντιθέτως ακόμα παραπάνω! Την ίδια ώρα, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία συνεχίζει να τηρεί σιγή ιχθύος, καθώς επισήμως δεν έχει εκδώσει ετυμηγορία για την αυθεντικότητα ή μη του σαβάνου, αν και κλείνει το μάτι στους πιστούς αναγνωρίζοντας τη σημαντικότητα της σινδόνης για τον καθολικό κόσμο.
Η Ιερά Σινδόνη εκτίθεται στο κοινό ήδη από το 1578, όταν περνώντας μια σειρά από περιπέτειες με Σταυροφόρους και Ναΐτες Ιππότες κατέληξε τελικά στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή του Τορίνο. Οι άνθρωποι την ήξεραν βέβαια τουλάχιστον από τον 14ο αιώνα, όταν αναδύθηκαν τα πρώτα ντοκουμέντα για το ιερό κειμήλιο.
Οι μεγάλοι διαξιφισμοί επιστήμης και θρησκείας ξεκίνησαν βέβαια πολύ αργότερα, όταν πολλοί άρχισαν να αμφισβητούν την ίδια την άγια ύπαρξή της. Αν είναι το μεγαλύτερο κειμήλιο της χριστιανοσύνης ή μια τεράστια μεσαιωνική απάτη δεν μπόρεσε μυστηριωδώς να απαντήσει κανείς ή τουλάχιστον να γίνουν τα επιστημονικά εξαγόμενα καθολικώς αποδεκτά.
Η Σινδόνη του Τορίνο δεν προκαλεί σήμερα κραυγαλέο σάλο όπως άλλοτε, οι σφοδρές αντιδράσεις δεν λείπουν ωστόσο για το κομμάτι αυτό του υφάσματος πάνω στο οποίο έχει αποτυπωθεί το κεφάλι και το σώμα ενός άνδρα, η απεικόνιση του οποίου τον εμφανίζει τραυματισμένο από πρακτική σταύρωσης. Αμέσως θεωρήθηκε πως πρόκειται για το σάβανο στο οποίο τοποθετήθηκε το σώμα του Ιησού μετά την αποκαθήλωσή του από τον Σταυρό του Μαρτυρίου.
Η περιβόητη Ιερά Σινδόνη είναι στην πραγματικότητα ένα λινό ύφασμα κιτρινωπού χρώματος με διαστάσεις 4,42x1,13 μέτρα (μήκος και πλάτος), η ύφανση του οποίου είναι ψαροκόκαλο από ίνες λιναριού, υλικά που χρησιμοποιούνταν δηλαδή ευρέως κατά την εποχή του Χριστού.
Το 1988 η Καθολική Εκκλησία επέτρεψε στους επιστήμονες να εξετάσουν την Ιερά Σινδόνη και η ραδιοχρονολόγηση του υφάσματος με τη μέθοδο του άνθρακα έδειξε ότι χρονολογείται κάπου μεταξύ 1260-1390, με τρία ανεξάρτητα εργαστήρια να καταλήγουν στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα, κάτι που ανατρέπει την αυθεντικότητα του υφάσματος. Τα αποτελέσματα θεωρήθηκαν ωστόσο αμφιλεγόμενα και τελεσίδικη απάντηση δεν υπήρξε.
Το σάβανο γεννήθηκε ως κειμήλιο της χριστιανοσύνης κάπου στο 1357 στη Γαλλία, όταν κυκλοφόρησαν οι πρώτες αναφορές για την ιερότητα της φύσης του. Αργότερα, κατά τον 15ο αιώνα, πουλήθηκε στον Δούκα της Σαβοΐας και οι κληρονόμοι του το δώρισαν κάποια στιγμή στην Καθολική Εκκλησία. Μέχρι να συμβούν βέβαια όλα αυτά, το ιερό ύφασμα είχε επιβιώσει από φωτιά, είχε αψηφήσει κάθε έννοια λογικής ανάλυσης και συνέχιζε να ζει ως ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα του κόσμου…
Περί τίνος πρόκειται
Η Σινδόνη του Τορίνο είναι ένα λινό ύφασμα εξυφασμένο με το μοτίβο του ψαροκόκαλου που συνηθιζόταν στην αρχαία Αίγυπτο την εποχή της δράσης του Ιησού από τη Ναζαρέτ. Με μήκος στα 442 εκατοστά και πλάτος στα 113, το ύφασμα φιλοξενεί μια ξεθωριασμένη παράσταση ενός άντρα που όλα δείχνουν ότι υπέμεινε μαρτυρικό θάνατο πάνω στον σταυρό.
Μοιάζει με το νεκρικό σάβανο που τύλιγαν οι εβραίοι της εποχής τους νεκρούς τους, ενώ τα διακριτικά χαρακτηριστικά της απεικόνισης θυμίζουν πολύ εικόνα αρνητικού φιλμ. Η Σινδόνη αναφέρεται στα συνοπτικά Ευαγγέλια ως το ταφικό ένδυμα του Ιησού, στα χωρία που περιγράφουν τα Πάθη του Χριστού και την Αποκαθήλωση από τον Σταυρό του Μαρτυρίου.
Σύμφωνα με την ανάλυση, η Ιερά Σινδόνη παρουσιάζει πιθανότατα έναν άνδρα γύρω στα 30 έτη ζωής, με ύψος 1,80 μέτρα και βάρος 77 κιλά. Σε όλο το μήκος του υφάσματος υπάρχουν διάσπαρτες κηλίδες αίματος, με τα σημεία των σημαδιών να υποδεικνύουν τραύματα από σταύρωση. Εμφανείς είναι επίσης οι τρύπες από καψίματα αλλά και υπολείμματα από σταγόνες νερού από την περιβόητη πυρκαγιά του 1532.
Αναλυτικότερα, ο Άνθρωπος της Σινδόνης φέρει στους καρπούς των χεριών και το κάτω μέρος των ποδιών σημάδια από τραύματα σταύρωσης, αλλά και στην πλάτη ίχνη από μαστίγωση. Όσο για το πρόσωπο της παράστασης, φέρει ευδιάκριτες διογκώσεις που θεωρήθηκαν αιματώματα από βασανισμό, τα οποία είναι ιδιαιτέρως ορατά στο δεξί μάγουλο. Επίσης, σε όλο το μήκος του σώματος υπάρχουν σημάδια από μώλωπες και πληγές.
Ακόμα εντυπωσιακότερο είναι ίσως το γεγονός πως στο μέτωπο, τον αυχένα και τα μακριά μαλλιά της απεικόνισης υπάρχουν ίχνη αίματος, ενώ πληγές φέρονται να καλύπτουν την περιφέρεια του κεφαλιού, πληγές που θυμίζουν πολύ τραύμα που έχει προκληθεί από ακάνθινο στεφάνι. Στο στήθος και την πλάτη φαίνονται ακόμα τα γδαρσίματα που πιθανότατα προκλήθηκαν από μαστίγωση, το σύνηθες όργανο βασανισμού των ρωμαϊκών χρόνων. Στη δεξιά ωμοπλάτη υπάρχουν εκχυμώσεις που αποδίδονται σε τραύμα από βαρύ αντικείμενο, που για πολλούς αναπαριστά την οριζόντια δοκό του σταυρού που κουβαλούσε ο καταδικασμένος Ιησούς στον Γολγοθά…
Ύποπτη προϊστορία και σκανδαλώδης ιστορία
Η προϊστορία της Σινδόνης βρίθει από πλούσιο παρασκήνιο και θρύλους, αν και τίποτα δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί ή έστω να ελεγχθεί, καθώς οι όποιες αναφορές εξαντλούνται στην επικράτεια του μύθου. Οι περισσότερο ή λιγότερο βάσιμες υποθέσεις τη θέλουν να φυγαδεύεται από την Ιουδαία γύρω στο 33 μ.Χ., να περνά από την Έδεσσα της Μικράς Ασίας και τη Βασιλεύουσα, να ξεφεύγει (ή να πέφτει) στα χέρια των Σταυροφόρων κατά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204 και να περνά ακόμα και από την Αθήνα, όπου μια γραμμή ιστορικής έρευνας την τοποθετεί στην Αθήνα ακόμα και μέχρι το 1225, όταν φαίνεται να περνά εξίσου μυστηριωδώς στα χέρια των Ναΐτων.
Οι πρώτες επιβεβαιωμένες αναφορές χρονολογούνται στο πρώτο μισό του 14ου αιώνα, όταν ο γάλλος ιππότης Ζοφρέ Ντε Σαρνέ, που την έχει μυστηριωδώς στα χέρια του, την εναποθέτει στην εκκλησία που έφτιαξε ειδικά για τον σκοπό αυτό στο Λιρέ της γαλλικής Καμπανίας περί το 1353-1354.
Πώς βρέθηκε όμως στα χέρια του γάλλου ιππότη; Οι ιστορικοί μελετητές έχουν ανασυγκροτήσει διάφορα μονοπάτια που ενδέχεται να ακολούθησε το ιερό κειμήλιο, κανένα δεν μπορεί ωστόσο να επαληθευτεί ούτε και υπάρχει φυσικά ακαδημαϊκή συναίνεση. Μια υπόθεση που έχει πάντως υποστηριχθεί ευρέως τη θέλει να ανήκει στο διαβόητο Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών για τουλάχιστον 200 χρόνια. Ναΐτης ήταν εξάλλου ο Ζοφρέ Ντε Σαρνέ, που κάηκε κι αυτός στην πυρά του γάλλου βασιλιά το 1314 (όπως και ο Ζακ ντε Μολέ, που επίσης συνδέεται με την Ιερά Σινδόνη) όταν εξαπέλυσε τον μεγάλο διωγμό κατά του τάγματος των μαχητών-μοναχών.
Αξίζει πάντως να αναφέρουμε ότι σε διάφορα μεγάλα αστικά κέντρα της Μικράς Ασίας και την ίδια την Κωνσταντινούπολη φυσικά υπήρχαν αναφορές για την παρουσία του ιερού σαβάνου που ήταν άλλοτε τυλιγμένο το νεκρό σώμα του Σωτήρα. Παρά τα διάσπαρτα μητρώα, τίποτα δεν μπορεί να διακριβωθεί και οι ιστορίες αυτές είναι αναγκαστικά προσδεμένες στο άρμα του συνωμοσιολογικού ή θρησκευτικού μύθου.
Αυτό που ξέρουμε πάντως με σχετική βεβαιότητα είναι ότι η Μαργκερίτ ντε Σαρνέ, η τελευταία απόγονος του Ναΐτη Ιππότη, την πήρε από το παρεκκλήσι το 1418 για να τη σώσει από τις αιματοβαμμένες περιπέτειες του Εκατονταετούς Πολέμου και οργώνοντας την Ευρώπη κατέφτασε κάποια στιγμή στην αυλή του Δούκα της Σαβοΐας.
Το 1453, την ώρα που οι Οθωμανοί έμπαιναν στην Πόλη, το ιερό σάβανο του Χριστού γινόταν και επισήμως περιουσία του Δούκα της Σαβοΐας, με το βουλοκέρι να επισφραγίζει την πώληση. Την ώρα που ο Αμαδέος Θ’ ο Ευλογημένος έχτιζε μια νέα εκκλησιά για να στεγάσει το ανεκτίμητο κειμήλιό του, έφτασαν στα αυτιά της αυλής της Σαβοΐας οι πρώτες φήμες περί πλαστότητας.
Κι αυτό γιατί ήδη από τα χρόνια του Σαρνέ, ο επίσκοπος Ερρίκος του Πουατιέ την είχε εξετάσει και τη βρήκε λέει πλαστή, αναφέροντας μάλιστα πως είχε ανακαλύψει και τον καλλιτέχνη που την είχε φιλοτεχνήσει! Ο δαιμόνιος Σαρνέ την απέσυρε αμέσως και η Σινδόνη θα παρέμενε εκτός κοινής θέας μέχρι το 1389, ενδέχεται ωστόσο να το έκανε για να αποφύγει τις ενοχλητικές ερωτήσεις για το πώς είχε βρεθεί το σεπτό σάβανο στα χέρια του.
Στις μεσαιωνικές περιπέτειες της Σινδόνης μπλέχτηκε και ο ίδιος ο Ποντίφικας, που έδωσε μεν την παπική συγκατάθεσή του για να εκτεθεί εκ νέου η Σινδόνη, συμφώνησε όμως μόνο επειδή ο πανούργος γιος του Σαρνέ έκανε ένα τέχνασμα: του είπε ότι ήταν πλαστή και όχι αυθεντική! O επίσκοπος Πιέρ Ντ’ Αρσί τη χαρακτήρισε εκ νέου πλαστή στην έκθεσή του που απέστειλε στον Πάπα Κλήμη Ζ’, επικαλούμενος κι αυτός την προγενέστερη μελέτη του Ερρίκου του Πουατιέ.
Επιστρέφοντας στον οίκο της Σαβοΐας, η Σινδόνη -ήταν δεν ήταν αληθινή- φιγούραρε τώρα σε δικό της παρεκκλήσι στο Κάστρο Σαμπερί, την έδρα του δουκάτου, ήδη από το 1464 και ο Αμαδέος Θ’ μόνο τρισχαρούμενος ήταν που την είχε στην κατοχή του. Η Σινδόνη μεταφέρθηκε κάποια στιγμή από τη φραγκισκανική εκκλησία σε άλλο παρεκκλήσι της Σαβοΐας, ώστε να βρει το μόνιμο και λαμπρό σπίτι της, την ίδια ώρα που ο Δούκας της Σαβοΐας ζητούσε και έπαιρνε το 1506 την παπική έγκριση του Ιουλίου Β’ για μια πανηγυρική λειτουργία προς τιμήν της Ιεράς Σινδόνης (που έγινε τελικά στις 4 Μαΐου 1506).
Στις 4 Δεκεμβρίου 1532 ξέσπασε η διαβόητη φωτιά που κατέστρεψε ένα μεγάλο μέρος της Σινδόνης και θα έκανε τις κατοπινές επιστημονικές έρευνες ιδιαιτέρως άβολες. Αφού επιδιορθώθηκε όπως επιδιορθώθηκε το 1534, ο νέος Δούκας της Σαβοΐας, Εμμανουήλ Φιλιμπέρ, τη μεταφέρει το 1578 στη νέα πρωτεύουσα του δουκάτου του, το Τορίνο, για να ενδυναμώσει την εκεί παρουσία της δυναστείας του. Ο αρχιεπίσκοπος του Μιλάνου την επισκέπτεται στις 14 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους δίνοντας τις ευλογίες του.
Η Σινδόνη θα παραμείνει στο Τορίνο από δω κι έπειτα σε κοινή θέα στον καθεδρικό της πόλης, συμβάλλοντας μάλιστα τα μέγιστα στη θρησκευτικότητα του πληθυσμού της, καθώς ένα τέτοιο κειμήλιο μόνο ρίγη συγκίνησης δημιουργούσε στους πιστούς.
Οι δύο μυστηριώδεις φωτιές
Όπως και στο Σαμπερί πέντε σχεδόν αιώνες πριν, οι πύρινες γλώσσες τύλιξαν για άλλη μια φορά την Ιερά Σινδόνη: το βράδυ της Παρασκευής, 11 Απριλίου 1997, μισή ώρα πριν από τα μεσάνυχτα, ο ουρανός του Τορίνο φωτίστηκε από την πύρινη λάμψη που έβγαινε από τον θόλο του Καθεδρικού του Αγίου Ιωάννη. Η Σινδόνη, όπως ακριβώς και στη φωτιά του Σαμπερί, φυλασσόταν μέσα σε ξύλινη θήκη (που βρίσκεται πια στο Μουσείο της Ιεράς Σινδόνης) τυλιγμένη με αλεξίσφαιρο τζάμι πίσω από την Αγία Τράπεζα του ναού.
Οι πυροσβέστες κατάφεραν να σπάσουν το αλεξίσφαιρο κρύσταλλο της λειψανοθήκης και να τη σώσουν από την καταστρεπτική μανία της λαίλαπας. Η ανάλυση στη Σινδόνη κατά τις 14 Απριλίου επιβεβαίωσε ότι βγήκε από τη φωτιά σχεδόν άθικτη. Δεν θα μπορούσε όμως να ειπωθεί το ίδιο και για την πρώτη φωτιά που είχε ξεσπάσει στο παρεκκλήσι του Κάστρου Σαμπερί το 1532, όταν το λινό ύφασμα υπέστη εκτεταμένη φθορά από το λιωμένο μέταλλο του ασημένιου σκευοφυλακίου όπου φυλασσόταν. Μια σειρά από συμμετρικές τρύπες εμφανίστηκαν στην τυλιγμένη Σινδόνη, αναγκάζοντας την ομάδα που ανέλαβε την επιδιόρθωσή της να προσθέσει τριγωνικά μπαλώματα στο υφαντό…
Επιστημονικός διχασμός: αναζητώντας την αυθεντικότητα της Σινδόνης
Η αυθεντικότητα του κειμηλίου αμφισβητήθηκε όπως είπαμε από εκκλησιαστικούς κύκλους και επιτόπιες έρευνες ήδη από την πρώτη στιγμή που αναδύθηκε επισήμως -αν και μυστηριωδώς- στα χέρια του Ναΐτη Ιππότη, αν και οι αντιρρήσεις αυτές πέρασαν μάλλον στα «ψιλά». Η πολιτική και θρησκευτική της σημαντικότητα είχε τη δύναμη να παραμερίζει τις επικρίσεις, κι έτσι πορεύτηκε η Ιερά Σινδόνη μέχρι και τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ολοένα και πιο πολλοί παρατηρούσαν τους ύποπτους χρωματικούς τόνους της άγιας απεικόνισης, που θύμιζαν υπόπτως πολύ αρνητικό φωτογραφικού φιλμ.
Την ώρα που η επίσημη Καθολική Εκκλησία περιοριζόταν να δίνει όλους αυτούς τους αιώνες την ευλογία της στο κειμήλιο μην παίρνοντας ποτέ ρητή θέση για την αυθεντικότητά του και δεκάδες χιλιάδες πιστοί κατέφταναν στο Τορίνο από τις τέσσερις γωνιές της οικουμένης για να το προσκυνήσουν, ήταν οι προσπάθειες για τη συντήρηση και την επιδιόρθωσή του αυτές που κατέληξαν στην πρώτη ποτέ επιστημονική μέθοδο διακρίβωσης της αυθεντικότητάς του το 1988.
Τρεις ανεξάρτητες έρευνες (και μεταξύ τους και με το Βατικανό) του 1988, από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, το Πανεπιστήμιο της Αριζόνας και το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Ελβετίας, υπέδειξαν όμως ότι η Ιερά Σινδόνη ήταν μεσαιωνικό κατασκεύασμα, απηχώντας φευγαλέα τις πρώιμες αντιρρήσεις του επισκόπου Ερρίκου του Πουατιέ και τοποθετώντας την παρασκευή της κάπου μεταξύ 1260-1390. Η ραδιοχρονολόγηση άνθρακα δεν άφηνε περιθώρια αμφιβολίας, αν και αμέσως πάμπολλοι έσπευσαν να την υπερασπιστούν κάνοντας λόγω πως τα δείγματα των ερευνών προέρχονταν από τα μπαλώματα της αποκατάστασης του 1532-1534.
Ακόμα και ο Ματθαίος επιστρατεύτηκε για να θέσει εν αμφιβόλω τα αναντίρρητα επιστημονικά ευρήματα, αφού στο 16:2-3 του Ευαγγελίου του μας λέει για τον σεισμό που ακολούθησε τον θάνατο του Θεανθρώπου: «καὶ ἰδοὺ σεισμὸς ἐγένετο μέγας· ἄγγελος γὰρ Κυρίου καταβὰς ἐξ οὐρανοῦ προσελθὼν ἀπεκύλισε τὸν λίθον ἀπὸ τῆς θύρας καὶ ἐκάθητο ἐπάνω αὐτοῦ. ἦν δὲ ἡ ἰδέα αὐτοῦ ὡς ἀστραπὴ καὶ τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ λευκὸν ὡσεὶ χιών».
Χριστιανοί γεωλόγοι σήκωσαν λοιπόν το γάντι της πρόκλησης λέγοντας πως ο σεισμός προκάλεσε απελευθέρωση νετρονίων, τα οποία όχι μόνο επηρέασαν τη ραδιοχρονολόγηση άνθρακα αλλά ενδέχεται να ήταν αυτά που προκάλεσαν τη δημιουργία της αρνητικής απεικόνισης της μορφής του Ιησού στο σάβανο. Ακόμα καλύτερα, το Βατικανό -που επισήμως συνεχίζει να μην παίρνει θέση- παρήγγειλε νέα μελέτη σε ομάδα ιταλών ερευνητών, η οποία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η εικόνα στο ύφασμα δεν μπορεί να αποτελεί έργο απατεώνων του Μεσαίωνα, αλλά πρέπει να δημιουργήθηκε από μια υπερφυσική λάμψη φωτός.
Οι επιστήμονες της Εθνικής Υπηρεσίας Νέων Τεχνολογιών, Ενέργειας και Βιώσιμης Οικονομικής Ανάπτυξης (ΕΝΕΑ) αρνούνται να δεχτούν ότι η εικόνα είναι πλαστή και παραπέμπουν σε μεταφυσικό συμβάν που υπερβαίνει την κατανόηση της σύγχρονης επιστήμης! Η εν λόγω μελέτη διατείνεται ότι κατά τον Μεσαίωνα δεν υπήρχε διαθέσιμη τεχνολογία που να επέτρεπε μια τόσο πετυχημένη αποτύπωση που μόνο το υπεριώδες λέιζερ μπορεί να χαρίσει. Κι έτσι κατέληξαν φυσικότατα πως δεν πρέπει να αποκλειστεί το ενδεχόμενο ότι το αποτύπωμα ήρθε έπειτα από μια πανίσχυρη υπερφυσική απελευθέρωση ενέργειας, η οποία συνόδευσε την Ανάσταση του Χριστού.
Κατά τα λεγόμενά τους, μόνο μια σύντομης διάρκειας και έντονη εκπομπή κατευθυνόμενης υπεριώδους ακτινοβολίας θα μπορούσε να χρωματίσει με τέτοιον τρόπο ένα λινό ύφασμα, ώστε να αναπαράγει με τέτοια λεπτομέρεια τα χαρακτηριστικά του προσώπου ενός γενειοφόρου άνδρα. Ακόμα πιο πρόσφατα, το 1999, ομάδα ισραηλινών επιστημόνων ανακοίνωσε ότι η γύρη που βρέθηκε πάνω στο ιερό ύφασμα προέρχεται από την περιοχή των Αγίων Τόπων.
Οι ερευνητές της Οξφόρδης κατακεραύνωσαν τα νέα αποτελέσματα που μιλούν για «θαυματουργική απεικόνιση» υπεραμυνόμενοι της θέσης τους ότι η μελέτη τους δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας για τη μεσαιωνική χρονολογία του υφάσματος γύρω στον 13ο αιώνα, αρνούμενοι σθεναρά το αντεπιχείρημα περί μόλυνσης εκ των υστέρων. Όσο για τα συμπεράσματα των ιταλών ερευνητών, οι Οξφορδιανοί δήλωσαν πως «επειδή μπορούν να παραχθούν παρόμοια αποτελέσματα με υπεριώδες λέιζερ, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και ο μόνος τρόπος που κάτι τέτοιο [η απεικόνιση] μπορεί να δημιουργηθεί σε πρώτη φάση».
Δεν είναι όμως μόνο οι έριδες για τη χρονολόγηση του υφάσματος, καθώς διεθνής ομάδα ερευνητών που την έβαλε κάτω από το μικροσκόπιο της επιστήμης το 1978 δεν κατέληξε σε ξεκάθαρα αποτελέσματα. Τουναντίον!
Ακόμα όμως κι αν αποδειχτεί η αυθεντικότητα της αρχαιότητας του υφάσματος, αν και κάτι τέτοιο είναι μάλλον απίθανο μιας και η Καθολική Εκκλησία δεν πρόκειται πιθανότατα να ξαναδώσει ποτέ άδεια για νέο κύκλο ερευνών, παραμένει ένα ακόμα ενοχλητικό ζήτημα με τη Σινδόνη του Τορίνο: να αποδειχτεί ότι η έστω και πανάρχαια παράσταση είναι ο ίδιος ο Χριστός.
Η ερώτηση αν είναι αυθεντικό κειμήλιο της Σταύρωσης του Θεανθρώπου ή μεσαιωνική πλεκτάνη ενορχηστρωμένη από τους διαβόητους μοναχούς-μαχητές δεν φαίνεται να χωρά απαντήσεις, καθώς τα εμπλεκόμενα μέρη έχουν ήδη προαποφασίσει την αλήθεια τους για το αν πρόκειται για απεικόνιση που προήλθε μέσω φυσικών και θαυματουργικών διαδικασιών ή από το πανταχού παρόν ανθρώπινο χέρι.
Η συζήτηση είναι λες και δεν αφορά την ίδια την Ιερά Σινδόνη, η οποία συνεχίζει να αποτελεί έναν από τους δημοφιλέστερους τόπους προσκυνήματος της χριστιανοσύνης…
Από το newsbeast
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου