Eν Αθήναις...στην αιώνια γειτονιά

Είναι αλήθεια ότι μπαίνοντας σε ένα κοιμητήριο αμέσως ξεχνάς τι συμβαίνει
έξω από αυτό....δυστυχώς για λίγο γιατί μετά ξαναβγαίνεις και περνάς
στην πραγματικότητα.
Θα δείς τον πόνο αποτυπωμένο σε στιχάκια .....
Θα δείς παιχνιδάκια και αμέσως θα επιταχύνεις το βήμα σου
γιατί δεν αντέχεις ......
Θα δείς φωτογραφίες  να γράφουν
κάτι με νόημα.....
Θα δείς οικογένειες και πάλι μαζί όπως την ζωή.....
Θα δείς και τους δικούς σου να σε κοιτάζουν από φωτογραφίες
βγαλμένες από ευχάριστες στιγμές.
Και εσύ να γυρίζεις πίσω στα παλιά και να θυμάσαι ευχάριστες
στιγμές μαζί τους.
Θα δείς φίλους σου που είχες να δείς από τα παιδικά σου χρόνια
και δύσκολα να τους αναγνωρίζεις στην φωτογραφία.
Να σε γυρίζουν πίσω στις αλάνες...και μια από αυτές ήταν έξω από
την μάντρα του κοιμητηρίου που έκανες την επίσκεψη.
Και θυμάσαι...θυμάσαι ...
" ...ρε εσείς άμα πέσει το τόπι μέσα στα μνήματα
ποιός θα πάει να την πάρει;"
Και δώστου γέλια....
Προχωράς και κοιτάς...διαβάζεις στις μαρμάρινες πλάκες γνωστά ονόματα...
επαγγέλματα....ηλικίες....
Γρήγορα καταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι σε μια γειτονιά ιδιαίτερη
με τους δικούς της κανόνες.
Μια γειτονιά που σε αναγκάζει να την σεβαστείς....να την δεχτείς....

-->
να σταματήσεις να την φοβάσαι...να την νοιώθεις περισσότερο
οικεία γιατί απλά γνωρίζεις ότι σε περιμένει να...εγκατασταθείς σε αυτή.
Και γιατί να σε τρομάζει η σκέψη ακόμα μιας μετακόμισης ;
Έχεις κάνει αρκετές !
Από το Πίσω στα παλιά