Eν Αθήναις...ο Παπαδιαμάντης του Ψυρρή

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης υπήρξε κάτοικος της συνοικίας του Ψυρρή
ερημίτη τον έλεγαν.
Από την Σκιάθο ήρθε...
Φιλοξενήθηκε στην εκκλησία των Αγίων Αναργύρων ήταν πάμπτωχος.
Έμεινε για χρόνια στην οδό Αριστοφάνους...τελείωσε την Βαρβάκειο Σχολή
έψελνε στο εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου.

Γράφει ο Μάνος Ελευθερίου για το εκκλησάκι...
( «Αγρύπνια για το σκοτεινό τρυγόνι στην Εκκλησία του προφήτη Ελισσαίου«, εκδ. Καστανιώτη, 2004)

Ο ναϊσκος σήμερα
.
"Απέναντι από ό,τι απέμεινε από τη βιβλιοθήκη του Αδριανου στο Μοναστηράκι,  βρίσκεται σχεδόν κρυμμένος ο ναΐσκος του Αγίου Ελισσαίου, ξαναστημένος από το 2005 κι ύστερα από ένα ύπνο αφάνειας 60 ολόκληρων χρόνων.
Ηταν στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, μόλις που άρχιζε το καλοκαίρι του ’43,  όταν ο ιδιοκτήτης του ναού, ο αντιπλοίαρχος του Πολεμικού Ναυτικού Ηρακλής Καζάκος, αποφάσισε να τον γκρεμίσει φοβούμενος πως κινδύνευε να χάσει το οικόπεδο εντος του οποίου βρισκόταν ο ναός, καθώς η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων ετοιμαζόταν να  κηρύξει το εκκλησάκι ως διατηρητέο ιστορικό μνημείο.
Παρά τις αντιδρασεις του σπουδαίου καθηγητή βυζαντινής αρχαιολογίας Αναστασίου Ορλάνδου κι εξαιτίας των αργόσυρτων κινήσεων της Εφορείας Αρχαιοτήτων και τη αβελτηρία με την οποία χειρίστηκε την υπόθεση, ο Η. Καζακος κατάφερε και ισοπέδωσε πλήρως τον ναΐσκο εντός του θέρους.
Χαρακτηριστικό της αναποτελεσματικής στάσης της αρμόδιας Εφορείας είναι πως πρώτα μήνυσε τον Καζακο για φθορά διατηρητέου μνημείου και μετά κήρυξε τον ναό διατηρητέο, σχεδόν δε ταυτόχρονα με την ολοκλήρωση της κατεδάφισης του!
Πέρασαν 62 χρόνια από τότε και το 2005 το εκκλησάκι  επανιδρύθηκε στην ίδια θέση που βρισκόταν πάντα, το ίδιο σεμνά παρόν.
Τουτη δε η επαναφορά του ναϊδρίου στη ζωή θαρρείς πως συνομιλεί παιχνιδιάρικα με τη φήμη του προφήτη στον οποίο είναι αφιερωμένο, καθως ο Ελισσαίος [που συγκαταλέγεται αναμεσα στους σημαντικούς προφήτες του Ισραήλ, μαθητής και χρισμένος διάδοχος του Προφήτη Ηλία], αναφέρεται πως είχε τη Θεία Χάρη της νεκρανάστασης."
Εκείνα τα χρόνια του Ψυρρή ήταν ακόμα μια γειτονιά της Αθήνας με τα ενοικιαζόμενα δωμάτια στις μαγικές αυλές ή καλύτερα στις αυλές των θαυμάτων με το πηγάδι το κοτέτσι το μικρό κηπάκι με τα ζαρζαβάτια τενεκέδες-γλάστρες με τα γεράνια τα γιασεμιά.
Εκεί και οι...επαγγελματικοί χώροι σε υγρά υπόγεια...σε ισόγεια αλλά και σε ταράτσες με βυρσοδεψεία...ψιλικατζίδικα...μπακάλικα.
Εκεί γυρόφερναν και οι μετανάστες της εποχής οι επαρχιώτες για να βρούν δουλειά.
Πρώτα θα πήγαιναν στο καφενεδάκι που ήταν σημείο αναφοράς.
Ο καφετζής γνώριζε ποιός ψάχνει για βοηθό.
'Ετσι ήταν οι σχέσεις οι επαγγελματικές....άργησε η λέξη υπάλληλος να την
αντικαταστήσει.
Συνήθως τα βυρσοδεψεία στου Ψυρρή ζητούσαν βοηθούς...
Ήταν βαριά δουλειά...η μυρουδιά του δέρματος στην περιοχή ήταν χαρακτηριστική.

-->
Ο Παπαδιαμάντης έζησε περισσότερο από 20 χρόνια στην περιοχή
και σίγουρα ποτέ θα φανταζότανε την σημερινή εικόνα της γειτονιάς του.
Από το Πίσω στα παλιά