πάθος. Ταπεινός, ευσπλαχνικός, σπάνιος χαρακτήρας, πού αγαπήθηκε από μικρούς και μεγάλους. Ακόμα και οι Τούρκοι πού υπήρχαν στον Πολυχνίτο τον σεβόταν και τον αγαπούσαν. Απέναντι στο σπίτι του είχαν τζαμί —πού ήταν παλαιότερα παρεκκλήσιο τού Αγίου Ίωάννου τού Θεολόγου- τώρα είναι αίθουσα καθηγητών παλαιού Γυμνασίου— κι’ έτσι έμαθε και τά τούρκικα.
Κι’ όταν επρόκειτο να πει το Ευαγγέλιο στην τουρκική γλώσσα την Κυριακή τού Πάσχα ό μικρός Διάκος, μαζεύτηκαν όλοι οι Τούρκοι στην Εκκλησία, σταμάτησαν τούς επιτρόπους πού γύριζαν δίσκους, για να προσηλωθούν καλύτερα. Ό ενθουσιασμός τους ήταν πολύ μεγάλος. Αργότερα όταν χειροτονήθηκε Ιερέας και είχε αναλάβει και την Εκκλησία τού Αγίου Ίωάννου Προδρόμου στη Σκάλα Πολυχνίτου, πού ήταν μικρή και παλαιά, την ανακαίνισε μέ πολλούς κόπους και μόχθους. Επιστράτευσε ακόμα και τούς ψαράδες, κάθε φορά πού θα ρίχνουν τά δίχτυα τους, να δίνουν ότι έχουν ευχαρίστηση για την Εκκλησία. Βλέποντας το ενδιαφέρον του και τον πόθο του ό κόσμος, τού έδινε χρήματα κι’ έτσι την έχτισε, την έβαψε, πήρε Εικόνες κι’ έγινε μια Εκκλησία πολύ ωραία, πού στις 29 Αύγουστου γίνεται μεγάλη πανήγυρις. Στο θόλο δε της Εκκλησίας έχουν χαράξει τά ονόματα τών γονέων του Εμμανουήλ και Αγγελικής. Επίσης έχτισε και την Εκκλησία της 'Αγίας Τριάδος, και στα Μελανιά του "Αγίου Γεωργίου την ανακαίνισε πού ήταν μικρή. Διοργάνωσε γιορτές, αγρυπνίες και πήγαιναν απ’ όλα τα μέρη.
Για να επιτύχει όλα αυτά, πόσους κόπους πρέπει να κατέβαλε. Μα τί είναι το χτίσιμο και ή ανακαίνιση των Εκκλησιών, μπροστά στην οικοδομή και την αναγέννηση των ψυχών. Όπου περπάτησα στους δρόμους του Πολυχνίτου, όλες αυτές οι θεραπείες πού μου διηγούνται από τον πατέρα Αμβρόσιο αναλογίζομαι πόση οδύνη του προξενούσαν για να έχει τόσα αποτελέσματα.
Όπως μου διηγείται ή Αμαλία Κελεμπερτζή, γιάτρεψε τον Γεώργιο Κατσικάτσο, γιάτρεψε τον Νικόλαο Μπαρούτη, τον .Κώστα Μπαρούτη. Στις ανιψιές του διηγήθηκε κάποια γυναίκα πώς είχε πάει μια φορά να της διάβαση ευχή και όταν την είδε στην κατάσταση αυτή πού βρισκόταν ή οικογένεια, ό σύζυγός της στον πόλεμο και ή γυναίκα μέ τρία παιδιά, τελειώνοντας την ευχή, δίχως να τον δη ή γυναίκα, έβαλε το χέρι του στην τσέπη, χωρίς να μετρήσει πόσα πήρε, τά τοποθέτησε στο προσκέφαλο του παιδιού. Και ή γυναίκα βρέθηκε σε αμηχανία κι’ απ’ τη μεγάλη συγκίνηση έτρεχαν τά δάκρυά της έλεγε : Παπά μου, αντί να πληρώσω τον κόπο σου, εσύ μου δίνεις χρήματα.
Δεν ήξερε πώς να τον ευχαρίστηση.
Κάποια άλλη φορά είχε πάει να λειτουργήσει στα Βατερά, περιφέρεια Βρΐσας, στο άκρωτήρι στον Άγιο Φωκά. 'Η γυναίκα πού είχε τη Λειτουργία ήταν μαζί μέ ένα κοριτσάκι και το έπιασε μία δυνατή κρίση και ό πατήρ Αμβρόσιος το γιάτρεψε μέ την ολόθερμη προσευχή του. Ή χαρά της μητέρας του ήταν απερίγραπτη.
"Επίσης ή ανιψιά του Βασιλεία Μουχτούρη διηγείται πώς μία γυναίκα από τη Βρίσα είχε οικογένεια, άλλα αδυνατούσε να προσφέρει καμιά υπηρεσία• εγκατέλειψε τά παιδιά της, το σπίτι, και γύριζε στους δρόμους, είχε τρομερή μελαγχολία. Πήγε στον πατέρα Αμβρόσιο και είπε τον πόνο της κι εκείνος της έδειξε μεγάλη συμπόνια, την κοινωνούσε, της έδινε Αγιασμό, της διάβαζε ευχές και της έλεγε ότι πρέπει να πιστεύει ακράδαντα πώς θα την κάνη καλά ή Παναγία μας. Και πράγματι ή γυναίκα έγινε τελείως καλά.
Είναι πολύ σπουδαίο αυτό πού μου διηγήθηκε ή Γιαννούλα Αλάνη κάτοικος Πολυχνίτου. Μια μέρα, είπε, εκεί πού καθόμαστε βλέπαμε τον πατέρα Αμβρόσιο να μην πατά στη γη, κι άλλη φορά τον είδαμε στο σημείο αυτό πού βρισκόμαστε και εν ριπή οφθαλμού τον χάσαμε και τον βλέπαμε στο αντικρινό βουνό.
Όταν κάποτε πήγαινε για το Δαμάνδρι, συνάντησε κάποιον και τον ρώτησε :
— Γιατί χτυπούν οι καμπάνες σήμερα;
— Είναι Κυριακή, δεν το ξέρεις ;
— Αφού είναι Κυριακή, γιατί πηγαίνεις στο ζευγάρι ;
Στο Δαμάνδρι πού υπήρχε και Γηροκομείο είχαν πρόβατα, κι" ό πατήρ Αμβρόσιος ανάλαβε τη διαχείριση και όλο το γάλα το μοίραζε στον κόσμο.
Στις 31 Νοεμβρίου γίνεται ή γιορτή του Αγίου Γεωργίου στα Μελαντά. Ξεκινήσαμε απ’ το χωριό, συνεχίζει ή Γιαννούλα, κι’ όταν μας είδε όλες κρυωμένες είπε ν’ ανάψουν φωτιά να ζεσταθούμε και να ετοιμάσουν το γρηγορότερο λίγο φαγάκι. Ευχαριστηθήκαμε τόσο πολύ πού μας έμεινε αξέχαστη ή στοργή και ή Αγάπη πού μας περιέβαλε.
— Συνήθιζε συχνά να πηγαίνει στον Άγιο Γεώργιο στα Μελαντά ;
— Όταν επρόκειτο να λειτουργήσει σε μια Λειτουργία πήγε να πάρει Αντίδωρο μια κοπέλα πού ήταν άσεμνα ντυμένη και της είπε : Έλα έδώ, κοίταξε την Παναγία, πώς είναι το ντύσιμο το δικό σου, μοιάζει μέ το δικό Της ; Και από τότε δεν πήγε ή κοπέλα στην Εκκλησία ποτέ μέ κοντό μανίκι.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Η ΟΣΙΑΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ ΛΕΒΕΝΤΗ. ΓΕΡΟΝΤΙΣΑ ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΚΛΕΙΔΑΡΑ ΗΓΟΥΜΕΝΗ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΡΑΦΑΗΛ ΘΕΡΜΗ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ.
Από το apantaortodoxias
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου